Η γενοκτονία των Ποντίων - Ημέρα Μνήμης για τον Ελληνισμό

Κοιτίδα του ελληνικού πολιτισμού αποτελεί η Μικρά Ασία, όπως και ο ένδοξος Πόντος. Εκεί βαπτίστηκε το ελληνικό πνεύμα με τον γενάρχη ποιητή βάρδο Όμηρο να δίνει το έναυσμα της γενιάς μας: «ταύτης τοι γενετής τε και αίματος ευχόμεθα είναι» (από αυτήν αλήθεια τη γενιά κι από αυτό το αίμα καυχιόμαστε πως κρατάμε.) Οι περγαμηνές πνεύματος, ο ανθρωπισμός, η Ελευθερία, η Δημοκρατία κατά την διάσχιση ενός τρισχιλιετούς και πάνω βίου του ελληνικού έθνους, μόνον ρίγος συγκίνησης δύναται να προκαλέσουν. Οι φιλόσοφοι Θαλλής, Αναξιμένης, Αναξίμανδρος, όπως και οι ιστορικοί Ηρόδοτος, Παυσανίας αποτελούν τέκνα του Μικρασιατικού ελληνισμού, της Ιωνίας. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Μακεδόνας διέδωσε τον ελληνισμό στα πέρατα του κόσμου, όπως και στη Μικρά Ασία, με την επικράτηση της ελληνικής γλώσσας ως μέσο συνεννόησης και γενικότερου εξελληνισμού του κόσμου. Τί θα ήταν ο Μέγα Αλέξανδρος αν δεν είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη άραγε, που τον μύησε στη φιλοσοφία του και τον αρχαιοελληνικό τρόπο σκέψης; Μήπως ένας αιμοδιψής βάρβαρος στρατηλάτης, που θα κατέστρεφε κάθε πολιτισμικό στοιχείο των κατεκτημένων λαών; Μήπως ένας Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ που έκαψε, και πυρπόλησε κάθε τι ελληνικό, όπως εκκλησίες, σπίτια, ξεριζώνοντας από τον τόπο κατοικίας τους πάνω από μισό εκατομμύριο Ποντίους; Εν συνεχεία η Βυζαντινή αυτοκρατορία, με χρόνο ζωής χίλια έτη περίπου και πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε το ανάχωμα προέλασης των βαρβάρων  στον τότε πολιτισμένο κόσμο, διαφυλάσσοντας την ιστορική κληρονομιά. Η πολιτισμική και οικονομική κορύφωση του Πόντου συνέβη όταν κηρύχθηκε ανεξάρτητο βασίλειο με την ονομασία «Αυτοκρατορία των Μεγάλων Κομνηνών» το 1204, και ισχύς 257 ετών. Όμως το 1453 ήρθαν δίσεκτα χρόνια με την Κωνσταντινούπολη και Παράλια Μικράς Ασίας να πέφτουν  στα χέρια των Οθωμανών, οι οποίοι με βιαιοπραγίες, λεηλασίες, σκοτωμούς, ασέλγειες σε ιερά και όσια προκαλούν μία «ιστορική γενοκτονία», που έχει γραφεί με μελανά χρώματα στο βιβλίο της Παγκόσμιας Ιστορίας. Εντούτοις, οι Μικρασιάτες Έλληνες μπόρεσαν να ορθοποδήσουν, να ξαναχτίσουν εκκλησίες, να διαφυλάξουν τον ελληνικό πολιτισμό, να τον επεκτείνουν και να γίνουν οι όψιμοι κρουνοί ενός Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Εν συνεχεία οι Μικρασιάτες Έλληνες  το 1821 με την επανάσταση και τη σύσταση του ελληνικού κράτους το 1830 πίστεψαν σε πιθανή απελευθέρωσή τους.

  Το 1913 – 1923  δολοφονήθηκαν 353.000 Έλληνες του Πόντου από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, καθώς και  άλλες 500.000 ξεριζώθηκαν από την πατρώα γη. Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου που συντελέστηκε, ορίστηκε από την ελληνική πολιτεία η 19η Μαΐου. Για 28 αιώνες, μεγαλούργησε στον Πόντο ένας απύθμενου κάλλους πολιτισμός, όχι απλώς το γένος των Ελλήνων.  Εκείνος ο πολιτισμός που χάρισε στην ανθρωπότητα την κριτική σκέψη, πάνω στην οποία βασίστηκε η επιστήμη και η έρευνα. Εκείνος ο πολιτισμός που έθεσε τα θεμέλια της πολιτικής, διαμέσου της συλλογικότητας. Η ανθρωπότητα ολάκερη χωρίς αυτόν τον λαμπρό πολιτισμό θα ήταν σκοτεινή. Εξού και η Γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού δεν αφορά μόνον τους απανταχού Έλληνες αλλά, ουσιαστικότερα,  αποτελεί ειδεχθές κακούργημα απέναντι στην παγκόσμια πολιτισμική κληρονομιά. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Χρήστου Γιανναρά: «Δεν πρόκειται για μεγαλόστομη ρητορεία. Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τον Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη του ανθρώπινου πολιτισμού, θα είχε σήμερα το ανάλογό του, αν εξαλείφονταν οι Γάλλοι από το Παρίσι, οι Βρετανοί από την Οξφόρδη, οι Γερμανοί από τη Χαϊδελβέργη- Τι θα σήμαινε ένα τέτοιο γεγονός για τη σύνολη ανθρωπότητα, έστω και χωρίς την κτηνωδία των απαγχονισμών, των βιασμών, των ανασκολοπισμών, των πυρπολήσεων;» Η εξάλειψη του ελληνισμού από το Πόντο συνεπάγεται παντελή ποδηγέτηση μιας πολιτισμικής πρότασης ζωογόνας για την ανθρωπότητα.

Ας πιάσουμε, όμως, το νήμα της ιστορίας από το 1908, όταν και οι Νεότουρκοι με την επανάστασή τους, αφού ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας τους, πήραν την απόφαση να εξοβελίσουν τον Ελληνόφωνο πληθυσμό από την Τουρκία. Προς τέρψη και υλοποίηση αυτού του σατανικού σχεδίου εξάλειψης του ελληνικού στοιχείου επέβαλαν δυσβάσταχτη φορολογική πολιτική για τους Έλληνες, με σφοδρές δολοφονίες και σκληρή στρατολόγηση. Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας υπέφερε τα πάνδεινα, όταν η ελπίδα για απελευθέρωση το 1919 αναθέρμανε τις καρδιές των ταλαιπωρημένων Ελλήνων, στιγμή κατά την οποία η Μεγάλη Ιδέα είχε πάρει σάρκα και οστά με τον ελληνικό στρατό να αποβιβάζεται στη Σμύρνη ως ελευθερωτής. Ωστόσο, οι Κασσάνδρες δεν είχαν ευχάριστα νέα, με τον ελληνικό στρατό να διαλύεται σαν τραπουλόχαρτο από τους Κεμαλικούς νεότουρκους, δραττόμενοι της ευκαιρίας οι δεύτεροι για συνέχιση του αποτρόπαιου σχεδίου τους για αφανισμό του ελληνισμού. Οι Τούρκοι, σαν μαινόμενοι ταύροι όρμησαν προς τα Παράλια της Μικράς Ασίας/Πόντο σκοτώνοντας, καίγοντας  χωρίς να αφήνουν όρθιο πίσω τους τίποτα το Ελληνικό. Οι ελληνικοί πληθυσμοί πανικόβλητοι κατέτρεξαν στη Σμύρνη να σωθούν. Για κακή τους τύχη, «αφινίασε» η εκδικητικότητα των Τούρκων καταφεύγοντας σε ανείπωτες μεθόδους βιαιότητας. Παραθέτω ιστορικά στοιχεία δια στόματος Ιατράκη Εμμανουήλ: «Στρατός, άτακτοι και ντόπιος τουρκικός πληθυσμός, κυριολεκτικά οργίασαν πάνω τους. Κατακρεούργησαν το νεομάρτυρα Μητροπολίτη Χρυσόστομο, έθαψαν ζωντανό τον επίσκοπο Μοσχονησίων, άλλο Μητροπολίτη τον πετάλωσαν σαν άλογο, ενώ από τους 450 ιερείς της περιοχής της Σμύρνης οι 374 βρήκαν τραγικό θάνατο. Από τις 45 ορθόδοξες εκκλησίες έκαψαν τις 44, ενώ τους διέφυγε η εκκλησία του Αγίου Βουκόλου, η οποία αργότερα έγινε μουσείο. Έστησαν αγχόνες στις κεντρικές πλατείες, όπου κρέμασαν πολλούς πρόκριτους, ενώ στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στις Ελληνικές και στις Αρμενικές συνοικίες της και επακολούθησε γενική σφαγή, που είχε σκοπό να μην αφήσει τίποτα Ελληνικό πάνω στα χώματά της.»

  Ο Ελληνισμός σαν σήμερα οδύρεται. Δε λησμονεί τα πεπραγμένα. Τουναντίον η θλιβερή ιστορία των Ποντίων επιζητά τη δικαίωσή της, αποτελώντας διαχρονικό αίτημα της ελληνικής κοινότητας.