tag:blogger.com,1999:blog-72089979903417823882024-03-28T11:27:38.008+02:00Με φιλολογική ματιά...του Δημητρίου Κομποχόλη
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.comBlogger44125tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-90530888926878372522024-03-26T11:10:00.002+02:002024-03-26T11:10:51.595+02:00Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΩΣ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟΣ ΚΡΟΥΝΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRNLzy5t7lapixGQgFJ2y2mkhozBt5-YRlta8jp_1RkS673MtWdbZ9u2WMm6SsVkTggt0zwnq5zu9069bsKiUrB9h5_zbRqN-ZTgd61ofU4HVsBCnWMz1pNVODcD3sEGmUyEBlUQgq-Sc-vnDzO7WdaWYsSf0biUT_6g8V6R9YP-jVxauzM2uJt00SVP4/s300/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1%20%CE%B5%CF%80..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="300" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRNLzy5t7lapixGQgFJ2y2mkhozBt5-YRlta8jp_1RkS673MtWdbZ9u2WMm6SsVkTggt0zwnq5zu9069bsKiUrB9h5_zbRqN-ZTgd61ofU4HVsBCnWMz1pNVODcD3sEGmUyEBlUQgq-Sc-vnDzO7WdaWYsSf0biUT_6g8V6R9YP-jVxauzM2uJt00SVP4/w452-h314/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1%20%CE%B5%CF%80..jpg" width="452" /></a></div><p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος
αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης δίνει την απάντηση στην απεσταλμένη πρεσβεία
του Μωάμεθ το 1453, στο αίτημα για αναίμακτη παράδοση της Πόλης. Γνώριζε ότι
εκείνη τη στιγμή αναμετριέται με την Ιστορία και αισθανόταν το χρέος για τη
διαφύλαξη της μεγάλης ιστορικής κληρονομιάς του Ελληνισμού με τις μνήμες από το
«Μολών λαβέ» του Λεωνίδα, κρατώντας στο ύψος της υπερήφανη ολόκληρη τη
Ρωμιοσύνη. Η απάντηση ήταν ότι όλοι μαζί θα αποθάνουμε και δε φοβόμαστε για τη
ζωή μας. Αυτή η υπέρτατη πράξη θυσίας έδωσε πνοή ζωής και ενέπνευσε για την
επιβίωσή μας ως έθνος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">400 χρόνια σκλαβιάς δεν ήταν δυνατά να
επισκιάσουν τη λάμψη του αξιομνημόνευτου ελληνισμού. Από την Πελοπόννησο δόθηκε
το μήνυμα της επανάστασης και αντήχησε στα πέρατα του κόσμου. Ο Παλαιών Πατρών
Γερμανός στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">25 Μαρτίου του 1821</b>
ύψωσε την ιερή σημαία του σταυρού, το επαναστατικό λάβαρο και κήρυξε την έναρξη
της ελληνικής Επανάστασης από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Ο Παλαιών Πατρών
Γερμανός, μαζί με τον επίσκοπο Καλαβρύτων Προκόπιο και τους Ανδρέα Ζαΐμη,
Ανδρέα Λόντο απέστειλαν στους ξένους διπλωμάτες διακήρυξη που τους ενημέρωναν
ότι το Ελληνικό Έθνος των Χριστιανών επιζητά την ελευθερία του καταγράφοντας
ρητώς την απόφαση των Ελλήνων: «ή να πεθάνουμε ή να ελευθερωθούμε.» Η Τρίπολη,
η Αλαμάνα, το Αρκάδι, το Μεσολόγγι, το Κούγκι, τα Ψαρά γίνονται κάστρα θάρρους
κι σύμβολα ηρωισμού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«...Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων
τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά» ανακράζει η
ελληνική ψυχή μέσα από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» του εθνικού μας ποιητή
Διονυσίου Σολωμού. Αμέτρητοι οι ήρωες και ηρωίδες μπροστά στους οποίους
υποκλινόμαστε με δέος και ευγνωμοσύνη. Η επανάσταση ξεδιπλώνεται σε στεριά και
θάλασσα. Το όραμα της Ελευθερίας σήκωσαν μορφές αγέρωχες, γνήσια τέκνα της
ελληνικής λεβεντιάς, βράχοι υψηλοί, με απίστευτη αντρειοσύνη. Ο Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης στον Μοριά... δεν ήταν ένας απλός ήρωας, αλλά ο πρώτος μεταξύ των
ηρώων. Ο πολέμαρχος, ο υπερασπιστής των Ιερών και Οσίων της φυλής και του
Γένους μας. Ο μυθικός καβαλάρης που εκπροσωπούσε το ηρωικό πνεύμα των Ελλήνων.
Ο φορτωμένος με τις αρετές και αδυναμίες της φυλής μας, που κουβαλούσε μέσα του
όλους τους προγόνους μας, τις πανάρχαιες ρίζες του Ελληνισμού. Αυτός που με την
ισχυρή προσωπικότητά του κατάφερε να μετατρέψει τους φοβισμένους ραγιάδες, σε
ατρόμητους πολεμιστές. Ήταν ο σταυραετός, ο αετός της κλεφτουριάς! Η στρατηγική
του ιδιοφυία στην τακτική του πολέμου διαφάνηκε στις νικηφόρες μάχες των
Ελλήνων κατά των Τούρκων στο Βαλτέτσι, στα Δερβενάκια, στη Γράνα, στη Δραμπάλα
και στην άλωση της Τριπολιτσάς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο αριθμός των ηρώων δε σταματά…ο
Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ο Διάκος στην Αλαμάνα, «Και η φλόγα φούντωνε…Κάποιοι
τους έλεγαν τρελούς…κι όμως η φλόγα της επανάστασης συσπείρωσε όλους τους
Έλληνες». Νικηταράς, Καραϊσκάκης, Μπότσαρης, Κανάρης, Μαντώ Μαυρογένους,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μπουμπουλίνα, Μιαούλης…Το επαναστατικό μήνυμα
αντήχησε σε όλη την Ελλάδα… Νάουσα, Χίος, Ψαρά, Μεσολόγγι…Το Μεσολόγγι έγινε το
σύμβολο της επανάστασης. Πείνασε, δεκατίστηκε, χτυπήθηκε μα ποτέ δε λύγισε!
Έμεινε όρθιο, σαν ατσάλινος πύργος με γρανιτένια θέληση ενάντια στη τυραννία.
Κι ο χορός του Ζαλόγγου των γενναίων Σουλιωτισσών, αποτέλεσε πράξη υπέρτατης
θυσίας και έχει παραμείνει στην παγκόσμια ιστορία. Η λεβεντογέννα χώρα,
είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η Ελλάδα μας, ο τόπος που γέννησε
την ιδέα της Ελευθερίας, την ιδέα της Δημοκρατίας κι όλων των αξιών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">400 χρόνια υπό Οθωμανικού ζυγού
καταφέραμε να διατηρήσουμε το ελληνικό φρόνημα ζωντανό. Η πίστη στον Θεό, η
αγάπη για την πατρίδα και το βάρος της ιστορικής κληρονομιάς αποτέλεσαν το
τρίπτυχο πάνω στο οποίο δομήθηκε η αποτίναξη του τούρκικου ζυγού και κατ’
επέκταση η ελευθέρωσή μας. Χρόνια Πολλά Ελλάδα και Υπερήφανα!<o:p></o:p></span></p><br /><p></p>Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-39830062130295871632024-03-21T12:18:00.002+02:002024-03-21T12:19:03.606+02:00ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOrNBvqdGd13tC5Ewnas5mTIinmaiIkajwzp_oSrV9GOKvSu6QGud8zwmkkO981Jtlg3guLGUyZq3wYsRpAiI-pvTkVnOT5huki9WE3idr-DtiNYJE8cwgyPpC-ZwrHGi0ehXDn8JhdV4AoqOKphCZ1mabusl6mdEt3PLZynb9ipl8lXwiEMQEmXH6Sl4/s1024/%CE%A0%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="1024" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOrNBvqdGd13tC5Ewnas5mTIinmaiIkajwzp_oSrV9GOKvSu6QGud8zwmkkO981Jtlg3guLGUyZq3wYsRpAiI-pvTkVnOT5huki9WE3idr-DtiNYJE8cwgyPpC-ZwrHGi0ehXDn8JhdV4AoqOKphCZ1mabusl6mdEt3PLZynb9ipl8lXwiEMQEmXH6Sl4/w484-h362/%CE%A0%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%BF.jpg" width="484" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ορμώμενος από την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, και
μετά από την παρακολούθηση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μιας
λογοτεχνικής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκδήλωσης,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην οποία ο καθένας είχε την ευκαιρία να
συμμετάσχει και να απαγγείλει ποιήματα της αρεσκείας του, θεωρώ σκόπιμο να
παραθέσω κάποιες σκέψεις μου σχετικές με τον θαυμαστό κόσμο που λέγεται ποίηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Στην<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκδήλωση<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>απαγγέλθηκαν ποιήματα διακεκριμένων ποιητών και μέσα από αυτά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διαφάνηκε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>το κυρίαρχο συναίσθημα, που ήταν το ρίγος της αισθαντικής συγκίνησης.
Πραγματικά, ποιος δε το νιώθει αυτό διαβάζοντας αληθινή ποίηση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έχει τη δύναμη να σε συνεπαίρνει με
τη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μαγεία της; Δεν είναι εύκολο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμως να γράφει κάποιος ποίηση και πόσο μάλλον
να δρέπει δάφνες ποιότητας και να χαίρει αναγνώρισης και θαυμασμού. Άλλωστε,
πιστεύω πως οι ποιητές δεν φυτρώνουν ξαφνικά. Δεν κάνουν την εμφάνισή τους
απότομα χωρίς να έχει προηγηθεί ένα στάδιο ωρίμανσης κι εσωτερικής διεργασίας.
Εννοώ φυσικά, τους αληθινούς ποιητές, που έχουν χαραγμένη στα ποιήματά τους τη
«σφραγίδα της δωρεάς» κι όχι τους καιροσκόπους και ματαιόδοξους που νομίζουν
ότι με το να αραδιάζουν στίχους, δημιουργούν ποίηση. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η
ζωή μας χαρίζει τα βιώματα εκείνα, που υλοποιώντας τα και συνταιριάζοντας τα με
παιδεία και γνώση, ο έμφυτος λυρισμός θα τα μεταμορφώσει σε έντεχνο ποιητικό
λόγο με διαστάσεις διανθρώπινες και καθολικές. Αυτή τη διαδικασία ακολουθεί ο
γεννημένος με το δώρο της αληθινής ποίησης. Ο ποιητής, όντας δέκτης ευαίσθητος
και φύση λαμπερή, επηρεάζεται από τα προσωπικά του βιώματα, τα οποία τον
τυλίγουν, όπως το μεταξένιο κουκούλι τον μεταξοσκώληκα. Εκεί μέσα επιτελούνται
οι διεργασίες και με μόχθο πολύ προκύπτει το ηθικό υπόβαθρο της ποίησής του.
Λιγοστοί είναι οι ποιητές, οι οποίοι ακολουθούν τον μακρύ και φιλέρημο δρόμο.
Οι ματαιόδοξοι πετούν το «κουκούλι» νεότατοι και διατυμπανίζουν με όση φωνή
έχει η απειρία τους, την ποιητική τους ιδιότητα. Οι πραγματικοί όμως ποιητές
αφήνουν να ωριμάσει μέσα τους η ποίηση, έχοντας έναν πόλεμο ανοιχτό με την ίδια
τους την πνευματική φύση για να καταθέσουν εν τέλει με σεβασμό τη δημιουργία
τους στο βωμό της ποιητικής Τέχνης. Έτσι καταφέρνει ο ποιητής να αποτελεί
ανεξάντλητο κρουνό εμπνεύσεων και να προσφέρει στην τέχνη, η οποία εξυψώνει το
πνεύμα στο επίπεδο μιας ύψιστης ευδαιμονίας και δίνει την αίσθηση του αιώνιου,
του απέραντου, του καθολικού. Ο Ι.Μ Παναγιωτόπουλος μας λέει «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Όσοι λιγότεροι άνθρωποι πιστεύουν στην
ποίηση, τόσο φτωχότερη γίνεται η οικουμενική ανθρώπινη ψυχή.»<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η ρέμβη, η νοσταλγία,
η αγάπη, η ελευθερία, η ελπίδα έρχονται και συμπλέκονται αρμονικά στον ίδιο
χώρο της καρδιάς. Η αδελφοσύνη, η επικράτηση του δικαίου, ενσαρκώνουν το φάσμα
της ποιητικής.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτό είναι το αιώνιο
όραμα κάθε γνήσιου ποιητή, που σέβεται την ποιητική και τον ίδιο του τον εαυτό.<o:p></o:p></span></p>Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-43107929324307948422024-03-06T12:20:00.001+02:002024-03-06T12:23:00.389+02:00ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ- Η ΕΛΠΙΔΑ ΙΔΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUmmvDjJXFj9Dz4IuACeMjCMjuSQwn2FAfCHMxAuA41fjt27WPHIVUZ1o-n7S2Bc2nKZTDcla0Ii5HwfL865MlEp_1fWZrNOLuvDZVWn8GfcNe7m5P8OUo0ikxR99cRAlVfGP-75fjMIfbf_axQSqc8Yvo5C44dTe9XFYSDNOca2ZKJ-WkmVBE-wLl4zI/s900/bullying-sxolikos-ekfovismos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="525" data-original-width="900" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUmmvDjJXFj9Dz4IuACeMjCMjuSQwn2FAfCHMxAuA41fjt27WPHIVUZ1o-n7S2Bc2nKZTDcla0Ii5HwfL865MlEp_1fWZrNOLuvDZVWn8GfcNe7m5P8OUo0ikxR99cRAlVfGP-75fjMIfbf_axQSqc8Yvo5C44dTe9XFYSDNOca2ZKJ-WkmVBE-wLl4zI/w584-h338/bullying-sxolikos-ekfovismos.jpg" width="584" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σπείραμε ανέμους και τώρα θερίζουμε
θύελλες! «Μα πού να στηριχθούμε;» αναρωτιούνται με παράπονο και με μία
επικάλυψη οργής οι νέοι μαθητές για την κοινωνία που τους παραδίδουμε. Τους
δίδαξε άραγε κάποιος Δάσκαλος τη δυνατότητα να σταθούν στα πόδια τους ή φρόντισε
να τους εφησυχάσει λέγοντάς τους πως γι' αυτό τον λόγο υπάρχουν και οι
πατερίτσες! Μπορεί να βρέθηκε κάποιος στο διάβα της σχολικής τους ζωής, αλλά
δυστυχώς ένας κούκος δε δύναται να φέρει την άνοιξη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι σκέψεις εκκινούν
από τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού εκφοβισμού και τα αυξανόμενα
περιστατικά σχολικής βίας, λεκτικής είτε σωματικής εις βάρος μαθητών και
καθηγητών. Πού είναι ο σεβασμός προς τον ιερό χώρο του σχολείου και προς το
λειτούργημα του Εκπαιδευτικού; Απαξιώθηκε κι αυτός, όπως όλες οι υψηλές αξίες!
Ο σχολικός εκφοβισμός μεταξύ μαθητών, ακόμη και επιθέσεις εναντίον καθηγητών
αποτελούν μία κατάσταση για την οποία όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αρχικά η παρεχόμενη
εκπαίδευση πιο αποστεωμένη και από ένα αδέσποτο ζώο που έχει έλλειψη τροφής
επαίρεται για την περιβόητη κοινωνικοποίηση του μαθητή, την οποία εντέχνως την
υποδαύλισε, ωθώντας τον νεαρό να μιλά για επανάσταση, ισοπέδωση θα
συμπληρώναμε, μέχρι τη στιγμή που η ειδοποίηση από το istagram θα ηχήσει και δε
βαριέσαι έχουμε καιρό μπροστά μας για ανατροπές… Η αλλαγή του κόσμου μπορεί να
περιμένει! Η εξέγερση ταυτίστηκε με την έννοια του «εικονικού σπασμού».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σε στράτευση τα
προβαλλόμενα είδωλα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σπεύδουν να τονώσουν την
εγωπάθεια του επαναστατημένου νέου, λέγοντάς του ωμά ότι παλληκαριά μπορεί να
είναι και η απάτη, αρκεί να γίνει με έξυπνο τρόπο, ώστε να μη το καταλάβει
κανείς. Η δε γονική συμβουλή σε όλα αυτά σχετίζεται με το να πιάσεις πολλά
λεφτά στα χέρια σου, για να μη σου λείπει τίποτα. Δεν ομιλούμε ασφαλώς, για το
σύνολο των οικογενειών, καθώς η πλειονότητα των γονέων πασχίζουν να
μεταλαμπαδεύσουν αξίες και ιδανικά στα παιδιά, για να βγουν στην κοινωνία
ηθικοπνευματικά αρματωμένα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τι να πράξει όμως,
ο νέος σε μία κοινωνία, που τον τροφοδοτεί συνεχώς με αντιφάσεις; Ξεχασμένη
λέξη είναι η αγάπη, δεν έχει θέση στο οπλοστάσιο αξιών της σύγχρονης εποχής,
εκφυλίστηκε και αυτή σε χυδαίο έρωτα με τη στρεβλότητα. Η κοινωνία παίρνοντας
τον ρόλο του καλού παιδαγωγού κραυγάζει ότι ιδανικά και αξίες δεν υπάρχουν. Το
παν είναι να είσαι νικητής! Και νικούν οι βάνδαλοι, αγνοώντας ότι είναι ήδη
ηττημένοι. Εξού και ο κατήφορος της<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>κοινωνίας, μέσα σε μία φούσκα παραλογισμού και ξεδιαντροπιάς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ως αποτέλεσμα οι
περισσότεροι νέοι μας ζουν κάτω από τον ίσκιο τους, δειλοί και φοβισμένοι
κυνηγοί ενός καλύτερου κόσμου με ανήθικες προδιαγραφές και με μικρόνοες
προοπτικές. Και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού η εργασία και η μελέτη,
αντικαταστάθηκε από τη φυγοπονία και την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια. Δεν
αναφερόμαστε στο σύνολο των νέων, αλλά στο γενικό στίγμα της σημερινής εποχής.
Μπορεί άραγε το κλίμα της γενικότερης απαξίωσης να αλλάξει;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η απάντηση είναι ότι ο Εκπαιδευτικός
οφείλει να εμπνεύσει! Πρωταρχικά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ως
αξιόλογος παιδαγωγός να παρακινείται από την πηγαία του θέληση και το όραμά του
να διαμορφώσει ανθρώπους εμφορούμενους με αξίες, ιδανικά, κριτική ικανότητα και
όχι παθητικούς θεατές των γεγονότων. Η ηθικοπλαστική αναμόρφωση των μαθητών
είναι το ζητούμενο για το εκπαιδευτικό σύστημα. Μόνο με σωστούς ανθρώπους που
έχουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα, μπορεί να ανελιχθεί μία κοινωνία. Εν τέλει, ο
προοδευτικός εκπαιδευτικός πρέπει να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι μόνο
μεταδότης γνώσεων, αλλά και πολιτικός αγωνιστής, καθώς και διαμορφωτής
συνειδήσεων. Η δουλειά του δεν ολοκληρώνεται με τη διδασκαλία των μαθημάτων,
αλλά συνεχίζεται με τη συμμετοχή και αφιέρωσή του στον αγώνα για την αποδοχή
της διαφορετικότητας, της ισότητας και της εξάλειψης της κοινωνικής αδικίας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο δημοκρατικός εκπαιδευτικός
υποχρεούται να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές και
μελλοντικούς δημοκρατικούς πολίτες της κοινωνίας. Δε νιώθει δέσμιος μπροστά στο
κατεστημένο, δεν επιβάλλεται με απολυτότητα, αλλά σέβεται την ελευθερία της
σκέψης, του φρονήματος των παιδιών, των συναδέλφων του, των συνανθρώπων του,
προσπαθώντας με πράξεις να κρατήσει σταθερό το «πηδάλιο άξιών», για να έχει
αίσιο τέλος το ταξίδι με συνοδοιπόρους τους μαθητές του προς κόσμους
θεληματικούς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-justify: inter-ideograph;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αδιαμφισβήτητα, η ελπίδα
ενυπάρχει στο «γιατί» του νεαρού μαθητή. Αυτό που απαιτείται είναι η συνεργασία
όλων των αρμόδιων φορέων με σκοπό να πείσουν τον μαθητή ότι η αναμόρφωση
είναι η λύση. Όχι η ισοπεδωτική κριτική και κατ' επέκταση ο βανδαλισμός και η βία!<o:p></o:p></span></p>Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-9502771734142600562023-09-10T22:15:00.003+03:002023-09-10T22:15:53.705+03:00Σκέψεις με αφορμή τα Κείμενα των Επαναληπτικών Πανελληνίων Εξετάσεων και την Αρχή της Νέας Σχολικής χρονιάς!<p><br /></p><b>Σκέψεις με αφορμή τα Κείμενα των Επαναληπτικών Πανελληνίων Εξετάσεων και την Αρχή της Νέας Σχολικής χρονιάς</b><div><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRmM02f66PgPpEh7y3Yxl6XhjPEoRw7-ufW2hCgMe30R8eqAog_Pe3KjP87M-D_e1XLSkqlerOZesBo5y6DN4t3uJRf0VJcdwOnw4igbYOI-4bt46_jIJwwh8PlqC8euLqi4f4aDyVv7sre5L4EI8bjnNOs1E4-F1vI_akhiMLVvEDCtfaeK9X1SJk0DA/s262/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AE%20%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="192" data-original-width="262" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRmM02f66PgPpEh7y3Yxl6XhjPEoRw7-ufW2hCgMe30R8eqAog_Pe3KjP87M-D_e1XLSkqlerOZesBo5y6DN4t3uJRf0VJcdwOnw4igbYOI-4bt46_jIJwwh8PlqC8euLqi4f4aDyVv7sre5L4EI8bjnNOs1E4-F1vI_akhiMLVvEDCtfaeK9X1SJk0DA/w542-h192/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AE%20%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC.jpg" width="542" /></a></div><br /> Τα Κείμενα των Επαναληπτικών Πανελληνίων Εξετάσεων 2023 που επιλέχθηκαν για να εξεταστούν οι μαθητές και μαθήτριες των Γενικών Λυκείων και των Ελλήνων του εξωτερικού αναδεικνύουν την αξία του σεβασμού και του αυτοσεβασμού. Πρόκειται για αλληλοτροφοδοτούμενες αξίες, που δυστυχώς εκλείπουν σε μεγάλο βαθμό από τη σύγχρονη κοινωνία και χρίζουν επείγουσας επαναφοράς. Αν οραματιζόμαστε καλύτερες και πιο ανθρώπινες κοινωνίες, η Παιδεία είναι η απάντηση με την αλλαγή νοοτροπίας. Όπως υποστηρίζει στο 1ο κείμενο ο Αντώνης Σπανός: "Ο σεβασμός είναι θέμα παιδείας και εσωτερικής ισορροπίας και πολύ λιγότερο θέμα μόρφωσης." Κρίνεται αναγκαία ,λοιπόν, η στροφή της κοινωνίας μας κι κυρίως των μαθητών μας στις ουμανιστικές αρετές καθώς τα Πτυχία από μόνα τους είναι "κενά περιεχομένου", όταν δε συνοδεύονται από την κατάλληλη ηθικοπλαστική αναμόρφωση. Οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες ως φορείς αξιών και πολιτισμού κρίνεται σκόπιμο να ανακτήσουν τη χαμένη τους αίγλη!</div><div><b>Εύχομαι καλή Σχολική Χρονιά σε μαθητές και εκπαιδευτικούς!</b><br /><br />ΚΕΙΜΕΝΟ 1<br />Η καλλιέργεια και η αξία του (Αυτο) Σεβασμού<br />Οι άνθρωποι που δεν σέβονται, είναι άνθρωποι φοβικοί, ανασφαλείς, με αγκυλώσεις και<br />παρωπίδες, που δυσκολεύονται να συνυπάρξουν σε ένα κοινωνικό σύνολο ή σε μια ομάδα<br />που περικλείει τόσο πολλή διαφορετικότητα. Το κυριότερο χαρακτηριστικό των ανθρώπων<br />αυτών είναι ότι πιστεύουν πως μειώνοντας τον άλλον αποκτούν μεγαλύτερη υπόσταση οι<br />ίδιοι· αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων που «φωνάζουν» ότι είναι<br />σημαντικοί. Δεν χρειάζεται να «φωνάζεις» ποιος είσαι, χρειάζεται απλώς να πορεύεσαι με<br />βάση τον σεβασμό, καθώς η ένδειξη σεβασμού αντικατοπτρίζει και τον αυτοσεβασμό σου.<br />Για να αποδεχτείς τον άλλον, δεν χρειάζεται να συμφωνείς ούτε χρειάζεται να ταιριάζεις<br />μαζί του. Τον αποδέχεσαι γιατί τον σέβεσαι, σέβεσαι πώς είναι ο άλλος σαν άνθρωπος,<br />σέβεσαι το γεγονός ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τους άλλους ανθρώπους, σέβεσαι το ότι οι<br />άνθρωποι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε διαφορετικές κοινωνίες, κουλτούρες και<br />«πιστεύω», που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα τα έχουμε κάνει μέρος της δικής μας ζωής.<br />Μάθε να παρατηρείς, να ακούς, να αισθάνεσαι τι συμβαίνει γύρω σου και σταμάτα να<br />περιστρέφεις τα πάντα γύρω από σένα, είναι μια καλή αρχή για να μπορέσεις κάποια στιγμή<br />να σεβαστείς τον διπλανό σου.<br />Ο σεβασμός είναι θέμα παιδείας και εσωτερικής ισορροπίας και πολύ λιγότερο θέμα<br />μόρφωσης. Δυστυχώς στις μέρες μας είναι δυσεύρετος. Εάν γυρίσουμε πολύ πίσω, θα<br />συνειδητοποιήσουμε ότι ο σεβασμός χάθηκε από τότε που αρχίσαμε να πιστεύουμε ή μας<br />έκαναν να πιστέψουμε ότι όλοι οι άλλοι έχουν λιγότερη αξία μπροστά στο δικό μας «εγώ»,<br />από τότε που η προσωπική μας αντίληψη για το δίκαιο και το σωστό υπερίσχυσε της<br />ανθρώπινης αξιοπρέπειας.<br />Χάσαμε κάθε ίχνος προσανατολισμού, στην ανάγκη μας να θεωρούμε τον εαυτό μας<br />τον πιο σημαντικό άνθρωπο μειώνοντας τους άλλους. Χάσαμε τον σεβασμό, στην<br />προσπάθειά μας να επιβιώσουμε μέσα σε έναν κόσμο που αποζητά να σε προετοιμάσει ως<br />λύκο έτοιμο να αντιμετωπίσεις ό,τι βρεθεί μπροστά σου. Χάσαμε τον σεβασμό με την ιδέα ότι<br />πάντα εμείς ξέρουμε καλύτερα από τους άλλους, τον χάσαμε όταν ξεκινήσαμε να πιστεύουμε<br />πως είμαστε αρκετά δυνατοί ώστε να μην έχουμε ανάγκη τους άλλους, και το κυριότερο, όταν<br />μας έμαθαν ότι σημασία έχει να παίρνεις αυτό που θέλεις, χωρίς να νοιάζεσαι για τον άλλον.<br />Σημαντικοί γινόμαστε μέσα από τις πράξεις μας και τη στάση ζωής μας, και όχι μέσα<br />από κούφιες φιλοσοφίες, αόριστα και χαώδη ρητά. Ο σεβασμός είναι κόσμημα κι αυτό το<br />κόσμημα μάθε να το φοράς και να το προσέχεις καθημερινά. Ίσως να είναι και το μόνο που<br />σε κάνει πραγματικά πιο όμορφο…<br />[Αντώνης Σπανός, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής<br /><br />ΚΕΙΜΕΝΟ 2<br />Συζητώντας για τον σεβασμό<br />Στοιχείο του πολιτισμού είναι και αυτός. Μόνο που η περίπτωσή του μπερδεύει την<br />καθημερινότητα. Ίσως επειδή εμφανίζεται πολλές φορές στη θεωρία και λιγότερες στην<br />πράξη, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην εποχή μας. Και ας τον μνημονεύουν οι<br />πολιτικοί σχεδιασμοί, στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν νέα δεδομένα στις σχέσεις<br />του κράτους με τον πολίτη και τούμπαλιν1. Το ευτύχημα είναι πως υπάρχει ακόμα και<br />εξακολουθεί να περιλαμβάνεται στο, κοινώς αποδεκτό, πλαίσιο συμπεριφοράς για τα μέλη<br />μιας κοινωνίας. Τουλάχιστον επισήμως. Γιατί, ανεπισήμως, τρέχα γύρευε.<br />Αλλά τι είναι σεβασμός; «Το να υπολήπτεται2, να τιμά κανείς διάφορα πρόσωπα…»,<br />ήταν η πρώτη απάντηση που ακούστηκε προ ημερών στη φιλική συντροφιά και έδωσε την<br />αφορμή να συζητηθεί, βιαστικά, ένα θέμα συνυφασμένο με την κοινωνική πορεία, σύμφωνα<br />με τις όποιες γνώσεις ή εμπειρίες του καθενός και την ψυχική διάθεση της στιγμής.<br />«Είναι η εκτίμηση που νιώθουμε για τους γονείς και τους παππούδες μας ή τους<br />δασκάλους των μαθητικών μας χρόνων, που δεν αρκέστηκαν στα σχολικά βιβλία και μας<br />έμαθαν πως η θέληση συμβαδίζει με την πρόοδο και ότι η σύνεση οδηγεί στην ορθή κρίση<br />για τις προσπάθειες και τις επιλογές μας», είπε ο νεότερος της παρέας.<br />«Η αναγνώριση όχι αποκλειστικά του κύρους κάποιων ανθρώπων αλλά και της αξίας<br />που έχουν στο ρεύμα της ζωής οι κανόνες για την κοινωνική συμβίωση, οι νόμοι που<br />αποσκοπούν στο κοινό όφελος, οι παραδόσεις που γαλούχησαν3 τις περασμένες γενιές και<br />γεφυρώνουν το παρελθόν του τόπου μας με το μέλλον του», συμπλήρωσε ο τρίτος.<br />Ωστόσο, η συζήτηση δεν περιορίστηκε στην ανταλλαγή απόψεων για τον σεβασμό.<br />Είχε και συνέχεια. Γιατί ο τέταρτος της φιλικής συντροφιάς μπορεί να μην είχε αντιρρήσεις και<br />να συμφώνησε, λίγο ή πολύ, με τους προλαλήσαντες4, πλην όμως βρήκε την ευκαιρία και ‒<br />«σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος» κατά τον στίχο του Κωνσταντίνου Καβάφη ‒ τους<br />μίλησε για τις επιπτώσεις που έχουν και στη συμπεριφορά των ανθρώπων τα προβλήματα<br />του πλανήτη, τις ανησυχίες που προκαλούν οι άγνωστες ή και περίεργες επιδιώξεις της<br />εποχής μας, τα κενά που αφήνουν οι αμφισβητήσεις των παλαιών δεδομένων της ζωής και<br />για το άγχος της επιβίωσης… «Σε μονόδρομο χωρίς επιστροφή και με αόρατο τέρμα<br />βαδίζουμε», συνέχισε. «Αλλά, τι μπορεί να κάνει, τώρα πια, ένας σκεπτόμενος άνθρωπος;<br />Τουλάχιστον, ας φροντίσει να διατηρήσει ανέπαφο τον αυτοσεβασμό του και ζωντανή τη<br />συνέπειά του σε αρχές και αξίες. Από κει και πέρα, στο χέρι του είναι να σέβεται τον διπλανό<br />του, για να έχει την απαίτηση να του φέρεται κι εκείνος με τον ίδιο τρόπο. Και ακόμη να<br />αποδεικνύει με τα λόγια και τις πράξεις του τον σεβασμό του στο περιβάλλον, στην<br />ταλαιπωρημένη Φύση, που δημιουργεί την εντύπωση ότι πασχίζει, έστω και καθυστερημένα,<br />με απρόοπτα ξεσπάσματα και ακραία καιρικά φαινόμενα, να ξαναβρεί τις χαμένες της<br />ισορροπίες, για να ανασάνουν με ανακούφιση τα έμβια όντα».<br />Οι άλλοι της παρέας τον άκουσαν σιωπηλοί. Ποιος ξέρει, ίσως και να συμφωνούσαν<br />με τις απόψεις του… <br />[Σπύρος Τσίρος, από τον ημερήσιο τύπο, 30.05.2007].<br /><br />ΚΕΙΜΕΝΟ 3<br />Κρίτων Αθανασούλης<br />Ανεβαίνω<br />Πάρτε με στην αγκαλιά σας και πέστε μου: είσαι ζαλισμένος.<br />Βάλτε με να καθίσω με τη συντροφιά σας και πέστε μου: ήσουν πολύ μοναχός.<br />Στρώστε μου ένα κρεβάτι μ’ απαλά χέρια και πέστε μου: πολύ κουράστηκες.<br />Πέστε ο ένας στον άλλο πως από σήμερα μ’ ανεβάζουν τα χέρια σας<br />σ’ ένα φως που γεννιέται μέσα σε μάτια αποφασισμένα.<br />Σύντροφοι αυτής της πορείας, βγάλτε από μέσα μου<br />τη λάσπη που η ψυχή μου πατεί λερώνεται κι αγωνίζεται να ξεπεράσει.<br />Πιο πέρα είναι ο καλοκαιρινός δρόμος. Λίγο πιο πέρα ανθίζουν οι ακακίες,<br />τραγουδούν οι σειρήνες. Και μεις βουλώνουμε τ’ αυτιά μας φοβισμένοι<br />μήπως χαθούμε μέσα σε μια γλυκιά μουσική.<br />Εμπρός, λοιπόν. Το άστρο μού κρέμασε μια αχτίνα. Ανεβαίνω κρατώντας<br />αυτή τη φωτεινή κλωστή, αιωρούμαι στην αγκαλιά τόσων κινδύνων.<br />Αν πέσω, ας πέσω, όλα τα χέρια σας ανοιγμένα θα με κρατήσουν και δε<br />θα πεθάνω ποτέ, μέσα σ’ αυτά τ’ αγαπημένα σας χέρια.<br />[Σπύρος Κοκκίνης, Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης, Από τα Άνθη Ευλαβείας έως τις μέρες μας, Βιβλιοπωλείο<br />της Εστίας, 2008, σελ. 26].</div>Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-91679333757400033412023-09-07T10:54:00.005+03:002023-09-07T11:02:14.330+03:00ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ - 6ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΙΗΣΗΣ ΠΑΤΡΑΣ 2023<p style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: Open Sans;"><span style="background-color: whitesmoke; font-size: 14.3px;"><b><br /></b></span></span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ-HqbHkl2asmqkc1ykUnsXEkWTPJcAooyQXkjyeiZHr3J8FM89i3IXA9cIIoOYBQ0uW1l5n9hQNLdc2TM4M8wx4zINLQycb5sQZOgNf9h_yndG-GCmh7-CmWQgV-ibFSa9CNmH0NNKOyb4LuvQswilBaX7VEZUjYK3OOP8J_TW5zY283xlBjWb3A55e0/s678/%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%20%CE%A0%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="678" data-original-width="470" height="488" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ-HqbHkl2asmqkc1ykUnsXEkWTPJcAooyQXkjyeiZHr3J8FM89i3IXA9cIIoOYBQ0uW1l5n9hQNLdc2TM4M8wx4zINLQycb5sQZOgNf9h_yndG-GCmh7-CmWQgV-ibFSa9CNmH0NNKOyb4LuvQswilBaX7VEZUjYK3OOP8J_TW5zY283xlBjWb3A55e0/w631-h488/%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%20%CE%A0%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82.jpg" width="631" /></a></div><br /><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ένα σπουδαίο πολιτιστικό γεγονός εξελίσσεται στην πόλη των Πατρών. Πρόκειται για το </span><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"> <b>6ο Φεστιβάλ Ποίησης </b></span><span style="font-size: 15px; text-align: left; white-space-collapse: preserve;"><b>με τίτλο «Αόρατοι Άνθρωποι | Αόρατες Σκέψεις – Invisible People | Invisible Thoughts».</b></span><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Αναγνωρισμένοι ποιητές από όλο τον κόσμο συνομιλούν για την Ποίηση μέσα από Ποιητικές τους Αναγνώσεις. Με τέτοιες εξωστρεφείς δράσεις αναδεικνύεται η Πάτρα ως χώρος πολιτισμού και γραμμάτων. </span><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Η πόλη των Πατρών πρωτοστατεί στο κομμάτι της Λογοτεχνίας και αυτές οι πνευματικές ζυμώσεις αποτελούν τα “πνευματικά ερείσματα” προσέλκυσης της διανόησης σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα φώτα της παγκόσμιας λογοτεχνίας πέφτουν στη πόλη των Πατρών. Δράσεις όπως αυτές είναι σίγουρα αθόρυβες πνευματικές επαναστάσεις με δυναμική να αποτελέσουν πόλους περαιτέρω ανάπτυξης για την πόλης μας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Το Γραφείο Ποιήσεως και το Culturebook.gr δημιούργησαν το Patras Word poetry festival. Η ομάδα υλοποίησης πολυπληθής με ειδικευμένους και εξειδικευμένες συνεργάτες και καθηγητές που υλοποιούν σε ετήσιο βάθος αυτό το όραμα. Την έμπνευση και την πραγματοποίηση αυτού του πετυχημένου Φεστιβάλ είχε ο Πρόεδρος του Γραφείου Ποιήσεως <b>Αντώνης Σκιαθάς</b> με τον πρόεδρο του Φεστιβάλ <b>Τριαντάφυλλο Ηλ. Κωτόπουλο</b> να συνεργάζονται αρμονικά για την υλοποίηση του. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">H καινοτομία του φετινού Φεστιβάλ έγκειται στη συμπερίληψη τριών πολύ σημαντικών art projects, που ξεκίνησε από 4 και θα ολοκληρωθεί 14 Σεπτεμβρίου, ενώ το κύριο μέρος του, που αφορά στην ποίηση, θα εξελιχθεί από τις 7 έως τις 10 Σεπτεμβρίου. Η επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ έχει προγραμματισθεί για την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου, στον Πολυχώρο Εικαστικών Δράσεων Αγορά Αργύρη, με την παρουσίαση του art project «Αόρατοι Άνθρωποι | Αόρατες Σκέψεις – Invisible People | Invisible Thoughts«, στο οποίο συμμετέχουν Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες και περιλαμβάνονται ζωγραφικά έργα, εγκαταστάσεις, κατασκευές, video art και performances.</span></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: var(--primary-text); font-family: inherit; font-size: 15px; text-align: left; white-space-collapse: preserve;">Το πρόγραμμα των Ποιητικών Αναγνώσεων έχει ως εξής:</b></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: var(--primary-text); font-family: inherit; font-size: 15px; text-align: left; white-space-collapse: preserve;">ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 2023</b></p><div style="font-family: inherit;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1l90r2v x1swvt13" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id=":rn6:" style="font-family: inherit; padding: 4px 16px 16px;"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u" style="display: flex; flex-direction: column; font-family: inherit; margin-bottom: -5px; margin-top: -5px;"><div class="xu06os2 x1ok221b" style="font-family: inherit; margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" color="var(--primary-text)" dir="auto" style="display: block; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; line-height: 1.3333; max-width: 100%; min-width: 0px; overflow-wrap: break-word; word-break: break-word;"><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b>Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου <span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem;">| </span></b><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem;"><b>Αγορά Αργύρη,19.00 – 21.00</b>, Εγκαίνια Art Project Αόρατοι Άνθρωποι | Αόρατες Σκέψεις</span></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">1ος Κύκλος Ποιητικών Αναγνώσεων</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">1η Συνεδρία Αναγνώσεων </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ελένη Αρτεμίου – Φωτιάδου</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ahmet Kuntberk </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Kateřina Rudčenková</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Βαρβάρα Χριστιά</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Selahatin Yolgiden</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Pavel Piekar</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Τάσσος Παγιασλής</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Zuzana Husárová</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Henning Bergsvåg</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Mila Haugová</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><br /></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><p style="font-size: medium; white-space-collapse: collapse;"><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><b>Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου | Achaia Clauss - Ξενάγηση στo Οινόκαστρο, 20.00 </b></span></p><p style="font-size: medium; white-space-collapse: collapse;"><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><b>2ος Κύκλος Ποιητικών Αναγνώσεων</b></span></p></div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">* Παρασκευή 08.09 | Achaia Clauss</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">2η Συνεδρία Αναγνώσεων </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Τριαντάφυλλος Κωτόπουλος</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Simona Racková</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Παναγιώτης Κερασίδης</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Dashamir Malo</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Λιάνα Σακελλίου</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Βαγγέλης Τασιόπουλος</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Νίκος Ερηνάκης</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Αντώνης Σκιαθάς</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Τασούλα Τσιλιμένη</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Μαρία Κούρση</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Σωτήρης Παστάκας</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Βαγγέλης Ζαφειράτης</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Μ. Seppola Simonsen</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Αριστέα Παπαλεξάνδρου</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Αλεξάνδρα Μπακονίκα</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Κώστας Κρεμμύδας </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Μάνια Μεζίτη</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Έλσα Κορνέτη</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Marianne Catzaras</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Θάνος Γώγος</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b>Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου – Πρωί, 10.00 Ίδρυμα Ελληνική Διασπορά | Ξενάγηση, 12.00 Οικία Περιβολαρόπουλου
3ος Κύκλος Ποιητικών Αναγνώσεων</b></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">3η Συνεδρία Αναγνώσεων </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Δημήτρης Αλεξίου</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ελένη Αράπη</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Δημήτρης Βαρβαρήγος</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Χριστίνα – Παναγιώτα Γραμματικοπούλου</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Marija Dejanović </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Στάθης Ιντζές</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ευτυχία – Αλεξάνδρα Λουκίδου</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Gokcenur Celebioglu</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Γιώργος Ρούσκας</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Nina Medved</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ηλίας Μέλιος</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Γιάννης Στεφανάκις </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ασημίνα Ξηρογιάννη</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Κατερίνα Λιάτζουρα</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Δημήτρης Βασιλάκης</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Πηνελόπη Αλιβιζάτου</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Κλεονίκη Δρούγκα</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Σωτήρης Λυκουργιώτης</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Μαρία Χριστοδούλου</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Χριστίνα Λαμπούση</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Denis Scofic</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b>Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου – Βράδυ | Βίλα Κόλλα, 20.00 Τιμητικές Διακρίσεις</b></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b>4η Συνεδρία Αναγνώσεων</b></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Διαβάζουν Έλληνες, Ελληνίδες, Ξένοι, Ξένες ποιητές και ποιήτριες για δεύτερη φορά </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b>Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου, 10.00 Γέφυρα | </b></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b>5η Συνεδρία Αναγνώσεων</b> </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Διαβάζουν Έλληνες, Ελληνίδες, Ξένοι, Ξένες ποιητές και ποιήτριες για δεύτερη φορά. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><br /></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b style="color: var(--primary-text); font-family: inherit; font-size: 0.9375rem;">Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου,</b><b>12.00 Μεσολόγγι </b><br /></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ξενάγηση και συνεδρία σε συνεργασία με το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Μεσολογγίου
Κήπος Ηρώων </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">6η Συνεδρία Έλληνες, Ελληνίδες, Ξένοι, Ξένες ποιητές και ποιήτριες για δεύτερη φορά.</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b>Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου – Βράδυ | Πολύεδρο, 20.00 </b></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><b>7η Συνεδρία Αναγνώσεων</b></div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Αφιέρωμα στην ποίηση των Ελληνόφωνων χωριών της Ιταλίας. </div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Fernado Pensa</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Leo Lucceri</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Salvatore Tomasi</div></div></span></div></div></div></div><div class="x1n2onr6" id=":rn7:" style="font-family: inherit; position: relative;"><div class="x1n2onr6" style="font-family: inherit; position: relative;"><div style="font-family: inherit;"><div class="x1n2onr6" style="font-family: inherit; position: relative;"><div class="x1n2onr6" style="font-family: inherit; padding-top: 590.112px; position: relative;"><div class="x6ikm8r x10wlt62 x10l6tqk" style="font-family: inherit; inset: calc(0% + 0px) calc(33.3333% + 1.01px) calc(0% + 0px) calc(0% + 0px); overflow: hidden; position: absolute;"><div class="x6ikm8r x10wlt62" style="font-family: inherit; overflow: hidden;"><div class="xua58t2 xzg4506 x1ey2m1c x9f619 xds687c x47corl x10l6tqk x17qophe x13vifvy" style="border-bottom: 1px solid var(--media-inner-border); border-top: 1px solid var(--media-inner-border); box-sizing: border-box; font-family: inherit; inset: 0px; pointer-events: none; position: absolute;"></div></div><div class="x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x1ey2m1c xds687c xg01cxk x47corl x10l6tqk x17qophe x13vifvy x1ebt8du x19991ni x1dhq9h" data-visualcompletion="ignore" style="border-radius: inherit; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: opacity; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></div><div class="x6ikm8r x10wlt62 x10l6tqk" style="font-family: inherit; inset: calc(0% + 0px) calc(0% + 0px) calc(66.6667% + 1.01px) calc(66.6667% + 1.01px); overflow: hidden; position: absolute;"><a aria-label="Μπορεί να είναι εικόνα 3 άτομα" class="x1i10hfl x1qjc9v5 xjbqb8w xjqpnuy xa49m3k xqeqjp1 x2hbi6w x13fuv20 xu3j5b3 x1q0q8m5 x26u7qi x972fbf xcfux6l x1qhh985 xm0m39n x9f619 x1ypdohk xdl72j9 x2lah0s xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x2lwn1j xeuugli xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1ja2u2z x1t137rt x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x1q0g3np x87ps6o x1lku1pv x1rg5ohu x1a2a7pz x1ey2m1c xds687c x10l6tqk x17qophe x13vifvy x1pdlv7q" href="https://www.facebook.com/photo/?fbid=7171559252874214&set=pcb.7171559386207534&__cft__[0]=AZWu8A1B7heolb7ok3Guz-ZdtFYv_SWXrEBAxZre60AlDBIE7lA1Iuy4QCPQzkkpn0Up3frgrFvRsjNMvBND0nj7V-DKpQy-WCeNqz_DpCZkYmflwk8Fci-OQM3ZpiFhZK7QTz6Z7VPURYzDVELDfXUAIP4ydSQqEaThiK2uGMoJqw&__tn__=*bH-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-radius: inherit; border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #385898; cursor: pointer; display: inline-block; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; inset: 0px; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: absolute; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0" waprocessedanchor="true"><div class="x6ikm8r x10wlt62" style="font-family: inherit; overflow: hidden;"><div class="xqtp20y x6ikm8r x10wlt62 x1n2onr6" style="font-family: inherit; height: 0px; overflow: hidden; padding-top: 195.7px; position: relative;"><div class="x10l6tqk x13vifvy" style="font-family: inherit; height: 208.225px; position: absolute; top: 0px; width: 195.7px;"><br /></div></div><div class="xua58t2 xzg4506 x1ey2m1c x9f619 xds687c x47corl x10l6tqk x17qophe x13vifvy" style="border-bottom: 1px solid var(--media-inner-border); border-top: 1px solid var(--media-inner-border); box-sizing: border-box; font-family: inherit; inset: 0px; pointer-events: none; position: absolute;"></div></div><div class="x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x1ey2m1c xds687c xg01cxk x47corl x10l6tqk x17qophe x13vifvy x1ebt8du x19991ni x1dhq9h" data-visualcompletion="ignore" style="border-radius: inherit; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: opacity; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></a></div><div class="x6ikm8r x10wlt62 x10l6tqk" style="font-family: inherit; inset: calc(33.3333% + 1.01px) calc(0% + 0px) calc(33.3333% + 1.01px) calc(66.6667% + 1.01px); overflow: hidden; position: absolute;"><a aria-label="Μπορεί να είναι εικόνα 3 άτομα και άτομα που χαμογελούν" class="x1i10hfl x1qjc9v5 xjbqb8w xjqpnuy xa49m3k xqeqjp1 x2hbi6w x13fuv20 xu3j5b3 x1q0q8m5 x26u7qi x972fbf xcfux6l x1qhh985 xm0m39n x9f619 x1ypdohk xdl72j9 x2lah0s xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x2lwn1j xeuugli xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1ja2u2z x1t137rt x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x1q0g3np x87ps6o x1lku1pv x1rg5ohu x1a2a7pz x1ey2m1c xds687c x10l6tqk x17qophe x13vifvy x1pdlv7q" href="https://www.facebook.com/photo/?fbid=7171559279540878&set=pcb.7171559386207534&__cft__[0]=AZWu8A1B7heolb7ok3Guz-ZdtFYv_SWXrEBAxZre60AlDBIE7lA1Iuy4QCPQzkkpn0Up3frgrFvRsjNMvBND0nj7V-DKpQy-WCeNqz_DpCZkYmflwk8Fci-OQM3ZpiFhZK7QTz6Z7VPURYzDVELDfXUAIP4ydSQqEaThiK2uGMoJqw&__tn__=*bH-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-radius: inherit; border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #385898; cursor: pointer; display: inline-block; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; inset: 0px; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: absolute; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0" waprocessedanchor="true"><div class="x6ikm8r x10wlt62" style="font-family: inherit; overflow: hidden;"><div class="xqtp20y x6ikm8r x10wlt62 x1n2onr6" style="font-family: inherit; height: 0px; overflow: hidden; padding-top: 195.7px; position: relative;"><div class="x10l6tqk x13vifvy" style="font-family: inherit; height: 195.7px; left: -31.9875px; position: absolute; top: 0px; width: 259.675px;"><br /></div></div><div class="xua58t2 xzg4506 x1ey2m1c x9f619 xds687c x47corl x10l6tqk x17qophe x13vifvy" style="border-bottom: 1px solid var(--media-inner-border); border-top: 1px solid var(--media-inner-border); box-sizing: border-box; font-family: inherit; inset: 0px; pointer-events: none; position: absolute;"></div></div><div class="x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x1ey2m1c xds687c xg01cxk x47corl x10l6tqk x17qophe x13vifvy x1ebt8du x19991ni x1dhq9h" data-visualcompletion="ignore" style="border-radius: inherit; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: opacity; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></a></div></div></div></div></div></div></div><div style="font-family: inherit;"><div class="x168nmei x13lgxp2 x30kzoy x9jhf4c x6ikm8r x10wlt62" data-visualcompletion="ignore-dynamic" style="border-radius: 0px 0px 8px 8px; font-family: inherit; overflow: hidden;"><div style="font-family: inherit;"><div style="font-family: inherit;"><div style="font-family: inherit;"><div class="x1n2onr6" style="font-family: inherit; position: relative;"><div class="x6s0dn4 xi81zsa x78zum5 x6prxxf x13a6bvl xvq8zen xdj266r xktsk01 xat24cr x1d52u69 x889kno x4uap5 x1a8lsjc xkhd6sd xdppsyt" style="align-items: center; border-bottom: 1px solid var(--divider); color: var(--secondary-text); display: flex; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; justify-content: flex-end; line-height: 1.3333; margin: 0px 16px; padding: 10px 0px;"><div class="x6s0dn4 x78zum5 x1iyjqo2 x6ikm8r x10wlt62" style="align-items: center; background-color: white; color: #65676b; display: flex; flex-grow: 1; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; overflow: hidden;"><span aria-label="Δείτε ποιοι αντέδρασαν" class="x1ja2u2z" role="toolbar" style="font-family: inherit; z-index: 0;"><span class="x6s0dn4 x78zum5 x1e558r4" id=":rn9:" style="align-items: center; display: flex; font-family: inherit; padding-left: 4px;"><span class="x6zyg47 x1xm1mqw xpn8fn3 xtct9fg x13zp6kq x1mcfq15 xrosliz x1wb7cse x13fuv20 xu3j5b3 x1q0q8m5 x26u7qi xamhcws xol2nv xlxy82 x19p7ews xmix8c7 x139jcc6 x1n2onr6 x1xp8n7a xhtitgo" style="border-bottom-color: var(--card-background); border-left-color: var(--card-background); border-radius: 11px; border-right-color: var(--card-background); border-style: solid; border-top-color: var(--card-background); border-width: 2px; font-family: inherit; height: 18px; margin-left: -4px; position: relative; width: 18px; z-index: 2;"><span class="x12myldv x1udsgas xrc8dwe xxxhv2y x1rg5ohu xmix8c7 x1xp8n7a" style="border-radius: 9px; display: inline-block; font-family: inherit; height: 18px; width: 18px;"><span class="x4k7w5x x1h91t0o x1h9r5lt x1jfb8zj xv2umb2 x1beo9mf xaigb6o x12ejxvf x3igimt xarpa2k xedcshv x1lytzrv x1t2pt76 x7ja8zs x1qrby5j" style="align-items: inherit; align-self: inherit; display: inherit; flex-direction: inherit; flex: inherit; font-family: inherit; height: inherit; max-height: inherit; max-width: inherit; min-height: inherit; min-width: inherit; place-content: inherit; width: inherit;"><div aria-label="Μου αρέσει!: 41 άτομα" class="x1i10hfl x1qjc9v5 xjbqb8w xjqpnuy xa49m3k xqeqjp1 x2hbi6w x13fuv20 xu3j5b3 x1q0q8m5 x26u7qi x972fbf xcfux6l x1qhh985 xm0m39n x9f619 x1ypdohk xdl72j9 x2lah0s xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x2lwn1j xeuugli xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x1n2onr6 x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1ja2u2z x1t137rt x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x3nfvp2 x1q0g3np x87ps6o x1lku1pv x1a2a7pz" role="button" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; background-color: transparent; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-radius: inherit; border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: inline-flex; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: relative; text-align: inherit; touch-action: manipulation; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><br /></div></span></span></span></span></span><div style="font-family: inherit;"><span class="x4k7w5x x1h91t0o x1h9r5lt x1jfb8zj xv2umb2 x1beo9mf xaigb6o x12ejxvf x3igimt xarpa2k xedcshv x1lytzrv x1t2pt76 x7ja8zs x1qrby5j" style="align-items: inherit; align-self: inherit; display: inherit; flex-direction: inherit; flex: inherit; font-family: inherit; height: inherit; max-height: inherit; max-width: inherit; min-height: inherit; min-width: inherit; place-content: inherit; width: inherit;"><div class="x1i10hfl xjbqb8w x6umtig x1b1mbwd xaqea5y xav7gou x9f619 x1ypdohk xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x1n2onr6 x87ps6o x1lku1pv x1a2a7pz x1heor9g xnl1qt8 x6ikm8r x10wlt62 x1vjfegm x1lliihq" role="button" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; background-color: transparent; border-color: initial; border-radius: inherit; border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; cursor: pointer; font-family: inherit; list-style: none; margin: 0px; max-height: 1.3333em; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px; position: relative; text-align: inherit; touch-action: manipulation; user-select: none; z-index: 1;" tabindex="0"><div class="x9f619 x1ja2u2z xzpqnlu x1hyvwdk xjm9jq1 x6ikm8r x10wlt62 x10l6tqk x1i1rx1s" style="box-sizing: border-box; clip-path: inset(50%); clip: rect(0px, 0px, 0px, 0px); font-family: inherit; height: 1px; overflow: hidden; position: absolute; width: 1px; z-index: 0;">Όλες οι αντ</div></div></span></div></div><div class="x9f619 x1n2onr6 x1ja2u2z x78zum5 x2lah0s x1qughib x1qjc9v5 xozqiw3 x1q0g3np xykv574 xbmpl8g x4cne27 xifccgj" style="align-items: stretch; background-color: white; box-sizing: border-box; color: #65676b; display: flex; flex-flow: row; flex-shrink: 0; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; justify-content: space-between; margin: -6px; position: relative; z-index: 0;"></div></div></div></div></div></div></div></div>Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-77301107046871230512023-08-25T15:13:00.003+03:002023-08-25T21:07:22.942+03:00ΠΥΡΙΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ - Η ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGs5Ps12JWlDZW5WdcmX9OLg371IgxjPez8zCvgJ67iDQOykLRWOQZ6bq5Hrg5xKxvPtLceySIbT1U0j7XMsfuy9h8xY0tTJcDb4ZXcZ-mf4L_AIXbYFx4OwiiAyTrFOoPRYv_pZEANZwZfkl8tOwWeFw1_qy5aJCjLyDjsQjRRWfY-DmXqj6SEoxigz0/s1742/%CE%A0%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3%20%CE%95%CE%A6%CE%99%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%97%CE%A3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1742" data-original-width="1080" height="401" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGs5Ps12JWlDZW5WdcmX9OLg371IgxjPez8zCvgJ67iDQOykLRWOQZ6bq5Hrg5xKxvPtLceySIbT1U0j7XMsfuy9h8xY0tTJcDb4ZXcZ-mf4L_AIXbYFx4OwiiAyTrFOoPRYv_pZEANZwZfkl8tOwWeFw1_qy5aJCjLyDjsQjRRWfY-DmXqj6SEoxigz0/w547-h401/%CE%A0%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3%20%CE%95%CE%A6%CE%99%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%97%CE%A3.jpg" width="547" /></a></div><span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 11pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-fareast-theme-font: minor-fareast;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 11pt;">Οι ιδέες ταξιδεύουν με ταχύτητα φωτός και δε
λογαριάζουν αποστάσεις. Η θέαση αυτών των ιδεών, ανοίγει διάπλατα δρόμους και
δημιουργεί το όραμα για ένα καλύτερο αύριο, τόσο σε ατομικό, όσο και σε
συλλογικό επίπεδο. Η γνώση των διαχρονικών νοημάτων και των αρετών είναι υποχρεωτική σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, που έχει
απωλέσει το κέντρο βάρους του, και το οποίο θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος, όπως
καταγράφεται από την αρχαιοελληνική Μυθολογία στο αίνιγμα της Σφίγγας. Μέσα από
την επίλυση του αινίγματος από τον Οιδίποδα η ανθρωπότητα για πρώτη φορά
συνειδητοποιεί τον ακριβή ρόλο της μέσα σε απέραντους αιώνες ανυπαρξίας. Κέντρο
λοιπόν ο άνθρωπος... Από τον σύγχρονο όμως "ΑΝΘΡΩΠΟ - ΤΕΡΑΣ" που δημιουργήσαμε, με ποιον τρόπο θα ξεφύγουμε άραγε; Η ανθρωπότητα αυτοκαταστρέφεται με μανία...</span></div></span><p></p>Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-82268201057238436842022-05-19T12:03:00.003+03:002022-05-19T12:23:06.413+03:00<p> <span style="text-align: justify;">Η γενοκτονία των Ποντίων - Ημέρα Μνήμης για τον Ελληνισμό</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVM6x0vjw2rWHIMSsQBCUfCXmEnuQi_MNIMfL8KjEHCW_SpClGG1hCtX2dLLHTVuIsicQRjWk7be8C0LkOxDzHNLXi7OCo6i6t6opoSp8TkoaW14Z-icQw0y4AG44Q1W_ww3f_q78IAHPJogEQgWOf2XeX0maiWkl-3G-_CvzSepQY2p0bEVmeQ5uX/s960/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%BD.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="960" height="153" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVM6x0vjw2rWHIMSsQBCUfCXmEnuQi_MNIMfL8KjEHCW_SpClGG1hCtX2dLLHTVuIsicQRjWk7be8C0LkOxDzHNLXi7OCo6i6t6opoSp8TkoaW14Z-icQw0y4AG44Q1W_ww3f_q78IAHPJogEQgWOf2XeX0maiWkl-3G-_CvzSepQY2p0bEVmeQ5uX/w472-h153/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%BD.jpg" width="472" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Κοιτίδα του ελληνικού πολιτισμού αποτελεί η Μικρά Ασία, όπως και ο ένδοξος Πόντος. Εκεί βαπτίστηκε το ελληνικό πνεύμα με τον γενάρχη ποιητή βάρδο Όμηρο να δίνει το έναυσμα της γενιάς μας: «ταύτης τοι γενετής τε και αίματος ευχόμεθα είναι» (από αυτήν αλήθεια τη γενιά κι από αυτό το αίμα καυχιόμαστε πως κρατάμε.) Οι περγαμηνές πνεύματος, ο ανθρωπισμός, η Ελευθερία, η Δημοκρατία κατά την διάσχιση ενός τρισχιλιετούς και πάνω βίου του ελληνικού έθνους, μόνον ρίγος συγκίνησης δύναται να προκαλέσουν. Οι φιλόσοφοι Θαλλής, Αναξιμένης, Αναξίμανδρος, όπως και οι ιστορικοί Ηρόδοτος, Παυσανίας αποτελούν τέκνα του Μικρασιατικού ελληνισμού, της Ιωνίας. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Μακεδόνας διέδωσε τον ελληνισμό στα πέρατα του κόσμου, όπως και στη Μικρά Ασία, με την επικράτηση της ελληνικής γλώσσας ως μέσο συνεννόησης και γενικότερου εξελληνισμού του κόσμου. Τί θα ήταν ο Μέγα Αλέξανδρος αν δεν είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη άραγε, που τον μύησε στη φιλοσοφία του και τον αρχαιοελληνικό τρόπο σκέψης; Μήπως ένας αιμοδιψής βάρβαρος στρατηλάτης, που θα κατέστρεφε κάθε πολιτισμικό στοιχείο των κατεκτημένων λαών; Μήπως ένας Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ που έκαψε, και πυρπόλησε κάθε τι ελληνικό, όπως εκκλησίες, σπίτια, ξεριζώνοντας από τον τόπο κατοικίας τους πάνω από μισό εκατομμύριο Ποντίους; Εν συνεχεία η Βυζαντινή αυτοκρατορία, με χρόνο ζωής χίλια έτη περίπου και πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε το ανάχωμα προέλασης των βαρβάρων στον τότε πολιτισμένο κόσμο, διαφυλάσσοντας την ιστορική κληρονομιά. Η πολιτισμική και οικονομική κορύφωση του Πόντου συνέβη όταν κηρύχθηκε ανεξάρτητο βασίλειο με την ονομασία «Αυτοκρατορία των Μεγάλων Κομνηνών» το 1204, και ισχύς 257 ετών. Όμως το 1453 ήρθαν δίσεκτα χρόνια με την Κωνσταντινούπολη και Παράλια Μικράς Ασίας να πέφτουν στα χέρια των Οθωμανών, οι οποίοι με βιαιοπραγίες, λεηλασίες, σκοτωμούς, ασέλγειες σε ιερά και όσια προκαλούν μία «ιστορική γενοκτονία», που έχει γραφεί με μελανά χρώματα στο βιβλίο της Παγκόσμιας Ιστορίας. Εντούτοις, οι Μικρασιάτες Έλληνες μπόρεσαν να ορθοποδήσουν, να ξαναχτίσουν εκκλησίες, να διαφυλάξουν τον ελληνικό πολιτισμό, να τον επεκτείνουν και να γίνουν οι όψιμοι κρουνοί ενός Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Εν συνεχεία οι Μικρασιάτες Έλληνες το 1821 με την επανάσταση και τη σύσταση του ελληνικού κράτους το 1830 πίστεψαν σε πιθανή απελευθέρωσή τους.</p><p style="text-align: justify;"> <span style="white-space: pre;"> </span>Το 1913 – 1923 δολοφονήθηκαν 353.000 Έλληνες του Πόντου από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, καθώς και άλλες 500.000 ξεριζώθηκαν από την πατρώα γη. Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου που συντελέστηκε, ορίστηκε από την ελληνική πολιτεία η 19η Μαΐου. Για 28 αιώνες, μεγαλούργησε στον Πόντο ένας απύθμενου κάλλους πολιτισμός, όχι απλώς το γένος των Ελλήνων. Εκείνος ο πολιτισμός που χάρισε στην ανθρωπότητα την κριτική σκέψη, πάνω στην οποία βασίστηκε η επιστήμη και η έρευνα. Εκείνος ο πολιτισμός που έθεσε τα θεμέλια της πολιτικής, διαμέσου της συλλογικότητας. Η ανθρωπότητα ολάκερη χωρίς αυτόν τον λαμπρό πολιτισμό θα ήταν σκοτεινή. Εξού και η Γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού δεν αφορά μόνον τους απανταχού Έλληνες αλλά, ουσιαστικότερα, αποτελεί ειδεχθές κακούργημα απέναντι στην παγκόσμια πολιτισμική κληρονομιά. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Χρήστου Γιανναρά: «Δεν πρόκειται για μεγαλόστομη ρητορεία. Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τον Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη του ανθρώπινου πολιτισμού, θα είχε σήμερα το ανάλογό του, αν εξαλείφονταν οι Γάλλοι από το Παρίσι, οι Βρετανοί από την Οξφόρδη, οι Γερμανοί από τη Χαϊδελβέργη- Τι θα σήμαινε ένα τέτοιο γεγονός για τη σύνολη ανθρωπότητα, έστω και χωρίς την κτηνωδία των απαγχονισμών, των βιασμών, των ανασκολοπισμών, των πυρπολήσεων;» Η εξάλειψη του ελληνισμού από το Πόντο συνεπάγεται παντελή ποδηγέτηση μιας πολιτισμικής πρότασης ζωογόνας για την ανθρωπότητα.</p><p style="text-align: justify;">Ας πιάσουμε, όμως, το νήμα της ιστορίας από το 1908, όταν και οι Νεότουρκοι με την επανάστασή τους, αφού ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας τους, πήραν την απόφαση να εξοβελίσουν τον Ελληνόφωνο πληθυσμό από την Τουρκία. Προς τέρψη και υλοποίηση αυτού του σατανικού σχεδίου εξάλειψης του ελληνικού στοιχείου επέβαλαν δυσβάσταχτη φορολογική πολιτική για τους Έλληνες, με σφοδρές δολοφονίες και σκληρή στρατολόγηση. Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας υπέφερε τα πάνδεινα, όταν η ελπίδα για απελευθέρωση το 1919 αναθέρμανε τις καρδιές των ταλαιπωρημένων Ελλήνων, στιγμή κατά την οποία η Μεγάλη Ιδέα είχε πάρει σάρκα και οστά με τον ελληνικό στρατό να αποβιβάζεται στη Σμύρνη ως ελευθερωτής. Ωστόσο, οι Κασσάνδρες δεν είχαν ευχάριστα νέα, με τον ελληνικό στρατό να διαλύεται σαν τραπουλόχαρτο από τους Κεμαλικούς νεότουρκους, δραττόμενοι της ευκαιρίας οι δεύτεροι για συνέχιση του αποτρόπαιου σχεδίου τους για αφανισμό του ελληνισμού. Οι Τούρκοι, σαν μαινόμενοι ταύροι όρμησαν προς τα Παράλια της Μικράς Ασίας/Πόντο σκοτώνοντας, καίγοντας χωρίς να αφήνουν όρθιο πίσω τους τίποτα το Ελληνικό. Οι ελληνικοί πληθυσμοί πανικόβλητοι κατέτρεξαν στη Σμύρνη να σωθούν. Για κακή τους τύχη, «αφινίασε» η εκδικητικότητα των Τούρκων καταφεύγοντας σε ανείπωτες μεθόδους βιαιότητας. Παραθέτω ιστορικά στοιχεία δια στόματος Ιατράκη Εμμανουήλ: «Στρατός, άτακτοι και ντόπιος τουρκικός πληθυσμός, κυριολεκτικά οργίασαν πάνω τους. Κατακρεούργησαν το νεομάρτυρα Μητροπολίτη Χρυσόστομο, έθαψαν ζωντανό τον επίσκοπο Μοσχονησίων, άλλο Μητροπολίτη τον πετάλωσαν σαν άλογο, ενώ από τους 450 ιερείς της περιοχής της Σμύρνης οι 374 βρήκαν τραγικό θάνατο. Από τις 45 ορθόδοξες εκκλησίες έκαψαν τις 44, ενώ τους διέφυγε η εκκλησία του Αγίου Βουκόλου, η οποία αργότερα έγινε μουσείο. Έστησαν αγχόνες στις κεντρικές πλατείες, όπου κρέμασαν πολλούς πρόκριτους, ενώ στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στις Ελληνικές και στις Αρμενικές συνοικίες της και επακολούθησε γενική σφαγή, που είχε σκοπό να μην αφήσει τίποτα Ελληνικό πάνω στα χώματά της.»</p><p style="text-align: justify;"> <span style="white-space: pre;"> </span>Ο Ελληνισμός σαν σήμερα οδύρεται. Δε λησμονεί τα πεπραγμένα. Τουναντίον η θλιβερή ιστορία των Ποντίων επιζητά τη δικαίωσή της, αποτελώντας διαχρονικό αίτημα της ελληνικής κοινότητας. </p><div style="text-align: justify;"><br /></div>Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-74110227000701435032020-02-02T11:55:00.003+02:002020-02-02T11:56:21.683+02:00Η ΕΛΠΙΔΑ ΙΔΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4Hj57oWBMn4nGA7o6OMlVWqsjtAixYvqjqUPrhwsFTRt5oBYRyD3rsJ_9NHXaWkJqstY8Krxvbh23U3PbpAXY63pztycQBbGTiBoeyVEGCMNsc5wEgOiGkrC9DyHNGMhvpyjiKP9WFj8/s1600/%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25B1+9.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="321" data-original-width="512" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4Hj57oWBMn4nGA7o6OMlVWqsjtAixYvqjqUPrhwsFTRt5oBYRyD3rsJ_9NHXaWkJqstY8Krxvbh23U3PbpAXY63pztycQBbGTiBoeyVEGCMNsc5wEgOiGkrC9DyHNGMhvpyjiKP9WFj8/s400/%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25B1+9.jpg" width="400" /></a><br />
Σπείραμε ανέμους, τώρα θερίζουμε θύελλες. «Μα πού να στηριχθούμε;» αναρωτιούνται με παράπονο και με μία επικάλυψη οργής οι νέοι μαθητές για την κοινωνία που τους παραδίδουμε. Τους δίδαξε, άραγε, κάποιος Δάσκαλος τη δυνατότητα να σταθούν στα πόδια τους ή φρόντισε να τους εφησυχάσει λέγοντάς τους πως γι' αυτό τον λόγο υπάρχουν και οι πατερίτσες; Μπορεί, όμως, να βρέθηκε κάποιος στο διάβα της σχολικής τους ζωής, αλλά δυστυχώς ένας κούκος δε δύναται να φέρει<br />
την άνοιξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι σκέψεις αυτές εκκινούν από ένα απαράδεκτο περιστατικό λεκτικής βίας που συνέβη κατά<br />
καθηγήτριας από έναν μαθητή ΕΠΑΛ στη διάρκεια του μαθήματος. Μακάρι να αποτελούσε την εξαίρεση του κανόνα, αλλά δυστυχώς, με τέτοια φαινόμενα βίας, είτε λεκτικής είτε σωματικής, έρχονται σχεδόν καθημερινά αντιμέτωποι οι καθηγητές των δημοσίων σχολείων. Πού είναι ο σεβασμός προς το<br />
λειτούργημα του Εκπαιδευτικού; Απαξιώθηκε κι αυτός, όπως όλες οι υψηλές αξίες! Ο σχολικός<br />
εκφοβισμός μεταξύ μαθητών, ακόμη και επιθέσεις εναντίον καθηγητών αποτελεί μία κατάσταση για τηνοποία όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης.<br />
Αρχικά η παρεχόμενη παιδεία, πιο αποστεωμένη και από ένα αδέσποτο ζώο που έχει έλλειψη<br />
τροφής, επαίρεται για την περιβόητη κοινωνικοποίηση του μαθητή, την οποία εντέχνως την υποδαύλισε, ωθώντας τον νεαρό να μιλά για επανάσταση, ισοπέδωση θα συμπληρώναμε, μέχρι τη στιγμή που η ειδοποίηση από το istagram θα ηχήσει και δε βαριέσαι, έχουμε καιρό μπροστά μας για ανατροπές... η αλλαγή του κόσμου μπορεί να περιμένει. Η εξέγερση ταυτίστηκε με την έννοια του εικονικού σπασμού.<br />
Σε συστράτευση τα προβαλλόμενα είδωλα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σπεύδουν να<br />
τονώσουν την εγωπάθεια του επαναστατημένου νέου, λέγοντάς του ωμά ότι παληκαριά μπορεί να είναι και η απάτη, αρκεί να γίνει με έξυπνο τρόπο, ώστε να μη το καταλάβει κανείς. Η δε γονική συμβουλή μερικές φορές αποκλίνει από τη σωστή κατεύθυνση. Δεν ομιλούμε ασφαλώς για το σύνολο των γονέων, καθώς η πλειονότητα αυτών πασχίζει να μεταλαμπαδεύει αξίες και ιδανικά στα παιδιά για να βγουν στην κοινωνία, όντας ηθικοπνευματικά αρματωμένα.<br />
Τι να πράξει όμως, ο μαθητής σε μία κοινωνία που τον τροφοδοτεί συνεχώς με αντιφάσεις;<br />
Ξεχασμένη λέξη η αγάπη, δεν έχει θέση στο οπλοστάσιο αξιών της σύγχρονης εποχής· εκφυλίστηκε και αυτή σε χυδαίο έρωτα με τη στρεβλότητα. Η κοινωνία παίρνοντας τον ρόλο του καλού παιδαγωγού κραυγάζει πως ιδανικά και αξίες δεν υπάρχουν. Το παν είναι να είσαι νικητής! Και νικούν οι βάνδαλοι, αγνοώντας ότι είναι ήδη ηττημένοι εξού και ο κατήφορος της ανάπηρης κοινωνίας, μέσα σε μία φούσκα παραλογισμού και ξεδιαντροπιάς.<br />
Ως αποτέλεσμα, πολλοί μαθητές μας ζουν κάτω από τον ίσκιο τους, δειλοί και φοβισμένοι,<br />
κυνηγοί ενός καλύτερου κόσμου με ανήθικες προδιαγραφές και με μικρόπνοες προοπτικές. Και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού η εργασία και η μελέτη αντικαταστάθηκε από τη φυγοπονία και την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια; Δεν αναφερόμαστε στο σύνολο των νέων, αλλά στο γενικό στίγμα της σημερινής εποχής. Μπορεί άραγε το κλίμα της γενικότερης απαξίωσης να αλλάξει;<br />
Η απάντηση είναι ότι ο Εκπαιδευτικός οφείλει να εμπνέει!! Πρωταρχικά, ως αξιόλογος<br />
παιδαγωγός να παρακινείται από την πηγαία του θέληση και το όραμά του να διαμορφώνει ανθρώπους εμφορούμενους με αξίες, ιδανικά, κριτική ικανότητα και όχι παθητικούς θεατές και δέκτες των γεγονότων. Η ηθικοπλαστική αναμόρφωση των μαθητών είναι το ζητούμενο για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Μόνον με σωστούς ανθρώπους που έχουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα μπορεί να ανελιχθεί μία κοινωνία. Εν τέλει ο προοδευτικός εκπαιδευτικός πρέπει να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι μόνο μεταδότης γνώσεων, αλλά και πολιτικός αγωνιστής, καθώς και διαμορφωτής συνειδήσεων. Η δουλειά του δεν ολοκληρώνεται με τη διδασκαλία των μαθημάτων, αλλά συνεχίζεται με τη συμμετοχή και αφιέρωσή του στον αγώνα για την αποδοχή της διαφορετικότητας, της ισότητας και της εξάλειψης της κοινωνικής αδικίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο εκπαιδευτικός υποχρεούται να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές και<br />
μελλοντικούς δημοκρατικούς πολίτες της κοινωνίας. Δε νιώθει δέσμιος μπροστά στο κατεστημένο, δεν επιβάλλεται με απολυτότητα, αλλά σέβεται την ελευθερία της σκέψης, του φρονήματος των μαθητών, των συναδέλφων του, των συνανθρώπων του, προσπαθώντας με πράξεις να κρατήσει σταθερό το "πηδάλιο άξιών" για να έχει αίσιο τέλος το ταξίδι με συνοδοιπόρους τους μαθητές του προς κόσμους θεληματικούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αδιαμφισβήτητα η ελπίδα ενυπάρχει στο γιατί του νεαρού μαθητή. Αυτό που απαιτείται είναι η<br />
συνεργασία όλων των αρμόδιων φορέων και των γονιών, ώστε να πείσουν τον μαθητή ότι η αναμόρφωση είναι η λύση και όχι η ισοπέδωση!</div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-31709264150316542942019-08-25T12:32:00.001+03:002019-08-25T17:51:41.000+03:00ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣΑΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_aMTkE-rxWYy5N3FisqvjAe4jyLB6mpml3RUNpBH9zrLqd_wWYsBj9PVqBKpLtYenJN8Zhz5cv9-b1fI9EzKyI8jBZATGgEoyJYb4PVS36GZwQolZdnsbVBSgjpj59jS3Uph9dJRShiY/s1600/orgiastikes-eikones-zois-apo-diaforetikes-ekfanseis-tis-fusis.jpg" imageanchor="1" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; clear: left; color: #0066cc; float: left; font-family: Times New Roman; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="399" data-original-width="638" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_aMTkE-rxWYy5N3FisqvjAe4jyLB6mpml3RUNpBH9zrLqd_wWYsBj9PVqBKpLtYenJN8Zhz5cv9-b1fI9EzKyI8jBZATGgEoyJYb4PVS36GZwQolZdnsbVBSgjpj59jS3Uph9dJRShiY/s320/orgiastikes-eikones-zois-apo-diaforetikes-ekfanseis-tis-fusis.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Το βουητό της νταλίκας ήταν τόσο ενοχλητικό που «καταβρόχθιζε» κάθε άλλο άκουσμα. Το κελάηδισμα των λιγοστών πουλιών δεν ήταν ικανό να φέρει τη θύμιση της όμορφης Φύσης. Της άλλοτε κραταιάς Θεάς της ομορφιάς, της τροφού ζωής, που δέσποζε η ύπαρξή της και έδινε νόημα στο βίωμα. <br />
Το ατελέσφορο παρόν, απομακρυσμένο από κάθετι φυσικό έδινε την εντύπωση στον νεαρό ότι το κάλλος, που περιέγραφε ο Παπαδιαμάντης στο διήγημά του "η Νοσταλγός" και ο Καρκαβίτσας στα "Λόγια της Πλώρης", είχε αφανισθεί. Πλέον την ισορροπία της ήρεμης ακρογιαλιάς, του όμορφου αιγιαλού είχε καταλάβει η υλική μανία του ανθρώπου, που ύψωσε αλόγιστα τείχη απομάκρυσνης από το φυσικό περιβάλλον και ως επιδειξιομανής θηρευτής καυχιέται για την πραγμάτεια του, για τον αποτρόπαιο βιασμό του φυσικού πνεύμονα ζωής. <br />
Το φρεσκοκουρεμένο γρασίσι των παραλιακών σπιτιών και οι γλάστρες δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη δυναμική των πλατάνων, που έστεκαν αγέραστοι χρόνια και τώρα ξεριζώθηκαν για να μη βλαστήσουν ποτέ ξανά και χαλάσουν τη σύγχρονη αισθητική, την αποστειρωμένη από οτιδήποτε ενοχλεί τα επιτεύγματα του τεχνικού πολιτισμού. Όλα τόσο μετρημένα και εργαστηριακά προσχεδιασμένα, τόσο εντέχνως και ευπρεπώς δομημένα για να πνίξουν κάθε ενδοιασμό, κάθε τύψη. Ο εξευγενισμένος άνθρωπος, που στο όνομα αυτής της κατάκτησης έγινε πιο απάνθρωπος και από τον πιο αιμοβόρο δολοφόνο. Ένα έγκλημα εκ προμελέτης σκέφτηκε ο μικρός Γιωργής, ο οποίος δεν είχε προλάβει να δει την ακμή της φύσης, την αρχέγονη δύναμή της, αλλά την είχε ονειροπολήσει, μέσα από τις περιγραφές των διηγηματογράφων προηγούμενων εποχών, την έπλασε στη φαντασία του και την αναζητούσε αγωνιωδώς.<br />
«Πού είναι όλα αυτά πατέρα, τα γάργαρα νερά των πηγών, τα ρυάκια που σχηματίζονταν και κατέληγαν στην κοίτη των ποταμιών και από εκεί στις ακρογιαλιές, που τόσο εύγλωττα περιγράφονται στα διηγήματα που διάβασα; Μήπως πρόκειται για μυθοπλασίες;»διερωτήθηκε, κρύβοντας στο θυμικό του μία απογοήτευση, που ισοδυναμούσε με το ξερίζωμα μιας καρδιάς, όπως εκατοντάδων δεντρών από μια δασική έκταση, η οποία μετατράπηκε σε πολιτεία "καθώς πρέπει" ανθρώπων, με μικρά γλαστράκια κατά μήκος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου. <br />
«Μα δε βλέπεις, προοδεύει η ανθρωπότητα... τι να τα κάνουμε όλα αυτά, είναι αχρείαστα!Δε λες καλά που βάλαμε το κεφάλι μας κάτω από αυτό το σπίτι και δεν απειλούμαστε από τα άγρια θηρία;» Τόσο κυνική η απάντηση, που δεν άφηνε περιθώριο αμφισβήτησης.<br />
Ο νεαρός περιπλανιόταν χρόνια για να βρει τα τοπία που είχε χαραγμένα στο υποσεινήδητό του και είχε εικονοποίησει από τα αναγνώσματά του. Τίποτε από αυτά δε βρήκε έτσι, όπως αναφέρονταν...όλα ήταν τόσο εκλογικευεμένα που ακόμη και το γλαστράκι με το γρασίδι, έμοιαζε τόσο τεχνητό, τόσο «αποστεωμένο», όσο και ο χλοοτάπητας στις αυλές των σπιτιών.<br />
Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τη θλιβερή διαπίστωση ότι ο φυσικός πλούτος μέσα στον οποίο γεννήθηκαν τα έμβια όντα, ο ναός της πλάσης, είχε καταντήσει ένα μουσείο, για να θυμίζει την άλλοτε παρθενιά της φύσης. Κάποια στιγμή η φύση θα επαναστατήσει, θα πάρει το αίμα της πίσω σκέφτηκε... και η σκέψη αυτή αντήχησε στο σύμπαν σαν ευχή και κατάρα μαζί... Ο εφιάλτης μιας σύγχρονης Περσεφόνης έστεκε προ των πυλών...!</div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-88245420411135681662019-04-04T10:41:00.002+03:002019-04-04T21:13:07.208+03:00ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ Δ. ΣΚΙΑΘΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #000032;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2k11hc4DtqtjF_CmyJnhiGJ9i7WAFXjOJ1CpjQThz0FHng4_O_-MekI0-McmXoGLX9f6cIHtB803dCvcy5W9HWb-Nm-QLsIhnFshYjhhwKGuhpT0gD0QMOwlZFpGo-SPT7A8bqVK7n0U/s1600/55957751_2324116084319662_3219039874812215296_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkG7b6fN9WqbzI-f4OHxVUmyzNo9mVLFBIEQgQM_nfs893jvT36pGMftKFsrKQyMFmv3ckIPsuDF3ctfdm9fw9cWycwYIs2NKcw4Wyws54qdO7rSsqtfSDeBu2wbkfiqBzrzJU9MABGpc/s1600/55957751_2324116084319662_3219039874812215296_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkG7b6fN9WqbzI-f4OHxVUmyzNo9mVLFBIEQgQM_nfs893jvT36pGMftKFsrKQyMFmv3ckIPsuDF3ctfdm9fw9cWycwYIs2NKcw4Wyws54qdO7rSsqtfSDeBu2wbkfiqBzrzJU9MABGpc/s1600/55957751_2324116084319662_3219039874812215296_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="566" data-original-width="800" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkG7b6fN9WqbzI-f4OHxVUmyzNo9mVLFBIEQgQM_nfs893jvT36pGMftKFsrKQyMFmv3ckIPsuDF3ctfdm9fw9cWycwYIs2NKcw4Wyws54qdO7rSsqtfSDeBu2wbkfiqBzrzJU9MABGpc/s400/55957751_2324116084319662_3219039874812215296_n.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="color: black;"></span><br />
<span style="color: black;"></span><span style="color: black;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: white;">"Η ποίηση ως τρόπος ζωής" για το ποιητικό έργο του Αντώνη Δ. Σκιαθά. Δε θα μπορούσε άλλωστε να αποτυπωθεί εναργέστερα το ποιητικό έργο ενός πολυγραφότατου ποιητή, ο οποίος από τα χρόνια της εφηβικής ηλικίας του μέχρι σήμερα υπηρετεί την υψηλή τέχνη της Ποιήσεως. Η ποίηση του Σκιαθά βαθιά στοχαστική, υπαρξιακή συνομιλεί με το ιστορικό παρελθόν, εξυμνεί το κάλλος, πυρώνεται από πάθος για ζωή, υπερασπίζεται την ανθρωπιά, γνέθει το υφαντό της διαχρονίας του ελληνισμού, βλέποντας την ιστορία ως ζώσα ύπαρξη, που καθορίζει το παρόν και εξακοντίζεται ως το μέλλον. Άπλετο φως και δύναμη συναισθήματος, λόγος ρέων και στίχος ρυθμικός συνθέτουν το ποιητικό εγώ του λογοτέχνη και τον τοποθετούν επάξια στην κορυφή της λογοτεχνικής γενιάς του. </span><br />
<span style="color: white;">Η εκδήλωση για το ποιητικό έργο του θα λάβει χώρα το Σάββατο στις 6 του Απριλίου, ώρα 18:30 στη σκηνή του θεάτρου Επίκεντρο.</span></div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-87667253308779474392018-10-07T10:56:00.001+03:002018-10-09T10:23:21.250+03:00Η ΑΣΘΜΑΙΝΟΥΣΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbU4bK4erqg7nmYWO4wwtPUq1y190iLmUg-Sb6hONI_TSnmtK07pe12mXy3cgbqRlvOUER8ZqaFDY9jia8V_-jBw0NgPTXkRlkSDs-rSYME1JJQAk2umPIY-KHEVcmq96YeOipHedxJ2Q/s1600/%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B8%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CF%258C%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="180" data-original-width="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbU4bK4erqg7nmYWO4wwtPUq1y190iLmUg-Sb6hONI_TSnmtK07pe12mXy3cgbqRlvOUER8ZqaFDY9jia8V_-jBw0NgPTXkRlkSDs-rSYME1JJQAk2umPIY-KHEVcmq96YeOipHedxJ2Q/s1600/%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B8%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CF%258C%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25B1.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;">Τα βεγγαλικά των ονείρων δεν ήταν δυνατόν να
χρωματίσουν τα σκοτάδια της νύχτας, παρά μόνον παροδικά. Τα καταβρόχθισε η
αδυσώπητη, δίχως πλέον υγιή αντανακλαστικά, κοινωνική υποδαύλιση εκ των έσω. Δυσωδία
κι έκρηξη ενός μίγματος ασθμαίνουσας ταυτότητας με διασπαστικές θεωρίες κι
ιδεολογικές πολώσεις. Πώς να αντέξει ένας νέος τον εαυτό του μέσα σε ένα κλίμα
παρακμιακής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυθυποβολής;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;">Ψάχνουμε για μαργαριτάρια, κρυμμένα σε ανοίκεια
μέρη, τόσο δειλά, τόσο υποκριτικά με μία αίσθηση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συγκατάβασης, πνιγμένοι σε πατούμενα,
λασπωμένα απόνερα… Η λάσπη δε μας ενοχλεί, τη συνηθίσαμε, έγινε ένα με το άκρο
του ποδιού μας… ίσα με τον βάλτο. Και κάπου – κάπου, φοβισμένοι κρυφοκοιτάμε
προς τα πίσω, όταν τα εμπόδια στο διάβα μας μοιάζουν ανυπέρβλητα, ψάχνοντας
αυτή τη σοφία, που κάποτε μας καθιστούσε κραταιούς και πρωτοπόρους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;">Το βλέμμα ήταν έντονο κι αγωνιώδες, διακρίνοντας
το κλέος των πρωτοπόρων προγόνων μας σε όλο το φάσμα του επιστητού. Ντραπήκαμε,
αν μας έχει μείνει καθόλου αιδώς, σκύψαμε τα κεφάλια κι υποταχθήκαμε στον ξενόφερτο
πολιτιστικό ορυμαγδό. Πλέον οι πόλεμοι στις σύγχρονες κοινωνίες δε γίνονται με
όπλα, αλλά κυρίως με οικονομικά και πολιτιστικά ερείσματα. Στον πόλεμο των
πολιτιστικών συγκρούσεων δεν είχαμε κάτι ενδιαφέρον να επιδείξουμε… για την
οικονομία δεν το συζητάμε… αποδεχόμενοι σιωπηλά και ταπεινωτικά την ήττα μας,
δεχτήκαμε άβουλα έναν πολιτιστικό επεκτατισμό, που διάβρωσε ήθη, αξίες,
ιδανικά. Και ναι, τα έχουμε χαμένα, μέσα σε μία παραζάλη και δεν ξέρουμε
τι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φταίει. Φταίει το κακό μας το ριζικό;
Φταίνε οι αλαζόνες κι άφρονες πολιτικοί μας; φταίει το είδωλο στον καθρέπτη
μας; Μην αντέχοντας τη τραγόμορφη όψη μας, σπάσαμε και τον καθρέπτη μας,
αλλόφρονες από την οπτική μας, ματώνοντας τα χέρια μας! Από αυτό το σύνδρομο
διπολισμού ποιος θα μας σώσει άραγε;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;">Η απάντηση σε αυτή την κατρακύλα, δεν μπορεί να είναι
μόνο η μαζική φυγή των επιστημόνων, του έμψυχου δυναμικού μας σε Ευρωπαϊκές
πρωτεύουσες. Απαιτείται συσπείρωση, εμπλουτισμένη με πρόγραμμα, καινοτομία κι
όραμα. Και ποιος άλλος μπορεί να προσφέρει όραμα, (δεν αναφέρομαι σε πολιτικά
σλόγκαν) πέραν από τον συνειδητοποιημένο Εκπαιδευτικό, ο οποίος στην
καθημερινότητά του περνάει τα πάνδεινα για να μεταλαμπαδεύσει γνώσεις, με
απόθεμα περίσσειας ψυχής, υπερβάλλει εαυτόν, μπας και μπολιάσει τον σπόρο της
δημιουργικότητας, της αλλαγής νοοτροπίας στους μαθητές… και με αυτό τον άνισο αγώνα,
έρχεται και η συνεχιζόμενη υποβάθμιση του λειτουργήματός του, τροφοδοτώντας έναν
φαύλο κύκλο ισοπέδωσης! Επένδυση στην παιδεία της νεολαία μας, πότε επιτέλους
θα σχεδιάσουμε; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όχι με λόγια, έμπρακτα!
Πολύ, όμως, φοβάμαι αγαπητοί μου, ότι αυτή η δυναμική στόχευση δύσκολα θα πραγματωθεί,
γιατί εθιστήκαμε στη φυγοπονία και στη μετριότητα, μας φταίει η καμπούρα του
διπλανού μας, ποτέ όμως η δική μας. Παροπιδικά δε, με ανούσιες κορώνες δεν
μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε στα αυτονόητα. Δυστυχώς και τα αυτονόητα, μέσα σ’
όλο τον παραλογισμό, έγιναν ζητούμενα και ύψωσαν έναν τοίχο απαγορευτικό για
νέους ουρανούς. Αλαλάζοντες χωρίς σταθερή κατεύθυνση πορευόμαστε…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;">Υ.Γ: Ένας αετός λαβωμένος έχει πέσει καταγής και
θρηνεί για τις πληγές του. Ένα σκουλήκι, λοιπόν, τον συναντά και τον ρωτά: «Εσύ
ο βασιλιάς των πουλιών καταγής και οδύρεσαι!» Του απαντά ο αετός ότι έχει ένα
τραύμα σοβαρό, εδώ και 7 χρόνια και δε δύναται να δαμάσει πλέον τους ουρανούς.
Και το σκουλήκι του αποκρίθηκε: «Δώσε μου για μία ώρα τα λαβωμένα φτερά σου και
πάρε μου μετά τη ζωή… να δεις πως και με αυτά ακόμη θα πετάξω…» Ο αετός, σα να
αναθάρρεψε, τοποθέτησε το σκουλήκι στην πλάτη του κι αφού κούνησε τις φτερούγες
του, πέταξε μαζί του ψηλά… αγέρωχος καθώς ήταν και με την πληγή ανοιχτή… έβγαλε
κραυγή βροντερή, που ακούστηκε σε ολάκερη την Οικουμένη: «Ποτέ δεν είναι αργά
για υψηλές πτήσεις στη ζωή ακόμη και αν σου έχουν λαβώσει τα φτερά».<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-80337127277419200152018-06-24T11:02:00.004+03:002018-06-24T11:02:42.362+03:00ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΩΣ ΜΑΘΗΜΑ «ΖΩΗΣ»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb9m02wNHCrp74ZjjWATtC4mso3DWWSvsMqu6lm4LLsWrhW1IkbTYlM06Yd_0nw6TeLZgMCSM3TWtnnn4T_tO7uHIUnyEaXOGePpnbJbQifHOWxKu2o6L4k_QiT6yA1t6ylIaHztfkkv0/s1600/2018.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="350" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb9m02wNHCrp74ZjjWATtC4mso3DWWSvsMqu6lm4LLsWrhW1IkbTYlM06Yd_0nw6TeLZgMCSM3TWtnnn4T_tO7uHIUnyEaXOGePpnbJbQifHOWxKu2o6L4k_QiT6yA1t6ylIaHztfkkv0/s320/2018.jpg" width="320" /></a><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Οι Πανελλήνιες εξετάσεις ολοκληρώθηκαν με επιτυχία κι
εφέτος. Πλέον η μαθητιώσα νεολαία, που έλαβε μέρος σε αυτές, αφού τις
αναθεμάτισε κατά τη διάρκεια του χρόνου (πολλές φορές με τα δίκια της, καθώς
πρόκειται για έναν ψυχοφθόρο αγώνα με τους στόχους και τα όνειρα), αναμένει
εναγωνίως τα αποτελέσματα για να δει, αν θα εισαχθεί τελικά στη σχολή πρώτης
επιλογής ή σε κατώτερη των προσδοκιών ή και καθόλου. «<span style="background: white; color: #222222;">Τά ἀγαθά κόποις κτῶνται</span>» όμως φίλοι μου, δε γίνεται
διαφορετικά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ο κάθε μαθητής σίγουρα γνωρίζει πως έγραψε, ωστόσο,
αναμένει να δει το αποτέλεσμα των μόχθων τόσων χρόνων ιδίοις όμμασι. Οι
καθηγητές επίσης γνωρίζουν εκ των προτέρων, που θα κινηθεί βαθμολογικά ο κάθε
μαθητής, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, συμβαίνουν κι αυτά για να επιβεβαιώνουν
τον κανόνα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Οι Πανελλήνιες στην ελληνική κοινωνία, έχουν ταυτιστεί με
το όνειρο και συνάμα με τον χειρότερο εφιάλτη του μαθητή. Άγχος, ένταση,
υπερένταση, πίστη για το καλύτερο δυνατό κι αμφιβολίες για το αν όντως θα τα
καταφέρουν στο τέλος, δομούν την κοσμοθεωρία του κάθε μαθητή και της
οικογένειάς του. Μία σχέση αγάπης και μίσους γεννιέται και καλλιεργείται κατά
τη διάρκεια των μαθητικών χρόνων. Ο Γερμανός φιλόσοφος Έρμαν Έσσε είχε
σημειώσει ότι το μίσος αποτελεί «έναν στρεβλό τρόπο αγάπης, αλλά οπωσδήποτε μία
έκφραση αγάπης». Το μίσος και το μένος ,λοιπόν, των εξεταζόμενων μαθητών και
πολλών υπέρμαχων της κατάργησης των Πανελλαδικών εξετάσεων στη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>΄Γ Λυκείου, αποτελεί μία έκφραση στρεβλής
αγάπης για το είδωλο στον καθρέπτη, που δεν επιθυμούν να αντικρύσουν, γιατί θα
δουν κατάματα την πραγματικότητα, είτε της ανεπάρκειάς τους, είτε της μη
ανεπάρκειάς τους ανάλογα κάθε φορά, γιατί η πραγματικότητα, που πολλές φορές δε
θέλουμε να παραδεχτούμε, είναι σκληρή κι αδυσώπητη, όπως και η ίδια η ζωή, δεν
παύει ωστόσο να υπάρχει. Και αναρωτιέμαι, πώς θέλουμε άραγε να ζούμε, με
αυταπάτες, με όμορφα λόγια, τα οποία μπορεί και να μη τα αξίζουμε, μόνο και
μόνο για να τρέφεται υπερτροφικά το εγώ μας; Αγαπητός καθηγητής γίνεται τις
περισσότερες των περιπτώσεων αυτός που χαϊδεύει αυτιά, αυτός που λέει όμορφα
λόγια, δίχως να τα αξίζει κάποιος. Εντούτοις αυτός που λέει αλήθειες, είναι ο
δυσάρεστος, πολλές φορές, ο κακός, αλλά η αλήθεια, η κατάκτηση του ιδανικού
είναι δύσβατη υπόθεση, πολλές φορές μαρτυρική, αλλά στο τέλος πάντα ευεργετεί
αυτόν που έχει κατακτήσει το «</span><span lang="EL" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial",sans-serif; font-size: 10.5pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">γνῶθι σαὐτόν</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">» και
αυτός ο καθηγητής που πριμοδοτεί την αλήθεια είναι ο αποτελεσματικός στο τέλος.
Οι Πανελλήνιες ,λοιπόν, δεν είναι παρά ο καθρέπτης της προσπάθειας όλων των
μαθητικών χρόνων κι επιβραβεύουν αυτούς που έχουν πραγματικά μοχθήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Με όλα τα στρεβλά τους, τα συμπαρομαρτούντα από το σύνολο
της εκπαιδευτικής κοινότητας, τους γονείς, τους μαθητές επιβιώνουν στην
ελληνική κοινωνία, γιατί αποτελούν ίσως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αν όχι το μόνο έγκυρο, αδιάβλητο κι
αξιοκρατικό θεσμό της ελληνικής κοινωνίας, σίγουρα έναν από τους λίγους. Οι
κόποι και οι μόχθοι των ορθά προετοιμασμένων μαθητών αποδίδουν καρπούς και
τέρπουν αυτόν που μόχθησε πνευματικά κυρίως, δίνοντάς του τη δυνατότητα να
εισαχθεί στη σχολή της επιλογής του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Δε σηματοδοτούν ούτε την αρχή, ούτε το τέλος της ζωής,
τουναντίον είναι κι αυτές κομμάτι αναπόσπαστο της ελληνικής εκπαιδευτικής
πολιτικής και δίνουν ένα μάθημα ζωής ότι όποιος μοχθεί επιβραβεύεται, ενώ
αντίθετα όποιος φυγοπονεί αποτυγχάνει. Ότι ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή. Και η
ζωή μπορεί να είναι μία σκληρή αρένα, πολλές φορές, χωρίς κανόνες, σε αντίθεση
με αυτή των πανελλαδικών εξετάσεων, αλλά αυτό το οποίο πρέπει να έχει στο νου ο
κάθε άνθρωπος και κυρίως οι μαθητές, είναι ότι η ζωή δε σταματά σε μία πιθανή
επιτυχία ή αποτυχία… απαιτείται συνεχιζόμενη πάλη, πάλη για την ολοκλήρωση του
κάθε ατόμου ξεχωριστά, πάλη για τις υψηλές προσδοκίες, πάλη για ένα καλύτερο
μέλλον της ανθρωπότητας. Ελπίζουμε στη νεολαία μας ότι θα τα καταφέρει και
θεωρούμε ότι ο κάβος των Πανελληνίων, δεν είναι τίποτα λιγότερο και περισσότερο
από μία πρώτη μάχη, μία από τις ατελείωτες μάχες, που θα κληθεί να δώσει στο
διάβα της ζωής της. Καλά αποτελέσματα σε όλους τους μαθητές!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<br /></div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-24429900389492631662018-03-24T12:16:00.000+02:002018-03-29T00:47:16.078+03:00Απόσπασμα Ομιλίας για την 25η Μαρτίου στο Επιμελητήριο Αχαΐας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="EL" style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="EL" style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0EzGPvhewkgfSwsi1ZsGRreS0PpZJWcyRO1v7GY6gUmyi44d6tbvUdalYiWc44ddyStf5FvHcxgan7-JRZQknJNjlEkc7Dx0vmKvdcFIvdpYgWB_wuYtwh25sT9EmMzBQvSbLvIuCiE0/s1600/p2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0EzGPvhewkgfSwsi1ZsGRreS0PpZJWcyRO1v7GY6gUmyi44d6tbvUdalYiWc44ddyStf5FvHcxgan7-JRZQknJNjlEkc7Dx0vmKvdcFIvdpYgWB_wuYtwh25sT9EmMzBQvSbLvIuCiE0/s400/p2.jpg" width="400" /></a></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTuoau8ffPy7rbrnrUuYX7L84HIM0xGkV8MtktG0CAFpU4GEp0LhK5GavDVkafAO8rOvEtOJVQCgSt_JqeLiqC-M11o4ze8qDBDQTY48056AU4x8-E_QCJuHyIcp2Ts1jgRBlb492oStw/s1600/p.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="843" data-original-width="1600" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTuoau8ffPy7rbrnrUuYX7L84HIM0xGkV8MtktG0CAFpU4GEp0LhK5GavDVkafAO8rOvEtOJVQCgSt_JqeLiqC-M11o4ze8qDBDQTY48056AU4x8-E_QCJuHyIcp2Ts1jgRBlb492oStw/s400/p.jpg" width="400" /></a><span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Ας σταθούμε επισταμένως στο ποίημα του Βασίλη Ρώτα:<br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">«Διαβάτη, στάσου προσοχή:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">δῶ χάμω κείτονται νεκροί<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">πού δέν ἐπρόδωσαν ποτέ,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">ποτέ δέν εἶπαν ψέματα,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">τύραννο δέν προσκύνησαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Διαβάτη, στάσου προσοχή<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">καί μ᾽ ἄξιο νοῦ μελέτα τους,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">τί ἄν χαίρεσαι τ᾽ ὡραῖο φῶς<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">κι ἄν ὅλο θάρρος περπατᾶς<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">κι ἄν σ᾽ ἀγαπᾶνε κι ἀγαπᾶς<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">κι ὅ,τι καλό ᾽χεις στή ζωή<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">στό χάρισαν τοῦτ᾽ οἱ νεκροί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Διαβάτη, στάσου προσοχή<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><span lang="EL" style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;">καί μ᾽ ἄξιο νοῦ μελέτα τους<o:p></o:p></span><span style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">».</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Με ιδιαίτερη χαρά και
υπερηφάνεια εορτάζουμε σήμερα την επέτειο της 25<sup>ης</sup> Μαρτίου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Όσα χρόνια κι αν περάσουν η 25<sup>η</sup>
Μαρτίου θα παραμένει η κορυφαία, μοναδική κι ταυτόχρονα διπλή εορτή για κάθε
Έλληνα, για κάθε χριστιανό. Κι αυτό γιατί ως χριστιανοί, γιορτάζουμε τον
Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, αλλά και ως Έλληνες γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό του Έθνους
μας, αφού την ίδια αυτή ημέρα διάλεξαν οι πρόγονοί μας να σηκώσουν το λάβαρο
της επανάστασης ενάντια στον Τούρκο κατακτητή ζητώντας από τα βάθη της καρδιά
τους Λευτεριά ή Θάνατος. Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι του συντοπίτη μας
ποιητή Κωστή Παλαμά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">«Σβήνουν δυο νύχτες, και δυο
αυγές προβάλλουν στον αγέρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Δυο λευτεριές που σμίγουνε
μέσα στην ίδια μέρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Δυο λευτεριές ματόβραχτες,
παιδιά μεγάλου κόπου,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">η λευτεριά του Έλληνα κι η
λευτεριά του ανθρώπου».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Ημέρες σαν σήμερα, μας
κυριεύει ολοζώντανη η ιστορική μνήμη κι έντονα αισθήματα δέους, συγκίνησης και
περηφάνιας πλημμυρίζουν τη ψυχή και την καρδιά του ελληνισμού σε κάθε γωνιά της
γης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">«Τετρακόσια χρόνια σκέπαζε την
Ελλάδα η μαύρη νύχτα της πικρής τουρκικής σκλαβιάς. Η άλλοτε χώρα των Θεών κι
των ηρώων έγινε η χώρα των ραγιάδων, χώρα των δακρύων, όπου αντηχούσαν οι
στεναγμοί και οι θρήνοι του δουλωμένου της λαού, καθώς ανέβαινε τον ανηφορικό
δρόμο ενός άλλου μαρτυρικού Γολγοθά. Πικρή και άραχλη κυλούσε τότε η ζωή στο
στυφό φλοιό της ελληνικής γης, εξαιτίας του αφόρητου και αβάσταχτου ζυγού της
σκληρής τυραννίας. Οι ψυχές των Ελλήνων λούφαζαν, όλα αυτά τα χρόνια, στις
ζοφερές σπηλιές της τουρκικής σκλαβιάς σαν κυνηγημένα αγριοπερίστερα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><span lang="EL" style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;">Χαμοκλησιές και μοναστήρια
χωρίς καμπάνες και σήμαντρα, γέμιζαν το σούρουπο της μακριάς νύχτας με
σκλαβόπουλα. Στο τρεμάμενο φως του καντηλιού βραχνά ο Παπαδάσκαλος θεριέυει </span><span style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">«</span><span style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">τη
αποστεμένη ελπίδα, και πλατιά τα ονείρατα αναδεύει</span><span style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">»</span><span style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">. Ο Πατριάρχης της Πόλης
γίνεται ο εθνάρχης των ραγιάδων, ο Πατροκοσμάς ακούραστος εθναπόστολος κηρύσσει
την πίστη στο Χριστό και στη Λευτεριά.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Ο Θούριος του Ρήγα
σιγοτραγουδιέται βουβά στα χείλη και στην καρδιά, ποτίζοντας με δάκρυ και αίμα
το δένδρο της Μεγάλης Ιδέας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Ψηλά, στα λεύτερα κορφοβούνια
οι κλεφταρματολοί με σύμβολο τον καταπατημένο Σταυρό γίνονται η μαγιά του
ένοπλου ξεσηκωμού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Το χάνι της Γραβιάς, η
Τρίπολη, η Αλαμάνα, το Αρκάδι, το Μεσολόγγι, το Κούγκι, γίνονται κάστρα
ανδρείας κι σύμβολα ηρωισμού.<o:p></o:p></span></div>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Αμέτρητοι οι ήρωες και ηρωίδες
μπροστά στους οποίους υποκλινόμαστε με μεγάλο δέος και σεβασμό. Η επανάσταση
φούντωσε, ξαπλώθηκε σε στεριά και θάλασσα. Και το όραμα της λευτεριάς το
άπιαστο, το σήκωσαν μορφές αγέρωχες, γνήσια τέκνα της ελληνικής λεβεντιάς,
βράχοι υψηλοί, με απίστευτη αντρειοσύνη. Ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ο Διάκος
στην Αλαμάνα, ο Κολοκοτρώνης στο Μοριά,.. «Και η στρατιά μεγάλωνε…Κάποιοι τους
έλεγαν τρελούς…κι όμως η στρατιά μεγάλωνε». Νικηταράς, Μαντώ Μαυρογένους,
Καραϊσκάκης, Μπότσαρης, Κανάρης, Μπουμπουλίνα, Μιαούλης…Μα η λευτεριά ήταν
αχόρταγη… «Ήθηλε νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς. Ήθελε και οι ζωντανοί
να δίνουν το αίμα τους». <o:p></o:p></span></div>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Νάουσα, Χίος, Ψαρά,
Μεσολόγγι…. Το Μεσολόγγι που έγινε το σύμβολο της επανάστασης. Πείνασε,
δεκατίστηκε, χτυπήθηκε μα ποτέ δε λύγισε. Έμεινε όρθιο, σαν ατσάλινος πύργος με
γρανιτένια θέληση ενάντια στη τυραννία. Κι ο χορός του Ζαλόγγου των γενναίων
Σουλιωτισσών, αποτέλεσε πράξη υπέρτατης θυσίας και έχει παραμείνει στην
παγκόσμια ιστορία. Η λεβεντογέννα χώρα, είναι
η Ελλάδα, ο τόπος που γέννησε την ιδέα της Ελευθερίας, την ιδέα της
Δημοκρατίας κι παντοίων των αξιών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Δεν έμεινε γωνιά της ελληνικής
γης που δε γνώρισε τη δόξα, δεν έμεινε σπιθαμή της, που δε βάφτηκε με αίμα. Οι
πέτρες, οι βρυσούλες, οι μυρτιές, τα θυμάρια έμειναν οι αιώνιοι μάρτυρες. Η
θυσία, ο ηρωισμός του ελληνικού λαού γονάτισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ξεπρόβαλε η ώρα, όπου η ελευθερία επέστρεψε στη βασανισμένη κι άνοιξε της
φτερούγες της πάνω από τον περήφανο λαό μας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Ευλαβείς συνεορταστές, το
μήνυμα της 25<sup>ης</sup> Μαρτίου του 1821 φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Μας προτρέπει να
επαναστατήσουμε ενάντια σε όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα που παντοιοτρόπως
εισβάλλουν στη ζωή μας κι μας οδηγούν στην κοινωνική αδιαφορία. Μας προτρέπει
να επαναστατήσουμε ενάντια σε όλους αυτούς που θέλουν να μας υφαρπάξουν την
πνευματικής ελευθερία, καθιστώντας μας πνευματικούς ραγιάδες των σύγχρονων
εποχών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Μας προτρέπει ως χριστιανούς
να αφουγκραστούμε τις θεϊκές παραινέσεις και να αγαπήσουμε αληθινά το
συνάνθρωπό μας, τοποθετώντας το συλλογικό πάνω από το ατομικό συμφέρον.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Είναι καιρός να
επαναστατήσουμε σε όλα τα επίπεδα, ενάντια σε όλα αυτά που μας βασανίζουν,
ενάντια σε κάθε καθήλωση, ενάντια σε κάθε στρέβλωση. Οι Έλληνες του 1821 και οι
πρόγονοί μας οι Αρκάδες αγωνίστηκαν, γιατί επιθυμούσαν να ζουν ελεύθεροι, δίχως
να εκβιάζονται. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Το πνεύμα της 25<sup>Η</sup>ς
Μαρτίου ας στεριώσει στις ψυχές μας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Τα λόγια του ποιητή ας γίνουν
η πυξίδα μας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">«Ξύπνα καημένε μου ραγιά,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Ξύπνα, να δεις ελευθεριά!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Η πίστη απέμεινε ο
ανεξάντλητος κρουνός για κάθε Έλληνα. Η καρδιά του έμοιαζε με παλλόμενη φλόγα,
έτοιμη να φουντώσει. Η Ελπίδα και η Πίστη έδινε δύναμη στη φλόγα αυτή, αλλά οι
αγέρηδες φυσούσαν μανιασμένοι για να τη σβήσουν. Δεν ήταν άλλοι, από τους
αγέρηδες του παιδομαζόματος, του χαρατσιού, του κλεισίματος των σχολείων, οι
φοβέρες και οι υποσχέσεις των Τούρκων
για όσους αλλαξοπιστούσαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">«Κι ήταν όλα σιωπηλά,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Και τα ‘σκιαζε η φοβέρα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Και τα πλάκωνε η σκλαβιά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="background-color: white;"><span lang="EL" style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Και όμως παρ’ όλες τις
τρομερές πιέσεις, η φλόγα της Πίστης και της Ελπίδας δεν έσβησε, θέριεψε… κι
έμελλε να είναι εκείνη η άνοιξη του 1821 να είναι η τελευταία που θα </span><span style="color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; text-align: justify;">παρέμενε σκλαβωμένη η Ελλάδα.
Τα χελιδόνια εκείνη τη χρονιά έφεραν τη μεγάλη είδηση του εθνικού ξεσηκωμού… Κι
τότε το αστραπόβολο φως ου 21 άστραψε και φώτισε το δρόμο της λευτεριάς.
«Πύρινη λάβα ήταν, που κατέκαψε την Τουρκιά κι σκότωσε το δράκο της τυραννίας.
Ορμητικό ξύπνημα της Ρωμιοσύνης ήταν, που όμοιο δε γνώρισε ο κόσμος
όλος….Ανδρειώμενη και πολυφτέρουγη η λευτεριά, ήταν πάθος, και ιδέα και
μεθύσι.»</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Από άκρη σε άκρη του
ελληνισμού, η σωριασμένη ανά τους αιώνες μες του σκλάβου αγανάκτηση, κι ο πόνος
που η φτέρνα του τυράννου τον κρατούσε αφανέρωτο, βγήκε στο φως κι αντήχησε σαν
κεραυνός και σαν κατάρα…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-32472080044751077332018-03-01T13:42:00.001+02:002018-03-01T13:45:31.237+02:00Το κουμπί και άλλες ιστορίες, της Τασούλας Τσιλιμένη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ1rL9rTVhvKHq7SoATNBsTFz2jaTpKdJ7FpFMAmhudO4G70MTC4AxapjsNouBVyv1prZSh1aQgvp9-JLQbKYV1Eh6_mVXmF9-6LeZKBXYE0XqYC8ZBQGkmAHj9RRokzxot_pOyESyKFA/s1600/tasoula-tsilimeni.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ1rL9rTVhvKHq7SoATNBsTFz2jaTpKdJ7FpFMAmhudO4G70MTC4AxapjsNouBVyv1prZSh1aQgvp9-JLQbKYV1Eh6_mVXmF9-6LeZKBXYE0XqYC8ZBQGkmAHj9RRokzxot_pOyESyKFA/s400/tasoula-tsilimeni.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; color: rgba(0, 0, 0, 0.8); font-family: "Open Sans", Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.7em; margin-bottom: 1.6em; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
Η γλώσσα της σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων της κ. Τσιλιμένη, είναι η απλή δημοτική με τα σχήματα λόγου να δίνουν το δικό τους εμφατικό τόνο στην ομαλή διήγηση των ιστοριών. Ο λόγος της ανεπιτήδευτος, οδηγεί σε μαγική μέθεξη αισθήσεων τον αναγνώστη, δίχως να κουράζει. Η αφήγηση των ιστοριών θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμπνέεται και ακουμπά στο μαγικό υπόστρωμα της ποιητικής τέχνης. Η κ. Τσιλιμένη έξοχη ενορχηστρωτής του λόγου υφαίνει με τις λέξεις και την πλούσια εικονοποιΐα, που παρατηρείται στα διηγήματά της, ένα έργο τέχνης απαράμιλλης αισθητικής αξίας, που πρέπει να κοσμεί κάθε βιβλιοθήκη.<br />
Οι χαρακτήρες στη συλλογή είναι απλοί, καθημερινοί της γενιάς του 1960, άνθρωποι με αδυναμίες, πάθη, λάθη, βασανισμένοι, με απώλειες, αλλά πάντα με ένα αυθόρμητο, πηγαίο χαμόγελο για τη ζωή. Προσπαθούν να ονειρευτούν, να συνομιλήσουν με τη γενιά μας και να της δώσουν ένα μήνυμα: Ότι και οι δυσκολίες, οι απώλειες, είναι κομμάτι της ζωής και δεν πρέπει να παραιτηθούμε. Στην ουσία η παραίτηση ισοδυναμεί με θάνατο εν ζωή. Η συγγραφέας δίχως να υποδεικνύει τον δρόμο που θα ακολουθήσει ο αναγνώστης, του δίνει το έναυσμα προς ονειροπόληση, διαμέσου των ξωτικών, των νεράιδων και όλων των λοιπών παραμυθιακών στοιχείων. Ο μύθος έρχεται και συμπλέκεται αρμονικά με τον ρεαλισμό, για να τροφοδοτήσει τη ζωή, να της δώσει τη χαμένη αγνότητα, την ηρεμία, που χρειάζεται για να πορευθεί αρμονικά.<br />
Δύναμη θέλησης, αυτή η απύθμενη θέληση για ζωή, δε γίνεται να αποκοπεί από το στοιχείο του έρωτα, το οποίο διατρανώνει τη χαρά της ζωής και είναι έκδηλο στις αφηγήσεις της συγγραφέως. Ο δρόμος για το «γνώθι σαυτόν» που διατύπωσε ο Σωκράτης φαίνεται να καθορίζει και να κινητοποιεί τους αφηγηματικούς χαρακτήρες. Ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους, μέσα από τα ατελείωτα πήγαινε – έλα από τη φαντασία στο όνειρο κι από εκεί στην πραγματικότητα. Η συγγραφέας, με την ιστορική αναδρομή από το τώρα στα χρόνια του 1960, ψάχνει να εντοπίσει διαμέσου των ιστοριών των ηρώων της το νόημα της ζωής, που είναι τόσο απλό, αλλά στην εποχή μας η προσέγγισή του έχει γίνει τόσο δύσβατη, έως και απευκταία. Το κουκουλώσαμε κι αυτό μέσα σε φανταχτερά πανάκριβα ρούχα, με χρυσά κουμπιά, που κουμπώνουν και καλύπτουν τη γύμνια μιας κοινωνίας φτωχής σε ιδανικά και αξίες, η οποία έχει ξεμείνει από όραμα, στυγνή και αδυσώπητη καθώς είναι, προσποιείται ότι όλα βαίνουν καλώς, αλλά στην ουσία η πυξίδα της δεικνύει το Νότο, αντί για Βορρά. Αυτό το λάθος στην πυξίδα για ζωή καταγγέλλει η κ. Τσιλιμένη και προσπαθεί να το τονίσει κυρίως στη νέα γενιά ανθρώπων.<br />
Οι ιστορίες της συνεπαίρνουν και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη, τον καθιστούν μύχιο παρακολουθητή των δεινών της γενιάς του 1960, που έχει στο μνημονικό της πολέμους, καταστροφές, απώλειες, αλλά δε ξεχνά να χαμογελά, δε ξεχνά να αισιοδοξεί, δε ξεχνά να ενεργεί για να αλλάξει τα κακώς κείμενα. Στοιχεία τα οποία λησμονήσαμε στην εποχή μας, απογοητευτήκαμε και αφήσαμε τα πράγματα να κυλήσουν στον τροχό της τύχης. Η συγγραφέας προκρίνει κάτι ουσιαστικό, την αντιμετώπιση των καθημερινών δυσκολιών με (συμ)μετοχή στη ζωή. Ίσως το κουμπί, το οποίο μπορεί να πάρει πολλές μορφές και γύρω από το οποίο κινούνται υποκώφως οι ιστορίες των αφηγηματικών προσωπείων της συγγραφέως, αποτελεί το κέντρο βάρους, την ένωση του παρελθόντος με το παρόν, ένα ενοχικό παρόν που φοβάται να βιώσει την αξία της στιγμής, να ονειρευτεί ένα καλύτερο μέλλον, γιατί κάποιοι δήθεν φωστήρες, μας έπεισαν ότι η παρούσα κατάσταση δε δύναται να βελτιωθεί κι άρα οφείλουμε να ζήσουμε βουτηγμένοι στη μιζέρια μας. Ενοχές και φοβίες κατακλύζουν τους ήρωες της συγγραφέως, ωστόσο, παίρνουν πρωτοβουλίες, υπάρχει μία κινητικότητα. Δεν μένουν με σταυρωμένα τα χέρια, όπως συμβαίνει στη σύγχρονη εποχή.<br />
Το υγρό στοιχείο, διάχυτο στη συλλογή, φαίνεται ότι διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην κοσμοθεωρία της κ. Τσιλιμένη, και δηλώνει το ευμετάβλητο, το ρέον, αυτό που δεν πιάνεται, παρά αγγίζεται. Έτσι κι η ζωή συνεχώς ρέει, δεν μπορούμε να την πιάσουμε, πολλές φορές μας προσπερνά κιόλας. Αλλά με αισιοδοξία και ορθή ματιά απέναντί της θα μας χαμογελάσει κι η ίδια. Η διήγηση των ιστοριών της, που η καθεμιά έχει τη δική της αξία στο «Κουμπί», παρασέρνει τη σκέψη, ευαισθητοποιεί, εξάπτει τη φαντασία, αγγίζει απαλά συνειδήσεις και ωθεί στη μύηση ιστοριών μιας άλλης εποχής, διαφορετικής αλλά παράλληλα και τόσο όμοιας με τη δική μας.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; color: rgba(0, 0, 0, 0.8); font-family: "Open Sans", Helvetica, Arial, Lucida, sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.7em; margin-bottom: 1.6em; padding: 0px; vertical-align: baseline; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<br /></div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-57233754535046199252017-10-15T12:54:00.001+03:002017-10-15T12:54:25.179+03:00Ο Οιωνός ξεψύχησε μαζί και η Ελπίδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD2lmIjrFE-HG3pb_jYvHJmgnLgWdco3NCV7hzIJgIe_BnUt4Nvm7-0LKb3qLG27DWWGmWofJ95I5TRi83fNPHPz8tXW5f-11EgLgCFfHrtDW8_7_Ji2LzFIukvi4qT3H019Fa6_yeU-I/s1600/dimokratia-620x330.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="330" data-original-width="620" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD2lmIjrFE-HG3pb_jYvHJmgnLgWdco3NCV7hzIJgIe_BnUt4Nvm7-0LKb3qLG27DWWGmWofJ95I5TRi83fNPHPz8tXW5f-11EgLgCFfHrtDW8_7_Ji2LzFIukvi4qT3H019Fa6_yeU-I/s400/dimokratia-620x330.jpg" width="400" /></a>Ξημερώματα 15ης Οκτωβρίου του 2125, το κτίριο σείστηκε και εν συνεχεία κατέρρευσε ολοσχερώς, λες και ήταν παλάτι κτισμένο από άμμο, όπως τα κάστρα που χτίζουν τα παιδάκια δίπλα στη θάλασσα. Ποιος να το περίμενε …. ένα ιστορικό κτίριο στο κέντρο της πόλης που προσέδιδε έναν κοσμοπολιτισμό και είχε ταυτιστεί με την ιστορία του τόπου και ολάκερης της Οικουμένης, να καταρρεύσει έτσι ξαφνικά. Στους κατοίκους πλέον, έμοιαζε πλήρως απαρχαιωμένο, σκοταδιστικό. Πού να συγκριθεί με τις πολυτελείς σύγχρονες βίλες στο κέντρο της πόλης. Έπρεπε να γκρεμιστεί, γιατί χαλούσε τη σύγχρονη, προοδευτική αισθητική, όπως υποστήριζαν οι αρμόδιοι αρχιτέκτονες, αλλά και συνασπισμένος ο κόσμος. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποτε το κτίριο αυτό, πριν από πολλά χρόνια μεσουρανούσε, αποτελούσε ένα αξιοθέατο για τον οποιονδήποτε επισκέπτη της χώρας, αλλά και για τους ντόπιους κατοίκους. Είχε χαραχτεί στη συνείδησή τους, ως το μέρος που ακτινοβολούσε πολιτισμό. Πράγματι, εντός του κτιρίου στεγαζόταν ένα υπέρλαμπρο μουσείο με αρχαιοελληνικά έργα τέχνης, υψηλής αισθητικής και αξίας, που δείκνυε τις καταβολές, τις ρίζες του ελληνικού πολιτισμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Περνώντας τα χρόνια το κτίριο πάλιωνε, χρειαζόταν επιδιορθώσεις και αναπαλαιώσεις. Έγιναν πολλές ανακαινίσεις και το κτίριο με όλο του τον πολιτιστικό θησαυρό ήταν εκεί, όρθιο και λαμπρό για να θυμίζει την ένδοξη ιστορία όλου του ελληνισμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το κτίριο αυτό, εκτός από τον χώρο του μουσείου, περιείχε και τέσσερα διαμερίσματα, τα οποία κατοικούνταν. Οι ένοικοι, ήταν επιφορτισμένοι με την προσοχή του μουσειακού χώρου. Μεταξύ άλλων σε αυτό το κτίριο κατοικούσε η κ. Αρετή, η οποία εξέπεμπε ένα γνήσιο σεβασμό σε όποιον τη γνώριζε, με τον άνδρα της τον κ. Σοφό και τα δύο παιδιά τους, την Ελπίδα και τον Οιωνό. Στο δεύτερο διαμέρισμα κατοικούσε η κ. Δημοκρατία με τον άνδρα της, τον κ. Πολιτισμό. Εξαίρετο ζευγάρι και αυτό διακρινόταν για τα δημοκρατικά τους αισθήματα, το ήθος τους, την ευαισθησία για οποιοδήποτε πολιτιστικό και πολιτισμικό πλούτο. Καρπός του έγγαμου βίου τους ήταν η κόρη τους Δικαιοσύνη, γαλουχημένη με αρχές και ιδανικά, τόσο δίκαιη ως προς τις αποφάσεις της που περιπαικτικά οι φίλοι της είχαν βγάλει το παρατσούκλι Ακριβοδίκαιη. Πολλές φορές την καλούσε για παιχνίδι η καλή φίλη της, η Αιδώς, η οποία διέμενε στο 3ο διαμέρισμα και ήταν τόσο αυστηρή, όταν δε τηρούνταν οι κανόνες του παιχνιδιού, που τα υπόλοιπα παιδιά στο κοίταγμά της ντρεπόντουσαν και αμέσως ζητούσαν συγγνώμη. Η Αιδώς ήταν γέννημα θρέμμα του πατέρα της, του κ. Νόμου, ο οποίος ήταν αρμόδιος για τη μη παραβίαση της έννομης τάξης, και της μητέρας της, της κ. Ευθύνης, γνωστή στη γειτονιά για την εντιμότητα και την υπευθυνότητά της. Πλησίον, στο 4ο διαμέρισμα, διέμενε ο κ. Πνευματικός λόγος, εργένης, ίσως ολίγον τι παρεξηγημένος που επέλεξε να μην κάνει οικογένεια, αλλά τόσο πνευματώδης και σοφός, που όλη η γειτονιά είχε να λέει για την οξυδέρκεια και για τη μαεστρία στον χειρισμό της γλώσσας. Πολλές φορές, τα παιδιά των τριών οικογενειών τον επισκέπτονταν για να τους διδάξει μαθήματα ορθής χρήσης της γλώσσας και να τους μεταλαμπαδεύσει τις ακόρεστες γνώσεις που είχε αποκτήσει από το διάβασμα φιλοσοφικών βιβλίων. Η καλή γειτνίαση, όπως και η κοινή αγάπη τους για το μουσείο αποτελούσε το μυστικό των άριστων σχέσεων που είχαν οι ένοικοι των διαμερισμάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Οιωνός ωστόσο, δεν είχε καλό προαίσθημα, προβλέποντας ότι η αδιαφορία, όπως και η απομάκρυνση του κόσμου από την ιστορική παρακαταθήκη θα αποτελέσει τη δαμόκλειο σπάθη για τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τις αξίες, τα ιδανικά, για όλα αυτά που έκαναν τη σπουδαία κλασική φιλόλογο και ελληνίστρια, εξέχουσα προσωπικότητα στον χώρο των αρχαιοελληνικών σπουδών, Ζακλίν ντε Ρομιγί να διατυπώσει τα εξής: «Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά, γιατί η ελληνική γλώσσα μας βοηθά πρώτα από όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσας. Τα αρχαία είναι οι ρίζες της γλώσσας μας και πρέπει να τα φροντίζουμε, γιατί η γλώσσας μας τα έχει ανάγκη, όπως ακριβώς κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ανάγκη από τις ρίζες του».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξαφνικά μία πρωία, από τις ανώτατες αρχές του τόπου αποφασίζεται το γκρέμισμα του κτιρίου (η αποκοπή δηλαδή από τις ρίζες μας). Η κατάρρευση του κτιρίου είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή έργων τέχνης απαράμιλλης πνευματικής και ιστορικής αξίας, που έπληξε το παγκόσμιο βεληνεκές, και συνάμα οδήγησε στον αφανισμό των κατοίκων του κτιρίου, δηλαδή της ΑΡΕΤΗΣ, του ΣΟΦΟΥ, της ΕΛΠΙΔΑΣ, του ΟΙΩΝΟΥ, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣΗΣ, της ΑΙΔΟΥΣ, του ΝΟΜΟΥ, της ΕΥΘΥΝΗΣ, του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ. Η υστεροφημία των προσώπων ήταν ότι απέμεινε από τον άδικο χαμό των θαμώνων του κτιρίου. Η ανθρωπότητα εκείνο το πρωί, που καλύτερα να μην ξημέρωνε, ξύπνησε φτωχότερη με ενοχικές συνειδήσεις να καταπνίγουν τον καθένα ξεχωριστά.</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-4640792224881637962017-10-15T12:49:00.001+03:002017-10-15T12:55:46.774+03:00Η πνευματική αναγέννηση διανοούμενων - δοκιμιογράφων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFHLghwfLaIiFyrfvljQDJvLXbi2d3YTOeLtPsjHTPLAhWWEyf8vuHDpdSStFgiMDNiv7iPwFSThBo39Hqm-WeGvXpcR3PGcb5ZMbh-dDwOxTt-bMLzBJ1khBpOKUKx7n2JL9JM_kLMgM/s1600/11138491_10206863759414765_5767980293196873056_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="460" data-original-width="690" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFHLghwfLaIiFyrfvljQDJvLXbi2d3YTOeLtPsjHTPLAhWWEyf8vuHDpdSStFgiMDNiv7iPwFSThBo39Hqm-WeGvXpcR3PGcb5ZMbh-dDwOxTt-bMLzBJ1khBpOKUKx7n2JL9JM_kLMgM/s320/11138491_10206863759414765_5767980293196873056_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τόσο ο Παπανούτσος, όσο και ο Δ.Ν. Μαρωνίτης επεσήμαναν τη διδακτική διάσταση του δοκιμιακού λόγου. Το δοκίμιο θέτει σε λειτουργία τη σκέψη, δίνει ερεθίσματα για ενεργοποίηση της κριτικής ικανότητας, προκαλεί τον προβληματισμό του αναγνώστη. Είναι προϊόν στοχασμού, ωριμότητας, σφαιρικής και αποστασιοποιημένης προσέγγισης των πραγμάτων. Μακριά από δογματισμούς, με τη θεματική του πολυμέρεια και τη στοχευμένη διείσδυση στις ρίζες των προβλημάτων, προσπαθεί να καταγράψει την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων αναζητήσεων. Οι δύο κύριες κατηγορίες των δοκιμίων είναι τα υποκειμενικά και τα αντικειμενικά. Τα αντικειμενικά εκκινούνται από την προβληματική που αφορά επιστημονικά θέματα, ενώ τα υποκειμενικά αποτελούν πραγματείες ελεύθερου στοχασμού του συγγραφέα σε θέματα που σχετίζονται με την κοινωνία και τη ζωή. Το υποκειμενικό δοκίμιο συνδυάζει τη βαθύτητα του στοχασμού και την έκφραση της προφορικής ομιλίας, έχοντας μία χαλαρότητα στη δομή, εν αντιθέσει του αντικειμενικού, που επιτάσσει μία τυπικότερη και αυστηρότερη δομή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Oι πνευματικοί ορίζοντες μακραίνουν, η σκέψη στροβιλίζεται, οι πνευματικές προεκτάσεις αναδιαμορφώνονται. Όπως λέει ο Παπανούτσος, τεχνίτης του είδους: «Το δοκίμιο δε δίνει λύσεις αλλά μας τροφοδοτεί με αρκετά στοιχεία, για να προχωρήσουμε μόνοι σ’ αυτές, όπως εμείς θα τις διανοηθούμε. Δεν μας υποδουλώνει τη σκέψη, δεν μας νεκρώνει τη φαντασία… είναι παρορμητικό είδος πνευματικής κινήσεως και ζωής». Η αφορμή μπορεί να είναι ένα περιστατικό, ένα γεγονός, μία είδηση, μία σκέψη και ο δοκιμιογράφος ορμώμενος με τα πυρά των ανησυχιών του και της στοχαστικής του δεινότητας εξακοντίζει τον νου για να βρει τους συνδετικούς αρμούς που θα δομήσουν το συγγραφικό δημιούργημα. O Γεώργιος Θεοτοκάς το 1929 δημοσιεύει το δοκίμιο «Ελεύθερο Πνεύμα», ένα δριμύ κατηγορώ στην τελματώδη πνευματική παραγωγή της Ελλάδας. Προκρίνει τον ελεύθερο στοχασμό και την πηγαία σκέψη σε μία εποχή, όπου επικρατεί η καθαρά επιστημονική σκέψη. Ως φορέα αυτής της αλλαγής βλέπει τη νέα γενιά ανθρώπων, οι οποίοι θα ξεφύγουν από την παγιωμένη και σε καλούπια βασισμένη λογοτεχνική παραγωγή και θα υπηρετήσουν μία απελευθερωμένη τέχνη. Παρακολουθεί τη γενιά του 1930 και θεωρεί ότι μπορεί να επιφέρει ένα κλίμα ανανέωσης στη λογοτεχνική παραγωγή του τόπου και ως εκ τούτου την ανανέωση του κόσμου, όπως και έγινε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η εύστοχη αντίληψη του δοκιμιογράφου - διανοούμενου, η υπό διαφορετικό πρίσμα θέαση των γεγονότων, ιδεών και σκέψεων που ο κοινός νους δε θα μπορούσε να συλλάβει, αποτελεί το αντίδοτο στη βαλτωμένη κοινωνία. Έχουμε ανάγκη από νέες ιδέες, νέες προτάσεις, νέα οπτική των πραγμάτων. Έμπλεος πηγαίας σκέψης, οξυδερκούς ματιάς, ανανεωτικής και αστείρευτης ευαισθησίας, ο ευσυνείδητος δοκιμιογράφος βρίσκεται στο πλάι του πονεμένου, του αδικημένου, αυτού που προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου και να πατήσει γερά στα πόδια του, αλλά το κεκαλυμμένο δήθεν αναλγητικό, στην ουσία όμως, ανάλγητο όπως αποδεικνύεται πρόσωπο μιας κοινωνίας, που προσπαθεί να καθηλώσει κάθε προσπάθεια υγιούς προβληματισμού, ανόρθωσης του ηθικού, στροφής στη λογική, δε βρίσκει απόκριση. Δυστυχώς, κοινή πεποίθηση αποτελεί ότι πολλοί από τους σύγχρονους προβεβλημένους διανοούμενους - δοκιμιογράφους περνούν κάτω από τον πήχη των περιστάσεων, εφησυχασμένοι στη ματαιοδοξία τους, μείνανε και αυτοί προσκολλημένοι στους τύπους χάνοντας την ουσία, αν όχι έμμισθοι υπάλληλοι, τουλάχιστον υμνωδοί της εκάστοτε άρχουσας τάξης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι οι περισσότεροι σύγχρονοι προβεβλημένοι σε τηλεοπτικά πάνελ και στον έντυπο τύπο διανοούμενοι δεν οχύρωσαν, όπως όφειλαν την κοινωνία, αλλά και αυτοί με τις ενορχηστρωμένες, καθ’ υπαγόρευση πολλές φορές θέσεις τους, αποτέλεσαν τον οδοστρωτήρα για την έλευση της κρίσης που ακολούθησε. Όπως φαίνεται η εποχή διανοητών, όπως του Παπανούτσου, Σεφέρη και Ελύτη πέρασε ανεπιστρεπτί, βυθίζοντας στη πνευματική αγνωμοσύνη το έθνος μας. Αυτό στο οποίο ευελπιστούμε είναι μία «κίνηση» των άφθαρτων διανοούμενων, που βρίσκονται στο παρασκήνιο των πραγμάτων. Όπως διατύπωσε και ο νομπελίστας μας Οδυσσέας Ελύτης, πιο επίκαιρος από ποτέ: «Θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο που να έρθει με την ευχή της Παναγίας για να καθαρίσει τον τόπο από όλων των λογιών της γηραιάς Ευρώπης και της Τουρκιάς τα απομεινάρια». Η πνευματική αναγέννηση του τόπου μας αναζητά διακαώς τους εκφραστές της…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-387955353574463152017-09-11T14:24:00.003+03:002017-10-15T12:57:42.780+03:00 45 ΧΡΟΝΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΓΝΩΜΗ» ΩΣ ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgvGGDqIwABTaDNc2HwmI2m1jXh0SYtOR5NPDzKAC6E187NABf2KC3orSxQcwAExXAzFKWCIp_jdTO_QQoQ04QoeU9jB_eUzp5N6ftDGU3CFX5VbCVRTFigg0AzZqPWhtaX0e9Uhp0pjY/s1600/%25CF%25801.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="480" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgvGGDqIwABTaDNc2HwmI2m1jXh0SYtOR5NPDzKAC6E187NABf2KC3orSxQcwAExXAzFKWCIp_jdTO_QQoQ04QoeU9jB_eUzp5N6ftDGU3CFX5VbCVRTFigg0AzZqPWhtaX0e9Uhp0pjY/s320/%25CF%25801.jpg" width="320" /></a></div>
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Τον πρώτιστο λόγο στις δημοκρατικές κοινωνίες κατέχει η ελευθερία λόγου και
έκφρασης. Ο κάθε πολίτης έχει το αναφαίρετο δικαίωμα σκέψης και έκφρασης προφορικώς
ή γραπτώς των ιδεών του. Απαράβατος όρος και ζωοτόκος για την ύπαρξη ενός
δημοκρατικού πολιτεύματος είναι ο σεβασμός της προσωπικής άποψης, η ανεκτικότητα
ακόμα και στη διαφορετική γνώμη. Τοιουτοτρόπως αναπτύσσεται ένας εξευγενισμένος
διάλογος, με ποικιλία επιχειρημάτων και θέσεων, ικανός να προάγει τη γνώση, να
κατατροπώσει την πλάνη, να ενδυναμώσει την ελευθερία της σκέψης. Ο έντυπος
τύπος υπήρξε ιστορικά πυλώνας στήριξης των δημοκρατικών αρχών, καθώς έδωσε την
ευκαιρία στους πολίτες να έχουν πρόσβαση με μαζικό και οικονομικό τρόπο, σε
ειδήσεις. Οι πολίτες, διαμέσου της ανάγνωσης εφημερίδων, ενημερώνονται για
ποικίλα θέματα πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, εκπαιδευτικής φύσεως. Η
ελευθεροτυπία και η ελευθερία έκφρασης αποτελεί δείκτη για το πόσο δημοκρατική
είναι μία κοινωνία, η δε χειραγώγηση του τύπου οδηγεί σε απολυταρχικά
καθεστώτα. Γίνεται αντιληπτό ότι η έκδοση και κυκλοφορία εφημερίδων, οι οποίες
διακατέχονται από πλουραλισμό, δεν αποκλείουν απόψεις και είναι ανοιχτές στην
άσκηση κριτικής, συντελούν εν τέλει στην ενίσχυση της δημοκρατικής συνείδησης
των πολιτών. Μία εφημερίδα, η οποία συγκεντρώνει τα προαναφερθέντα
χαρακτηριστικά, δεν είναι άλλη από την τοπική εφημερίδα της πόλης των Πατρών «Η
ΓΝΩΜΗ» με ιδρυτή και εκδότη τον κ. Χρήστο Χριστόπουλο. Είμαι ευγνώμων που τα
τρία τελευταία χρόνια είμαι μέλος της εφημερίδας ως τακτικός αρθρογράφος. Σαράντα
πέντε χρόνια αδιάλειπτης και δυναμικής πορείας συνθέτουν τον βίο της
εφημερίδας, με γνώμονα την αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση. Ιδιαίτερα
στις τωρινές συνθήκες, όπου η χώρα μας βιώνει έναν Γολγοθά κοινωνικοπολιτικής
δυστοκίας και ηθικής κατάπτωσης, είναι απαραίτητη όσο ποτέ η ουσιαστική
πληροφόρηση. Εύχομαι από καρδίας, λοιπόν, η εφημερίδα να συνεχίσει το ταξίδι
της στα τρικυμισμένα νερά της σύγχρονης εποχής με την ίδια αποφασιστικότητα και
αγχίνοια, υπό τον έλεγχο του άξιου καπετάνιου της κ. Χρήστου Χριστόπουλου για
πολλά χρόνια ακόμα.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-11174200975832372392017-06-25T10:30:00.000+03:002017-06-25T10:31:56.297+03:00Ν. Καζαντζάκης: Ένας περήφανος Κρητικός και γνήσιος Ουμανιστής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0rlaiLTq5H7gxA7A6P-K5WSl9c3ufv0zGzcWXTL4VDwZPSO032HjEr-Wh2-Futy9J1odBI4RRr6Na3sreOODhR83R54BUuAF-Qia0mrDxDqsehgv2XzC0pJfegGuNTc5fSbkgp5zG5Q4/s1600/%25CE%2595%25CE%25BE%25CF%258E%25CF%2586%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25BF+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1417" data-original-width="1417" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0rlaiLTq5H7gxA7A6P-K5WSl9c3ufv0zGzcWXTL4VDwZPSO032HjEr-Wh2-Futy9J1odBI4RRr6Na3sreOODhR83R54BUuAF-Qia0mrDxDqsehgv2XzC0pJfegGuNTc5fSbkgp5zG5Q4/s320/%25CE%2595%25CE%25BE%25CF%258E%25CF%2586%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25BF+%25281%2529.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο άρτιος ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, που γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1883 και δάμασε τα κύματα της διανόησης που απλώνονταν από τις εκεί ακτές έως τις μακρινές θάλασσες της οικουμένης. Ο βίος και η πολιτεία του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια «Οδύσσεια». Η αγέρωχη κρητική λεβεντιά κοσμημένη με έναν γνήσιο ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό αποτέλεσε το εύφορο υπόστρωμα για την πρόσληψη των μεγαλοφυών λογοτεχνικών δημιουργημάτων του. Σύμφωνα με τον Πολίτη (2009) το ογκώδες συγγραφικό έργο του είναι δύσκολο να αποτιμηθεί πλήρως και να ενταχθεί στη ροή της ιστορίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας, αφού είναι ιδιότυπο και ακολουθεί μία προσωπική οδό, διανθισμένη με τις ευρωπαϊκές ιδέες και συγκεκριμένα τη Νιτσεϊκή φιλοσοφία περί υπερανθρώπου και απιστίας, όπως και την αντιλογοκρατική φιλοσοφία του Bergson, συνδιαλεγόμενη με τον πραγματισμό του William James. Ο κοσμοπολιτισμός του Καζαντζάκη διαμορφώνεται ανάγλυφα από τα πολλά ταξίδια του σε χώρες εντός και εκτός Ευρώπης. Επισκέπτεται μεταξύ του 1918 και 1933 την Ελβετία, τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Ισπανία, Ιαπωνία, Κίνα για να νοσηλευτεί το 1957 στη Γερμανία, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο πολυταξιδεμένος Καζαντζάκης και αναγνωρισμένος ανά τον κόσμο για το συγγραφικό έργο του δεν μπόρεσε να στεριώσει στην πατρίδα του. Τουναντίον πολεμήθηκε από την μετεμφυλιακή Ελλάδα, ύπουλα, δεχόμενος χτυπήματα κάτω από τη μέση, στερούμενος την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα βραβείο Νόμπελ, το οποίο άξιζε, προτείνοντας στη θέση του κάποιον άγνωστο κύριο Οικονόμου (Αρκουδέας, 2015). Σύμφωνα με τον Αρκουδέα (2015) το χαμένο Νόμπελ του Καζαντζάκη, αποτελεί και χαμένη ευκαιρία για την πολύπαθη Ελλάδα των εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων, μία Ελλάδα, η οποία τρώει τα άξια παιδιά της και άρα στην ουσία δεν της άξιζε μία τόσο μεγάλη διάκριση, η οποία θα έστρεφε τα φώτα της παγκόσμιας κοινότητας πάνω της, που τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, το είχε τόσο ανάγκη, αλλά για ακόμη μία φορά τα υπερτροφικά εγώ εντός των τειχών επιθυμούσαν μία Ελλάδα αποδυναμωμένη, χωρίς διακρίσεις και τιμές, σκάβοντας τον λάκκο του Καζαντζάκη, έσκαβαν στην ουσία τον λάκκο της Ελλάδας. Για να καταλήξει ο Αρκουδέας γράφοντας: «Το χαμένο Νόμπελ του Καζαντζάκη ήταν ο θρίαμβος των μεθοδεύσεων ενός κράτους που είχε μάθει να ενεργεί με παρακρατικούς τρόπους… η ολόκληρη Ελλάδα είναι ένα χαμένο Νόμπελ».</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο νεαρός Καζαντζάκης πρωτοεμφανίζεται στα Γράμματα το 1906 με τη νουβέλα «Ὄφις και Κρίνο», ακολουθεί το δοκίμιο «Ἀρρώστια τοῦ αἰώνος», και το δράμα «Ξημερώνει» με ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή, εντυπωσιάζοντας τη λογοτεχνική κριτική (Σταύρου, 1997). Ο νεανικός έρως για την πρώτη του γυναίκα Γαλατεία οδήγησε στο πρωτότυπο ερωτικό πεζό ποίημα «Ὄφις και Κρίνο», στο οποίο απουσιάζει το μέτρο και η ομοιοκαταληξία μεν (Μιράσγεζη, 1982), πλεονάζει δε η ερωτική μελωδία, πάνω στην οποία υφαίνεται το υφαντό αυτής της ποιητικής σύνθεσης, καθιστώντας το ως ερωτικό παιάνα, με τους δυο ερωτευμένους πρωταγωνιστές να πεθαίνουν σφιχταγκαλιασμένοι στο δωμάτιο και ένα φίδι να κρατά στο στόμα ένα μαραζωμένο τριαντάφυλλο. Η ορμητικότητα της νεανικότητας του συγγραφέως σε συνδυασμό με τις σπουδές του έχουν διαμορφώσει έναν αδαμάντινο χαρακτήρα, ο οποίος έρχεται σε αντιπαράθεση με το κοινωνικό κατεστημένο, περιδιαβαίνοντας τον πολιτισμό, τις μεταφυσικές και υπαρξιακές αγωνίες, έντονα επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του Νίτσε, γράφοντας τη μελέτη «Ἀρρώστεια τοῦ αἰῶνος» (Μιράσγεζη, 1997). Εν συνεχεία το έργο του «Ξημερώνει» λαμβάνει έπαινο στον Παντελίδειο Δραματικό Αγώνα. Σύμφωνα με την Μιράσγεζη (1997) ο έπαινος θεωρήθηκε θρίαμβος του δημοτικισμού, σε μία εποχή που μαινόταν η μάχη μεταξύ αυτού και της καθαρεύουσας. Ακολουθούν μια μεγάλη σειρά από λογοτεχνήματα, όπως το «Ἔως πότε», το «Φασγά», «Σπασμένες Ψυχές», «Πρωτομάστορας», το τελευταίο μάλιστα βραβεύτηκε στο Λυσσάνειο Διαγωνσιμό. Ακολούθησαν τα έμμετρα δράματα «Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης», «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος», «Ὀδυσσέας», «Προμηθέας», «Κοῦρος», «Σόδομα και Γόμορα», «Κολόμβος», «Καποδίστριας», «Βούδας», και «Γιαγκ Τσέ». Τα έργα αυτά αν και λαμπρά δεν αποτέλεσαν την καταλυτική δύναμη για να αναγνωριστεί ως μεγάλος συγγραφέας ο Καζαντζάκης (Αλεξίου, Μπήαν, Γλυτζουρής, Τζιόβας & Παπανικολάου, 2006). Ακολούθησαν τα «Πεζά ποιήματα» για να φτάσουμε στα έργο της συγγραφικής ωριμότητάς του την «Ἀσκητική» το 1927 και από εκεί να περάσουμε στο έργο σταθμό, το οποίο συντάραξε τα λιμνάζοντα συγγραφικά απόνερα της εποχής του τη νέα «Ὁδύσσεια», μία πολυδαίδαλη και εκτενής ποιητική σύνθεση 33.333 στίχων, που επέκτεινε τα κατορθώματα και τις περιπέτειες του Ομηρικού Οδυσσέως (Πολίτης, 2009). Αναμφίβολα πρόκειται για ένα μεγαλόπνοο εγχείρημα, το οποίο έλαβε χώρα το διάστημα μεταξύ του 1925 και 1938. Δεκατρία ολόκληρα χρόνια αφιέρωσε ο πολυμήχανος Καζαντζάκης, για να δημιουργήσει τη νέα Οδύσσεια του σύγχρονου ελληνισμού. Αρχικά το έργο του προσεγγίστηκε με δυσπιστία και δέχτηκε αρνητική κριτική από την εν Ελλάδι λογοτεχνική κριτική, προκαλώντας αίσθηση μόνον ο μεγάλος όγκος του. Το έργο του μεταφράστηκε στο εξωτερικό από τον Kimon Friar (αγγλικά) Gustev Concordi (γερμανικά) και από την Jaqueline Moetti (γαλλικά) (Mιράσγεζη, 1997), ολοκληρώνοντας με αυτό το υψηλό δημιούργημα ποιητικής σύλληψης την προσφορά του στην ελληνική ποίηση. Ο σύγχρονος Έλληνας Οδυσσέας απομακρύνεται συνειδητά από την Ιθάκη του, ταξιδεύει αναζητώντας άγνωστους μακρινούς κόσμους, δεικνύοντας την προσωπική προσπάθεια του συγγραφέως να εγκλωβίσει λογικά και να εξηγήσει τις υπαρξιακές αγωνίες της ανθρωπότητας, στην ουσία μέσω του ήρωα του περιπλανιέται με γνώμονα τη φιλοδοξία να αντιληφθεί την βαθύτερη ύπαρξη του όντος. Ο Καζαντζάκης βιώνει τον ρόλο του ως πανανθρώπινος στοχαστής, ο οποίος επιδιώκει να πορευτεί μέσα από τα λογοτεχνικά έργα του στον δρόμο του Ιδεατού, επηρεασμένος από τον Γαλλικό Διαφωτισμό (Αρκουδέας, 2015). Σύμφωνα με τον Πολίτη (2009) ο Καζαντζάκης επιδίδεται σε ένα συνεχή αγώνα για την επίτευξη της πλήρους ελευθερίας, ένας αγώνας με κέντρο βάρους την επίτευξη ενός πανανθρώπινου σύγχρονου έπους. H αίσθηση της υψηλής αποστολής του, την οποία νιώθει έντονη, τον αναγκάζει να μελετήσει αριστουργήματα της λογοτεχνίας, έτσι ώστε να έχει την πλήρη εποπτεία και να φέρει εις πέρας το χρέος του προς την ανθρωπότητα (Μario Vitti, 2008). Μετά από αυτό το έργο σταθμό στην ελληνική ποίηση στρέφεται στη σύνθεση μυθιστορημάτων, με τον «Βίος και Πολιτεία τοῦ Ἀλέξη Ζορμπά» να λαμβάνει βραβείο αρχικά στο Παρίσι το 1954 και εν συνεχεία στην Ελλάδα. Ο Ζορμπάς είναι ένας χαρακτήρας απλοϊκός, κοινωνικός αμφισβητίας, επαναστάτης, απολίτιστος. Αξίες και ιδεατά δεν υπάρχουν για αυτόν, το μόνο που υπάρχει είναι το ένστικτο, το οποίο τον βοηθά στην επιβίωση. Ο Καζαντζάκης μαγεύεται από την πληθωρική προσωπικότητά του και καθίσταται στη συνείδηση του ως είδωλο ο Ζορμπάς. Επιθυμεί διακαώς να μοιάσει στον Δράκο – Ζορμπά, αυτόν τον οποίο του γέμισε με θροφή μέσα σε λίγους μήνες όπως λέει τη ψυχή του, κάτι το οποίο δεν κατάφεραν τα βιβλία και οι επιστήμες. Οι ιστορίες του Ζορμπά γοήτευαν τον ψυχισμό του συγγραφέα σε σημείο τέτοιο, ώστε να δηλώνει: «Αν άκουγα τη φωνή του, όχι τις φωνές του, την κραυγή του, η ζωή μου θα ‘χε πάρει πάρει αξία, θα ζούσα μ’ αίμα και σάρκα και κόκαλα, ότι τώρα χασισοπότικα στοχάζουμε και ενεργώ με χαρτί και καλαμάρι». Ακολουθούν τα έργα «Ὁ Χριστός ξανασταυρώνεται» (1948), «Καπετάν Μιχάλης», «Τελευταῖος Πειρασμός» (1951), «Φτωχούλης τοῦ Θεοῦ» (1953), «Αναφορά στό Γκρέκο». </div>
<div style="text-align: justify;">
Ο συγγραφέας Καζαντζάκης αποτελεί ένα λαμπρό Φάρο για την ελληνική λογοτεχνική παραγωγή και για τον ελληνισμό γενικότερα, αφού κατάφερε να αναδείξει μέσα από την Οδύσσειά του κυρίως, αυτό που αποκαλούμε διαχρονία του ελληνισμού ανά τους αιώνες, δηλώνοντας τρόπω τινά ότι η ελληνική ψυχή είναι παρούσα στην παγκόσμια κοινωνία. Ο ρόλος του, ως εθνικού ποιητή βάρδου μπορεί να μην έλαβε τη δέουσα προσοχή στα χρόνια της ζωής του, αλλά εκτιμήθηκε κατά πολύ περισσότερο μετά τον θάνατό του. Η ακατάπαυστη εργατικότητα, η πληθωρική φαντασία του σε συνδυασμό με το ταλέντο του, αποτέλεσαν τις «πρώτες ύλες» με τις οποίες δομούσε τα έργα του (Μιράσγεζη, 1982). Το τέλος της ζωής του ήρθε στις 26 Οκτωβρίου του 1957 στο Φράιμπουργκ, επιτάσσοντας τον νόστο στην αγαπημένη του πατρίδα την Κρήτη, τελευταίο και αιώνιο κοιμητήρι της μνήμης του (Μιράσγεζη, 1982). Η σωρός του μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο, όπου έλαβε χώρα το λαϊκό προσκύνημα προς το πρόσωπό του, καθιστώντας την επικήδειο ακολουθία τόσο ευκλεή, όπως άρμοζε σε έναν γενναίο υπερασπιστή διαχρονικών αξιών της ανθρωπότητας. Ελεύθερος καθώς ήταν, έτσι πορεύτηκε και στην τελευταία κατοικία του επιθυμώντας να αναγράφεται στο μνήμα του: «Δεν φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βιβλιογραφία:</div>
<div style="text-align: justify;">
Πολίτης, Λ. (2009). Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Αθήνα: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Vitti, M. (2008). Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Αθήνα: Οδυσσέας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αρκουδέας, Κ. (2015). Το χαμένο Νόμπελ. Μία αληθινή ιστορία. Αθήνα: Καστανιώτης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μιράσγεζη, Μ. (1982). Νεοελληνική Λογοτεχνία. Αθήνα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σταύρου, Π. (1997). Χρονολόγιο της ζωής και του έργου του, Καθημερινή Επτά ημέρες, Κυριακή 2 Νοεμβρίου 1997.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στυλιανός Αλεξίου, Πήτερ Μπήαν, Αντώνης Γλυτζουρής, Δημήτρης Τζιόβας, Δημήτρης Παπανικολάου, (2006). Νίκος Καζαντζάκης: Το έργο και η πρόσληψή του. Ηράκλειο: Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-19192091135976095202017-02-13T11:28:00.002+02:002017-02-13T11:31:08.943+02:00Τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr6Un5V1MaHyTFw1e4AVyJN98Wu6XmucC_h40JhXwNvBI_3zE99r2YLU2xXpvb9bNHNfk9N_P520FVlkg_hK7fx__7badpyitbdrrzkYvwPVooj6iL0Ynm855DGSgWlOg_CpkZlqtv8QE/s1600/maxresdefault.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr6Un5V1MaHyTFw1e4AVyJN98Wu6XmucC_h40JhXwNvBI_3zE99r2YLU2xXpvb9bNHNfk9N_P520FVlkg_hK7fx__7badpyitbdrrzkYvwPVooj6iL0Ynm855DGSgWlOg_CpkZlqtv8QE/s320/maxresdefault.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η φυγή από την καθημερινή τύρβη γίνεται σκοπός, όταν τα αδιέξοδα φαντάζουν ανίκητα. Το σκοτεινό παρόν δε δύναται να ρίξει φως στα καταχωνιασμένα μαργαριτάρια. Τα πρώτα χελιδόνια φάνηκαν, αποζητώντας μανιωδώς την άνοιξη, αλλά οι χειμωνιάτικες ημέρες συνεχίζονται και σφυροκοπούν κάθε υφέρπουσα ύπαρξη. Τι θα απογίνουν τα δύσμοιρα χελιδόνια δίχως άνοιξη; Ποιος θα υμνήσει την ανθρωπιά και τη μεγαλοφροσύνη; Ποιος θα απεμπολήσει την κοινωνική αδικία; Ποιος θα αναζητήσει την ειρήνη, αν αυτό δε γίνει από τα χελιδόνια; Επεκτείνοντας τη φράση του Δροσίνη: «Και στης ζωής τους άγριους χειμώνες, αλκυονίδες μέρες καρτερώ…» καρτερώ και τα χελιδόνια που θα φέρουν μαζί τους την άνοιξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο οδοστρωτήρας της μικροπολιτικής και της σαθρής νοοτροπίας που επικαλείται η πρώτη, έχει καταβαραθρώσει κάθε δημιουργική πρωτοβουλία. Η αναλγησία, η διαφθορά και η ανευθυνότητα αναδείχτηκαν σε αξίες ζωής, ύψωσαν ένα τείχος σε οποιαδήποτε υγιή αντίδραση και υπονόησαν ότι το τέλμα αποτελεί στόχο της ζωής. Η οκνηρία αναχαίτισε κάθε προσπάθεια δημιουργίας νέων ιδανικών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μα ξάφνου μεταξύ των πολλών χελιδονιών που επαναπαύτηκαν στην ιδέα της καθυστέρησης ή ακόμα χειρότερα στην παντελή αδιαφορία τους για έλευση της ζωογόνας άνοιξης, ένα μικρό χελιδόνι, ασθενικό καθώς ήταν, μα με καθαρή ματιά πέταξε υψηλότερα από τα άλλα βγάζοντας μία εκκωφαντική κραυγή. Κραυγή απελπισίας θα ήταν σκέφτηκαν και δεν έδωσαν σημασία, μα ήταν μία προσευχή, ένα παραλήρημα για επιστροφή της άνοιξης, αυτής που λησμονήθηκε. Φορτισμένο με μια τεράστια εσωτερική δυναμική, έτοιμη να μετατραπεί σε αναγεννητική δράση για την ανάταση, αυτό το ασθενικό χελιδόνι αποβαίνει ο προφήτης της γενιάς του, ο γνήσιος εκφραστής της ιστορικής συνείδησης, αγωγός της εθνικής ευθύνης. Όμως η απογοήτευσή του είναι ηχηρή, καθώς τα αναγεννητικά του οράματα δε βρίσκουν έφορο έδαφος, δε συνεγείρουν τα πλήθη, αλλά ακουμπούν το επίστρωμα της αδιαφορίας, αυτό που συνεπάγεται υποταγή. Ο ψυχικός κόσμος του κλυδωνίζεται και ωθείται σε εσωτερίκευση της κρίσης, η οποία το αρρωσταίνει ακόμη περισσότερο. Η απόκριση των άλλων χελιδονιών στο θέαμα, αποκρουστική και σαρκαστική: «Κοίτα το ψωριάρικο θέλει να μας κάνει και μαθήματα ηθικής», μη δυνάμενοι να δουν το σκότος στο οποίο είχε περιπέσει η ψυχή τους. Η οξύτατη εναντίωση και η αποξένωση από τον κοινωνικό περίγυρο, η άρνησή του να δεχτεί τον λήθαργο και την απαθλίωση των προτύπων της ανθρωπιάς και της κοινωνικής απελευθέρωσης, το στοχοποιούν ακόμη περισσότερο. Το πραγματικό όνομα του χελιδονιού αυτού είναι «Ποιητής». Ο ποιητής έξοχος ενορχηστρωτής της ποιητικής τέχνης, καταφέρνει να συγκεράσει αντίθετες ροπές και να αναδειχθεί ως ο πνευματικός ταγός, που παράλληλα εκπροσωπεί τις οικουμενικές αξίες και τα υψηλά ιδανικά. Από τις νέες αξίες που προβάλλει ο ποιητής, κρίνονται αναντικατάστατες η λογική, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, στην προσπάθεια για την εθνική ανάταση και την κοινωνική πρόοδο, αντιστρατευμένες στη φαυλότητα και τη διαφθορά, οι οποίες κρύβονται πίσω από τα σύννεφα του βαρύ χειμώνα, του οποίου η ώρα έχει έρθει προ πολλού να παρέλθει και τη θέση του να λάβει η δύσμοιρη άνοιξη, η πνευματική τροφός των χελιδονιών. Η άνοιξη είναι η Παιδεία, της οποίας η συμβολή θεωρείται καθοριστική για την πνευματική και κοινωνική ανόρθωση της πατρίδας. Αλλά δυστυχώς ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη!</div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-75930980997771387512016-12-09T19:45:00.002+02:002016-12-11T15:27:09.610+02:00ΠΡΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑΣ ΚΙΒΩΤΟΥ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSTKWBbHFIbnSUzRVOpVC4tCbA1gkYV5CIvJRgf5rxpXl35zr5k92waiHlbNNxhQoO8NTJwV3TuWxBnPHW_HSj0fwyedKMQHxQzGWalx0YlxealKcuvsuCg6Zvn9HrDmJKpYPY1msOxQc/s1600/image002%25281781%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSTKWBbHFIbnSUzRVOpVC4tCbA1gkYV5CIvJRgf5rxpXl35zr5k92waiHlbNNxhQoO8NTJwV3TuWxBnPHW_HSj0fwyedKMQHxQzGWalx0YlxealKcuvsuCg6Zvn9HrDmJKpYPY1msOxQc/s1600/image002%25281781%2529.jpg" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ένας νέος ονειρεύτηκε˙ ονειρεύτηκε ένα γκρίζο μέλλον, περισσότερο σκούρο από το πρόσφατο παρόν! Ήταν τόσο οδυνηρό για την ανθρωπότητα, που και ο πιο απαισιόδοξος δε θα μπορούσε να φανταστεί. Ποιο αποκούμπι ελπίδας υπάρχει στα εφιαλτικά αδιέξοδα μιας καταρρέουσας κοινωνίας; Αναζητούνται ταριχευτές ονείρων ή νέα οράματα που θα εμπνεύσουν; </div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα καλείται ο νέος να πορευτεί και να δώσει απαντήσεις. Είναι ωμά ειλικρινής, χωρίς υπεκφυγές, διακρίνει το κάλπικο από το αληθές. Η μνήμη του ταλαιπωρημένη από τα εκούσια πήγαινε – έλα, αλλά δε γινόταν διαφορετικά. Έπρεπε να θυμηθεί το όνειρο, πριν γίνει ονειροπαγίδα και πλήξει τον ίδιο και κατ’ επέκταση το σύνολο της ανθρωπότητας. Ρίχνεται στη μάχη της δυστοπίας του παρελθόντος και της επιφανειακής ευμάρειας ενός κατεδαφιστέου παρόντος, που φοβίζει με τις ασύμμετρες απειλές που εξοβελίζει. Παρά ταύτα κοιτάει κατάματα στην άβυσσο… φοβάται μα συνεχίζει να κοιτάει, ψάχνοντας αγωνιωδώς μία απάντηση, ένα χρωστούμενο γιατί, το οποίο ποτέ δεν απαντήθηκε, τουναντίον αποσιωπήθηκε για να συνεχίσει η λάβα να αποτεφρώνει oποιονδήποτε ζωντανό οργανισμό βρίσκει μπροστά της. Τα μνημονικά θραύσματα της τραυματισμένης ψυχής του τον ωθούν σε αναπόφευκτη ενδοσκόπηση. Είναι ανηφορικός και δύσβατος ο δρόμος, μα δε τα παρατά, συνεχίζει, αν και οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Ψάχνει για ένα στέρεο έδαφος, ικανό να δομήσει μία δίκαιη ανθρωπότητα, ένα καλοβίωτο παρόν, λυσιτελές για τον κάθε πονεμένο. Μια κιβωτό με πανσπερμία οράματος και όχι σαν αυτή που μνημονεύει ο ποιητής «καινούργια Κιβωτός χωρίς ελπίδα πια». Το ταξίδι της φυγής, πέρα από γενναίο καπετάνιο με γνώσεις για μπουνάτσες και φουρτούνες, απαιτεί μία άφευκτη θάλασσα, ικανή μέσω αυτής να οδηγηθεί μετά κόπων και βασάνων σε μία ολοφώτεινη παραλία με λαμπερή άμμο. Η αναπότρεπτη μοίρα δεν αφήνει περιθώρια για χρονοτριβές και πισωγυρίσματα. Το αέναο ταξίδι στον χωροχρόνο δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής. Ο ήρωας καλείται να αποδείξει τον τίτλο που του δόθηκε και φέρει βαρέως…είναι καιρός να αποδείξει ότι δεν είναι αντιήρωας, αλλά αυτός που θα λυτρώσει, ο αμφορέας ελπίδας, ο γνήσιος ζωοτόκος, που θα αναγεννήσει τα ύψιστα αγαθά, αυτός ο οποίος θα στοιχειώσει το παράλογο και θα επαναφέρει τη λογική στον άμβωνα των γνήσιων αξιών, των προσφάτων απολεσθέντων. Και είναι τούτη η φυγή, η πρώτη μεγάλη ώθηση, το πρώτο τρανταχτό βήμα, για τα επόμενα που θα ακολουθήσουν προς την αποκατάσταση του αυτονόητου: την ελευθερία από τα δεσμά της ψυχικής εξαχρείωσης – την επαναφορά του μέτρου, «μέτρον άριστον».</div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-48582637376129078282016-09-08T16:12:00.002+03:002016-09-08T21:26:04.707+03:00Το εθνικό και το υπερεθνικό ιδεώδες στην ποιητική του Διονυσίου Σολωμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpht9cabLlpOvuDZn_rfguqg9ptIPYwevGLVX0urdMkTOZEJTn61Dfd-mRYmXfuDDU9gUSFi0R4OQxe0DxO5YoS39EGSL970gMbkDOvUTtx4DGfKubUC8K2hhI428moMmXtIVPnSHN-V8/s1600/ton-dionusio-solomo-tima-i-google.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpht9cabLlpOvuDZn_rfguqg9ptIPYwevGLVX0urdMkTOZEJTn61Dfd-mRYmXfuDDU9gUSFi0R4OQxe0DxO5YoS39EGSL970gMbkDOvUTtx4DGfKubUC8K2hhI428moMmXtIVPnSHN-V8/s400/ton-dionusio-solomo-tima-i-google.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Δ. Τζιόβας στο επιστημονικό του άρθρο «Αντιθέσεις και διλήμματα για την ποίηση του Σολωμού», επικεντρώνεται στην πρόσληψη του ποιητικού έργου του Σολωμού και συγκεκριμένα στα αντιθετικά ερωτήματα που προκύπτουν. Προσπαθεί να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν ο Σολωμός να κινείται μεταξύ λυρισμού και αφηγηματικότητας, ατομικού και συλλογικού, εθνικού και οικουμενικού. Τα παραπάνω ζεύγη ορισμών, αν και φαινομενικά είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους, ο Σολωμός με την ποιητική του δεξιοτεχνία και πολυπλοκότητα καταφέρνει να τα συγκεράσει.<br />
To ποίημα σταθμός στην ποιητική του πορεία, «Ο Κρητικός», ενέχει τα παραπάνω στοιχεία. Από τη μία πλευρά έχουμε έξαρση του λυρισμού με το προσωπείο του Κρητικού να παρουσιάζει τις ενδόμυχες σκέψεις, τα συναισθήματά του, το προσωπικό του δράμα και από την άλλη έχουμε στο προσκήνιο τον εθνικό αγώνα υπέρ της ελευθερίας της πατρίδος, σημείο και στο οποίο έγκειται η αφηγηματικότητα του ποιητή. Παρελθοντικά δηλαδή περιστατικά υπεισέρχονται στο παρόν του αφηγητή και κατ’ επέκταση στον αναγνώστη. Καταφέρνει εδώ ο Διονύσιος Σολωμός να συνταιριάξει με απόλυτη ισορροπία το προσωπικό - λυρικό με το συλλογικό - αφηγηματικό. Εύλογα, λοιπόν, θεωρείται εθνικός ποιητής, αφού μιλά για τα κατορθώματα του ελληνικού λαού, συνδυασμένα όμως με λυρισμό, που επιβάλλεται από τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό. Συν τοις άλλοις, το εθνικό μεταμορφώνεται σε οικουμενικό. Αυτή η επιμονή και η δίψα για εθνική ελευθερία, του επιτρέπει να πλησιάζει τις βαθύτερες ουσίες, που οδηγούν σε αυτή και σχετίζονται με τις οικουμενικές σταθερές. Έργο, στο οποίο παρατηρείται η συγκεκριμένη διάσταση είναι οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Ο Λίνος Πολίτης θεωρεί ότι αυτή η εθνική υπόθεση παίρνει διαστάσεις παγκόσμιες. «Ο Σολωμός μέσα από την υπόθεση την εθνική φτάνει στην υπερεθνική, την ευρωπαϊκή, την παγκόσμια, φτάνει όμως ακριβώς, επειδή βάθυνε τόσο πολύ στην εθνική». Το μικρό πολιορκημένο Μεσολόγγι σηκώνει το ανάστημά του και γίνεται υπερεθνικό, καθώς ξεσκεπάζει τα μεγαλύτερα συμφέροντα όλου του κόσμου και μέσα από αυτό πηγάζουν οι βαθύτερες ουσίες. Το αληθές που επιθυμεί ο Σολωμός να φανερώσει στο έθνος, είναι η αληθινή ουσία ή αλλιώς οι μεγάλες και ζωοφόρες αξίες, οι οποίες είναι πανανθρώπινες και παγκόσμιες. Δεν ανήκουν μόνο στους Έλληνες, αλλά είναι κτήμα όλης της ανθρωπότητας. Ο κάθε λαός, μέσα από τον εθνικό αγώνα των Ελλήνων, μπορεί να ζητήσει τη δική του ελευθερία.<br />
Ακόμη στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», η πίστη στην πατρίδα και ο εθνικός αγώνας ντύνεται με το λυρικό ύφος, όταν ο ποιητής περνά από τη μία υπόθεση στην άλλη. Η Ελένη Τσατσάνογλου μας αναφέρει: «Η θερμότης της καρδιάς του αποφεύγει πάντοτε την ψυχρότητα της Μυθολογίας και το ύψος των ιδεών του αποστρέφονται τους κοινούς τύπους της ποιήσεως». Μέσα από τον έντονο λυρισμό του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» ενδυναμώνεται η επική σεμνοπρέπεια.<br />
<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Πρακτικά, η εθνική ποίηση είθισται να είναι αφηγηματική και κοινωνική, ενώ η λυρική ποίηση προσωπική. Ο Τζιόβας διαπιστώνει στην ποίηση του Σολωμού δύο τύπους ποίησης φαινομενικά ασυμβίβαστους μεταξύ τους, τον εθνικό (έχει συσχετιστεί με το αφηγηματικό) και τον λυρικό, κάνοντας λόγο για «λυρικοποίηση του εθνικού» ή «εθνικοποίηση του λυρικού».<br />
Ο Σολωμός, έξοχος ενορχηστρωτής της ποιητικής τέχνης, καταφέρνει να συγκεράσει αντίθετες ροπές και να αναδειχθεί ως ο εθνικός ποιητής, που παράλληλα εκπροσωπεί τις οικουμενικές αξίες και τα υψηλά ιδανικά.</div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-68779969135326587552016-08-22T16:03:00.001+03:002016-08-22T18:07:19.020+03:00Το «κέντημα – ψηφιδωτό» της αρχαιοελληνικής πνευματικής συνέχειας στο Βυζάντιο μέχρι τις μέρες μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqIYhYyT5Vt9gd5DIwAmIyiR_ZHIty7hwGjU__5AMIUmpYcMyPxJQt-T7P35g4ii38J1gDbmD-8yVE_QM68yDw8Mi3JK8v33h_K1ieGN8uUdS4vduZZ_tBlP_5YkNvfm6X9oxw8DW2mB8/s1600/Screenshot_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqIYhYyT5Vt9gd5DIwAmIyiR_ZHIty7hwGjU__5AMIUmpYcMyPxJQt-T7P35g4ii38J1gDbmD-8yVE_QM68yDw8Mi3JK8v33h_K1ieGN8uUdS4vduZZ_tBlP_5YkNvfm6X9oxw8DW2mB8/s320/Screenshot_1.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ταξίδι για την Υψηλή Τέχνη είναι δύσκολο και χρονοβόρο, αλλά όπως κάθε ταξίδι τόσο απολαυστικό και σαγηνευτικό, με λαμπρούς σταθμούς και με πυξίδα το όραμα, δεικνύει πάντοτε κόσμους ιδεατούς, αγγελικά πλασμένους που η πραγματικότητα καταβροχθίζει μανιωδώς, ζηλεύοντας τη φυγή προς το άγνωστο, μένοντας παράλληλα προσκολλημένη στη ρηχότητα της σκέψης, συντηρώντας συν τοις άλλοις μία παγιωμένη στρεβλή κατάσταση, που έχει απωλέσει την ονειροπόληση, φοβούμενη, μήπως το όνειρο βγει αληθινό και χαθούν τα συμφέροντα που εξυπηρετεί. Πώς να εξηγηθεί αλλιώς η αδιαφορία και η πολεμική για την Υψηλή Τέχνη των αρχαιοελληνικών και Βυζαντινών διδαγμάτων, τα οποία αποτελούν κομμάτια της ελληνικής ιστορίας μας;</div>
<div style="text-align: justify;">
Το αν οι σημερινοί Έλληνες δικαιούνται να φέρουν επάξια τον βαρύ τίτλο των συνεχιστών των αρχαίων Ελλήνων είναι ένα θέμα προς συζήτηση, αν σκεφτούμε τη σημερινή βαλτωμένη διαμορφωμένη πραγματικότητα σε θέματα παιδείας, πολιτισμού, ήθους. Η Ελλάδα του τώρα δε θυμίζει σε τίποτα την άλλοτε ένδοξη αρχαιοελληνική ιστορία. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δε συνεπάγεται ασυνέχεια της ελληνικής ταυτότητας και συνείδησης στο διάβα των χρόνων. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το κατά κάποιους αυτοχαρακτηριζόμενους σκαπανείς του πνεύματος δόγμα περί «φαντάσματος - ανυπαρξίας» της αρχαιοελληνικής πνευματικής και φυλετικής συνέχειας της ελληνικότητας στο Βυζάντιο μέχρι τις μέρες μας, όπως είναι οι θεωρίες των Fallmeyrayer, R. Jenkis, Mango, αποτελεί ένα οικοδόμημα χωρίς βάση, το οποίο αιωρείται. Τα έωλα επιχειρήματά τους δε στηρίζονται στην επιστημονική δεοντολογία, αλλά σε κατευθύνσεις ξένων κέντρων αποφάσεων με σκοτεινά συμφέροντα, που αντιμάχονται την επιστημονική τεκμηριωμένη κρατούσα αντίληψη περί «συνέχειας του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και της ολόλαμπρης ελληνικής και Ορθοδόξου χριστιανικής συνειδήσεως των Ελλήνων του σήμερα». Άλλωστε πολλοί επιστήμονες έχουν αντικρούσει ένα προς ένα τα επιχειρήματά τους, όπως είναι οι Αρνάκης, Βακαλόπουλος, D. Nicol, Βρυώνης, R. Browining. Ειδικά ο Βrowining (1966) απέδειξε με περίτρανο και πασιφανή τρόπο τη συνέχεια της φιλοσοφίας, της ιστορίας και του πολιτισμού της ελληνικής ταυτότητας στο Βυζάντιο. To νήμα έλαβε ο Vrionhs(1978) θέτοντας το ζήτημα στη βάση ότι οι Βυζαντινοί δεν ανακάλυψαν το αρχαιοελληνικό παρελθόν του 4ου π.Χ. και 5ου αιώνα των κλασικών χρόνων (πράγμα που αυτό θα συνηγορούσε σε μία ασυνέχεια της ελληνικότητας από την αρχαιότητα ως τη Βυζαντινή εποχή, όπως έγινε κατά την Αναγέννηση), αλλά παρέλαβαν τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδος σε μετεξελιγμένη παρουσία, δίνοντάς του στη συνέχεια μία νέα μορφή. Αυτό το γεγονός από μόνο του δύναται να καταδείξει με σαφήνεια και να συνηγορήσει υπέρ της συνέχειας του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πολλοί ερευνητές χαρακτηρίζουν τη Βυζαντινή περίοδο, ως μία εποχή σκοταδισμού και βαθιά παρακμιακή, παρερμηνεύοντας τα μέχρι τότε φιλοσοφικά κείμενα. Αυτό που συνέβη εκείνα τα χρόνια ήταν μία μεταπήδηση σε μία νέα πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα στο πλαίσιο μιας μεγάλης αυτοκρατορίας, μία μετάβαση σε μία νέα τάξη πραγμάτων, όπως θα λέγαμε στη σύγχρονη κοινωνία μας. Τα ενδιαφέροντα των στοχαστών ξεκίνησαν να διαφοροποιούνται πιο νωρίς κατά την ελληνιστική περίοδο με την κυριαρχία των Σοφιστών και της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας. Η εξέλιξη αποτελεί ένα γεγονός ανεμπόδιστο, καθώς το νέο γίνεται παλιό και αποζητά τη μετεξέλιξή του σε μία νέα μορφή ζωογόνα, η οποία και αυτή με τη σειρά της θα ψάξει για μία νέα επίγεια ζώσα ύπαρξη, με άλλα λόγια αυτό που λέει ο λαός μας, η ζωή συνεχίζεται. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και αυτή η ζείδωρη ελληνική φιλοσοφία ταξίδεψε μετεξελιγμένη, αλλάζοντας ενδύματα στο διάβα των χρόνων. Έτσι έχουμε την μεταστροφή του ενδιαφέροντος των βυζαντινών στοχαστών προς θέματα, τα οποία δεν απασχολούσαν στο παρελθόν. Σύμφωνα με τον Νιάρχο (1996) οι Βυζαντινοί αντιλαμβανόμενοι τη βαρύτητα της αρχαιοελληνικής σοφίας, που τους έπεσε ως κλήρος, κατόρθωσαν να την εκμεταλλευτούν οικοδομώντας λαμπρό λόγο και συνθέτοντας παράλληλα τα επιτεύγματα της αρχαιοελληνικής σοφίας με τα μηνύματα της χριστιανικής πίστης. Ως απότοκο αυτού του συνδυασμού προήλθε ο βυζαντινός ανθρωπισμός, ο οποίος αποτέλεσε το υπόβαθρο για τη φυγή προς τα εμπρός και τη μετέπειτα εξέλιξη του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού (Νιάρχος, 1996).</div>
<div style="text-align: justify;">
Συμπερασματικά διαφαίνεται ότι οι Βυζαντινοί διατήρησαν ακεραία την αρχαιοελληνική οπτική του κόσμου, η οποία στρέφει το ενδιαφέρον της στον άνθρωπο στο πλαίσιο ενός οικουμενικού όντος, επηρεαζόμενη κατά πολύ από τον πλατωνισμό και κυρίως από τον νεοπλατωνισμό. Σε εποχές βαθιάς κοινωνικής κρίσης και ηθικοπνευματικής αποτελμάτωσης, όπως είναι αυτές που διανύουμε, η στροφή στο απάνεμο λιμάνι των ριζών και των παραδόσεών μας, αποτελεί το μόνο ασφαλές καταφύγιο για να εξοπλιστούμε και εν συνεχεία να ταξιδέψουμε προς τα εμπρός, γνωρίζοντας από που κρατάμε, για να φτάσουμε ακόμη μακρύτερα την ιστορική κληρονομιά μας, εμπλουτισμένη με σύγχρονα επιτεύγματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βιβλιογραφία:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Browning, R.(1966), Greece: Ancient and Medieval, Inaugural Lecture at Birbeck College, London: passim</div>
<div style="text-align: justify;">
Sp. Vryonis,(1978)«Recent Scholarship on continuity and discontinuity of culture: classical Greeks, Byzantines, Modern Greeks»εντουαυτού the «Past» in Medieval and Modern Greek Culture, Malibu,</div>
<div style="text-align: justify;">
Κωνστντίνος Γ. Νιάρχος (1996)Η ελληνική φιλοσοφία κατά την Βυζαντινή της περίοδονΑθηνα: Πανεπιστήμιο Αθηνών</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-63596947860097989612016-08-03T19:00:00.000+03:002016-08-03T19:00:35.533+03:00Περιπλανώμενος προς αναζήτηση λησμονημένων αξιών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoXWpWhx9RzlE9d9H33AYgkjgDZt3IhAe2gncatLAbfmyepeEkKP2ZCXDiqUBX_I3n_SOKRNIi5XFIW-kOVnWHyc31a0roPa_pmsPyvhbXUjnXISjsZjCJuswut917TBrQtVzIkyznE9s/s1600/tmp658225006207041537.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoXWpWhx9RzlE9d9H33AYgkjgDZt3IhAe2gncatLAbfmyepeEkKP2ZCXDiqUBX_I3n_SOKRNIi5XFIW-kOVnWHyc31a0roPa_pmsPyvhbXUjnXISjsZjCJuswut917TBrQtVzIkyznE9s/s400/tmp658225006207041537.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η περιπλάνηση, όταν δεν είναι άσκοπη, αποτελεί μία διαδικασία λυτρωτική, άκρως ζωογόνα για την κατανόηση της ανθρώπινης ύπαρξης, ίσως και για την επιζήτηση μιας στροφής, όταν η κοινωνία έχει βρεθεί σε τέλμα. Ο Ομηρικός Οδυσσέας, θα γινόταν ξακουστός, αν δε περιπλανιόταν στις άγνωστες θάλασσες, αν το ταξίδι του δεν ήταν ριψοκίνδυνο και τα νερά τρικυμισμένα, αν δεν τα έβαζε με Θεούς και Δαίμονες για να επιστρέψει στην αγαπημένη του Ιθάκη και τη γυναίκα του Πηνελόπη; Πόσοι δεν περιπλανηθήκαμε, στα άδυτα των ψυχών μας, σε ταξίδια ονειρικά, τα οποία ποτέ όμως δεν έγιναν πράξη, με τον φόβο μήπως χάσουμε τη βαλτωμένη και συνεχώς σαπισμένη σιγουριά μας; Προδώσαμε τις πατρίδες, τα ιδανικά μας, τις αξίες μας για αυτή τη μίζερη σιγουριά, η οποία αποτέλεσε δυνάστη της ψυχής μας και το αποτέλεσμα ήταν να φανεί η γύμνια του Βασιλιά. Μία μπέρτα δεν αρκεί για να καλύψει την απογυμνωμένη ανθρωπότητα, η οποία πορεύεται με δανεικά ιδανικά, παρηκμασμένες αξίες, λασπωμένα όνειρα, ξεχαρβαλωμένα οράματα, στερημένα από ανθρωπισμό. Σφετεριστές έκλεψαν τους θρόνους και οδήγησαν, όχι σε περιπλάνηση, αλλά σε αποπλάνηση. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και μεταξύ όλης αυτής της τραγικής πραγματικότητας ένας νέος ονειρεύεται, περπατά στην εξοχή, στις παραλίες, στις πόλεις, παραμιλά στον πυρετό του, μονολογώντας ότι κάπου είδε, στον ύπνο του ή στον ξύπνιο, δε θυμάται ακριβώς, έναν κόσμο δίκαιο, όπου η αξιοκρατία κυριαρχούσε, πρυτάνευε η λογική, κάλπαζε η αυτοκριτική και όλα ήταν αγγελικά πλασμένα, τόσο θεϊκά δομημένα που ανάβλυζαν οι καρποί της ανθρωπιάς και της ειρήνης. Ο νέος αυτός υπερασπίζεται την ελευθερία, δεν είναι στρατευμένος σε τίποτα και έτσι συνεχίζει να ονειρεύεται και να περιπλανιέται. Είναι άνθρωπος απλός, της βιοπάλης, ακούραστος για ταξίδι στο χωροχρόνο των ιδανικών. Δεν πτοείται από τους ανερμάτιστους ανθρωπάκους, οι οποίοι τον χλευάζουν και προσπαθούν να του ανακόψουν το ταξίδι προς περιπλάνηση. Τουναντίον προσπαθεί να τους συνετίσει, αλλά ματαιοπονεί. Ταξίδι χωρίς σταματημό… κομμάτι - κομμάτι, συνθέτει ένα τραγούδι, ύμνο στις αρχές της αδελφοσύνης. Αυτά που υπερασπίζεται δεν είναι το τομάρι του, δεν είναι η βόλεψή του, αλλά τα ανθρώπινα, τη ζωή, τον έρωτα, τις αξίες που καθημερινά φυτρώνουν σε μέρη ανοίκεια, όπως σε χαραμάδες τοίχων, σε πεζοδρόμια, πνιγμένα σε μία πεζή καθημερινότητα. Οι κουβέντες του είναι ξεκάθαρες, δεν κρύβουν δόλο, ούτε ίχνος φιλαρέσκειας, τουναντίον διακατέχονται από μία θλίψη για το κατάντημα της κοινωνίας. Η συνείδησή του έρχεται να μας ελέγξει, να μας γεμίσει ενοχές, που ερωτοτροπήσαμε με κάλπικους παραδείσους, που γευτήκαμε την απληστία και την κρατήσαμε σιμά μας, που γίναμε πιο φαύλοι και από τους φαύλους αυλικούς, που δώσαμε ελαφρυντικά στις αποτρόπαιες πρακτικές, νομοθετώντας τες. Μία ξιπασμένη κοινωνία και απέναντι της ένας νέος στέκεται όρθιος και δίνει μάχες… δε δειλιάζει, δε φοβάται, τουναντίον οι κυκλοθυμίες του ασκούν ταραχή σε όλους μας. Θα πρέπει να σωπάσουμε για να τον αφουγκραστούμε, αφού μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά κατευθείαν στο θυμικό μας, χωρίς να επιχειρηματολογεί, χωρίς να μηχανεύεται τερτίπια. Η συνάντηση μαζί του, κάποιες φορές γλυκιά, άλλες ενοχλητική, άλλες εξοργιστική, μα λέει αλήθειες, αυτές τις αλήθειες που φοβόμαστε να αντικρίσουμε κατάματα, αυτές που κουκουλώσαμε με τόσα αισχρά ψέματα για να μη φανεί η παρακμή. Τόσο συνταρακτικές είναι! Και η απάντηση σε αυτές τις αλήθειες από την πλευρά του άσπλαχνου κόσμου, είναι ο χλευασμός, οι φωνασκίες, οι ύβρεις, μόνο και μόνο για να πονέσουν αυτόν που τους ξεγύμνωσε τον κίβδηλο βασιλιά, όμως, ο πόνος αυτός μετουσιώνεται σε αγάπη από την πλευρά του νέου. Και αυτός ο νεαρός ανακράζει: «Σήμερα είμαι ένας άνθρωπος, ένας πονεμένος άνθρωπος, που νιώθω ότι από το είναι μου ξεχύνεται αγάπη». Πώς λέγεται αυτός ο νέος; Δεν ήθελε να αποκαλύψει το όνομά του, το μόνο που ήθελε ήταν να περιπλανηθεί, να ωθήσει και άλλους νέους στο ταξίδι της περιπλάνησης, να βρει συνοδοιπόρους στο ταξίδι του…</div>
<div style="text-align: justify;">
Υ.Γ.: Οι «ωραίοι» νέοι είναι πολλοί και αυτοί αποτελούν τη μόνη ελπίδα μιας κοινωνίας που έχει προσκολληθεί σε σαθρές νοοτροπίες. Τους νέους αυτούς μη τους φοβάστε, να τους χαίρεστε και κάποτε με το φως της καθαρότητας της ψυχής τους θα φωτίσουν ολάκερη την οικουμένη. Έως τότε υπομονή…</div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-14328195792153130052016-07-22T10:10:00.000+03:002016-07-22T10:13:06.805+03:00 Η ενορχηστρωμένη εικονοποιία του Σικελιανού στο ποίημα «Μήτηρ Θεού»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0xryhEQLdpKBC9SDTIG3xvQuFH9jRZ7KBqpdKNjLIGrWLKCgnDwH6JxS-_5paPuxrQnt6bSLhAcJfxDXiaSpbAoDhUfVdGXwN23KhePlg3VZ7KqSKn28m0-kN7wNC8Iecy3tOAHph9Y4/s1600/happiness-in-perpetuity-paul-bond.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0xryhEQLdpKBC9SDTIG3xvQuFH9jRZ7KBqpdKNjLIGrWLKCgnDwH6JxS-_5paPuxrQnt6bSLhAcJfxDXiaSpbAoDhUfVdGXwN23KhePlg3VZ7KqSKn28m0-kN7wNC8Iecy3tOAHph9Y4/s320/happiness-in-perpetuity-paul-bond.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το αριστουργηματικότερο ποίημα του Σικελιανού και έργο της ώριμης ηλικίας του αποτελεί κατά κοινή ομολογία το «Μήτηρ Θεού», γραμμένο το 1917. Η μουσικότητα είναι το στοιχείο, το οποίο πηγάζει ανεξάντλητο από τον πυθμένα της ποιητικής φωνής του ποιητή. Η ενορχηστρωμένη αυτή μουσική υποβλητικότητα οφείλεται στον ρυθμό των δεκαπεντασύλλαβων διστίχων, τα οποία πλησιάζουν μορφικά την ποιητική σύνθεση του Σολωμού «Κρητικός», και στη συνεχή εναλλαγή των εικόνων, στοιχεία τα οποία παραπέμπουν σε μουσικές μελωδίες (Λίνος Πολίτης, 2009). Στο πρόσωπο της Παναγίας, και μετά τον θάνατο της αγαπημένης αδερφής του, ο Σικελιανός βλέπει τη μητέρα της ζωής και του θανάτου, μία εικόνα που φαίνεται από την μυστική σύνδεση στο ποίημα της μνήμης του Ευαγγελισμού, τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου και το Ψυχοσάββατο των νεκρών. Ο Λίνος Πολίτης (2009) σημειώνει χαρακτηριστικά:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Το ποίημα, μουσικά, ανεπαίσθητα περνά από την ζεστασιά των αρχικών στίχων στην κεντρική ιδέα του θανάτου, ο πόνος της πεθαμένης αδερφής και η γλυκιά παρουσία της μάνας του Χριστού ενώνονται μυστικά, λες από πύρο χωνευτήρι συμπυκνώνεται σε μια οργανική ενότητα, από τις κορυφαίες στην ποίηση».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επιπροσθέτως η σύνδεση χριστιανισμού και παγανισμού είναι ένα ακόμη μοτίβο, που ενυπάρχει στο ποίημα. Ο Σικελιανός, όπως παρατίθεται από τον Μario Vitti, αφουγκράζεται τον βαθύτερο πόνο των ανθρώπων και αισθάνεται υπεύθυνος για την επανόρθωση του κακού, όμως, αυτό το κακό εκλείπει σε αρκετές περιπτώσεις, όταν επιθυμεί να εκφράσει τις υπαρξιακές του ανησυχίες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας περάσουμε στην έντονη και γλαφυρή εικονοποιία του ποιήματος. Ο Σικελιανός παρομοιάζει το φυσικό τοπίο με την Παναγία, εξυμνεί την ομορφιά της άνοιξης, παρακολουθεί το πέταγμα των χελιδονιών, θρηνεί για την αδερφή του Πηνελόπη, η οποία πέθανε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
και ως είδα, ετοιμοθάνατη, την όψην σου να μένει</div>
<div style="text-align: justify;">
σε τρίσβαθο χαμόγελο, λουσμένη, βυθισμένη,</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
γλυκά κι αν με διάταξες της πίκρας σου να αφήσω</div>
<div style="text-align: justify;">
τον πέπλον, ολοζώντανη για να σε ζωγραφίσω</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Σικελιανός σαν άλλος ταλαντούχος ζωγράφος, φωτίζει τις εικόνες του. Τα μέρη του λόγου (ουσιαστικά, επίθετα, ρήματα) επιδίδονται σε αγώνα να ξεπεράσουν το ένα το άλλο, βοηθώντας στην έντονη εικονοποιία, δημιουργώντας παραστατικότητα. π.χ. πέλαο αέρινο, τα μάτια ακοίμητα, αφρός μουρμουριστός, αμμουδιά παρθένα, ανάλαφρο ποδάρι, πορφυρογέννητη ψυχή. Οι εικόνες του έχουν λόγο ύπαρξης στο ποίημα και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι, επιλεγμένες με ποιητική σωφροσύνη. Διεγείρουν όλες τις αισθήσεις (ακουστικές, οσφρητικές, οπτικές, αφής) με ζωηρά χρώματα, δημιουργώντας παφλασμό αισθαντικής συγκίνησης στον αναγνώστη. Η Μιράσγεζι (1982) τονίζει τον έντονο πληθωρικό λυρισμό του ποιητή και επισημαίνει, ότι οι παρομοιώσεις του μας θυμίζουν την θαυμαστή έκφραση του Ομήρου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
άνεμος φύσα γλυκός, από μακρά φτασμένος,</div>
<div style="text-align: justify;">
με την γαλήνιαν ευωδία των κάμπων φορτωμένος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μύρα πλέαν ανάερα, αντίκρυζε η ψυχή μου,</div>
<div style="text-align: justify;">
όθε κι αν γύριζε, τη μυστική άθλησή μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και ιδές ανθοί ανεπάντεχοι, δαφνόδεντρα και βάγια</div>
<div style="text-align: justify;">
στης γης αν ευωδάγανε τα ευλογημένα πλάγια</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
φλόγα γαλάζια ανάβρυζε, πήδαε πύρρη διχάλα,</div>
<div style="text-align: justify;">
και μιαν ακοίμητη δροσιά κινούσαν, να με ζώνει</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η έντονη λυρικότητα του Σικελιανού και οι καλοδουλεμένες λέξεις αναδεικνύουν με παραστατικότητα την ζωγραφική αποτύπωση του φυσικού τοπίου, επίτευγμα το οποίο επιτυγχάνεται στη «Μήτηρ Θεού». Ο ποιητής στον ζωγραφικό του καμβά χρησιμοποίει το «ποιητικό πινέλο του» για να μας παραπέμψει σε ένα εικονοπλαστικό δημιούργημα, γεμάτο ζωντάνια, γλαφυρότητα με την υποφαινόμενη αίσθηση μίας μοναδικής αγνότητας και τρυφερότητας να ξεχειλίζει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
και πάλι πισωδρόμισε γοργό, σα για να πάρει</div>
<div style="text-align: justify;">
χλωμάδα μεγαλύτερην απ’το μαργαριτάρι...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ψυχή! Και ξάφνου, σκίζοντας το φοβερό σκοτάδι,</div>
<div style="text-align: justify;">
η αχτίδα της το δάκρυ μου το βρήκε ωσάν πετράδι!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως προαναφέραμε εικόνες που παραπέμπουν στον θάνατο της αδερφής του, οδηγούν την συγκεκριμένη ποιητική σύνθεση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι ακόλουθοι στίχοι:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κόρη απ’το προσκέφαλο στυλά που με κοιτάζει</div>
<div style="text-align: justify;">
τόσο ειν’ωραία, πατέρα μου, για ιδές, που με ντροπιάζει...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αχ, λίγο να’θελε από με τα μάτια της να πάρει,</div>
<div style="text-align: justify;">
να’λέγα τώρα το γλυκό χερουβικό τροπάρι!»</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μικρή ψυχούλα μίλησε στον αγγελοκρουμό της</div>
<div style="text-align: justify;">
και με το λόγο φτέρωσε, σα χνούδι, τον καημό της!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το απόσπασμα ολοκληρώνεται με μία εικόνα που δεν έχει σχέση με τη φύση, αλλά με την προσωπική του εμπειρία, σύμφωνα με την οποία η ζωή μπορεί να κρύβει δυσκολίες και πίκρες, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει η ελπίδα για να προσδώσει χαρά στον άνθρωπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ψυχή! Και ξάφνου, σκίζοντας το φοβερό σκοτάδι</div>
<div style="text-align: justify;">
η αχτίδα της το δάκρυ μου το βρήκε ωσάν πετράδι!</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ποιητής διαμέσου της σαγηνευτικής αυτής εικόνας μας πλημμυρίζει με μία τρυφερότητα, καθώς προσεγγίζει την ανθρώπινη υπόσταση με όλο τον σεβασμό που της αρμόζει, βλέποντας το δάκρυ, το οποίο είναι προϊόν πόνου σαν πολύτιμο πετράδι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βιβλιογραφία:</div>
<div style="text-align: justify;">
Πολίτης, Λ. (2009). Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Αθήνα: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης</div>
<div style="text-align: justify;">
Vitti, M. (2008). Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Αθήνα: Οδυσσέας</div>
<div style="text-align: justify;">
Μιράσγεζη, Μ.(1982). Νεοελληνική Λογοτεχνία. Αθήνα</div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7208997990341782388.post-46479144118605231192016-07-20T11:16:00.002+03:002016-07-20T12:45:35.295+03:00Μαύρη επέτειος για τον ελληνισμό η 20η Ιουλίου του 1974<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifXZ3hmbNeCh2c4hbQ6BVt-d4CDav2hOjuFGcvcpnfR2vnawQswyOVfFXmGl6sW25cKE6xNSaMg_QNeOHS2htNQO3u2ZJZCGwYhz7z3drViIHMqA0xlyQtm4V8cbZvAq8fqE6SbvcBPeg/s1600/free-cyprus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifXZ3hmbNeCh2c4hbQ6BVt-d4CDav2hOjuFGcvcpnfR2vnawQswyOVfFXmGl6sW25cKE6xNSaMg_QNeOHS2htNQO3u2ZJZCGwYhz7z3drViIHMqA0xlyQtm4V8cbZvAq8fqE6SbvcBPeg/s320/free-cyprus.jpg" width="320" /></a></div>
Πένθιμες καμπάνες ηχούν για τη μαύρη ημέρα μνήμης του ελληνισμού! Τουρκικά στρατεύματα με την κωδική ονομασία «Αττίλας» εισβάλλουν στην Κύπρο, δίχως προειδοποίηση ξημερώματα της 20ης Ιουλίου του 1974, ως δήθεν εξυγιαντές και προφασιζόμενοι την αποκατάσταση της ομαλότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία είχε διαταραχτεί από τη Χούντα των Αθηνών του Ιωαννίδη στις 15 Ιουλίου. Η προδοτική στάση της Ελλάδας στο άκουσμα της τουρκικής εισβολής αποτελεί ντροπή για τον ελληνισμό. Από την άλλη η υπέρ βωμών και εστιών αντίσταση των Κυπρίων δεικνύει ως λαμπρό παράδειγμα ηρωισμού και γνήσιου πατριωτισμού. Σήμερα ο αναβρασμός που επικρατεί στην Τουρκία μόνον θετική εξέλιξη δεν είναι, καθιστώντας την εθνική ομοψυχία, ενότητα και ετοιμότητα μονόδρομο για το έθνος μας!</div>
</div>
Δημήτρης Κομποχόλης - Με φιλολογική ματιάhttp://www.blogger.com/profile/10972040164291837850noreply@blogger.com0