Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΩΣ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟΣ ΚΡΟΥΝΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

 

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης δίνει την απάντηση στην απεσταλμένη πρεσβεία του Μωάμεθ το 1453, στο αίτημα για αναίμακτη παράδοση της Πόλης. Γνώριζε ότι εκείνη τη στιγμή αναμετριέται με την Ιστορία και αισθανόταν το χρέος για τη διαφύλαξη της μεγάλης ιστορικής κληρονομιάς του Ελληνισμού με τις μνήμες από το «Μολών λαβέ» του Λεωνίδα, κρατώντας στο ύψος της υπερήφανη ολόκληρη τη Ρωμιοσύνη. Η απάντηση ήταν ότι όλοι μαζί θα αποθάνουμε και δε φοβόμαστε για τη ζωή μας. Αυτή η υπέρτατη πράξη θυσίας έδωσε πνοή ζωής και ενέπνευσε για την επιβίωσή μας ως έθνος.

400 χρόνια σκλαβιάς δεν ήταν δυνατά να επισκιάσουν τη λάμψη του αξιομνημόνευτου ελληνισμού. Από την Πελοπόννησο δόθηκε το μήνυμα της επανάστασης και αντήχησε στα πέρατα του κόσμου. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στις 25 Μαρτίου του 1821 ύψωσε την ιερή σημαία του σταυρού, το επαναστατικό λάβαρο και κήρυξε την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, μαζί με τον επίσκοπο Καλαβρύτων Προκόπιο και τους Ανδρέα Ζαΐμη, Ανδρέα Λόντο απέστειλαν στους ξένους διπλωμάτες διακήρυξη που τους ενημέρωναν ότι το Ελληνικό Έθνος των Χριστιανών επιζητά την ελευθερία του καταγράφοντας ρητώς την απόφαση των Ελλήνων: «ή να πεθάνουμε ή να ελευθερωθούμε.» Η Τρίπολη, η Αλαμάνα, το Αρκάδι, το Μεσολόγγι, το Κούγκι, τα Ψαρά γίνονται κάστρα θάρρους κι σύμβολα ηρωισμού.

«...Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά» ανακράζει η ελληνική ψυχή μέσα από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Αμέτρητοι οι ήρωες και ηρωίδες μπροστά στους οποίους υποκλινόμαστε με δέος και ευγνωμοσύνη. Η επανάσταση ξεδιπλώνεται σε στεριά και θάλασσα. Το όραμα της Ελευθερίας σήκωσαν μορφές αγέρωχες, γνήσια τέκνα της ελληνικής λεβεντιάς, βράχοι υψηλοί, με απίστευτη αντρειοσύνη. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στον Μοριά... δεν ήταν ένας απλός ήρωας, αλλά ο πρώτος μεταξύ των ηρώων. Ο πολέμαρχος, ο υπερασπιστής των Ιερών και Οσίων της φυλής και του Γένους μας. Ο μυθικός καβαλάρης που εκπροσωπούσε το ηρωικό πνεύμα των Ελλήνων. Ο φορτωμένος με τις αρετές και αδυναμίες της φυλής μας, που κουβαλούσε μέσα του όλους τους προγόνους μας, τις πανάρχαιες ρίζες του Ελληνισμού. Αυτός που με την ισχυρή προσωπικότητά του κατάφερε να μετατρέψει τους φοβισμένους ραγιάδες, σε ατρόμητους πολεμιστές. Ήταν ο σταυραετός, ο αετός της κλεφτουριάς! Η στρατηγική του ιδιοφυία στην τακτική του πολέμου διαφάνηκε στις νικηφόρες μάχες των Ελλήνων κατά των Τούρκων στο Βαλτέτσι, στα Δερβενάκια, στη Γράνα, στη Δραμπάλα και στην άλωση της Τριπολιτσάς.

Ο αριθμός των ηρώων δε σταματά…ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ο Διάκος στην Αλαμάνα, «Και η φλόγα φούντωνε…Κάποιοι τους έλεγαν τρελούς…κι όμως η φλόγα της επανάστασης συσπείρωσε όλους τους Έλληνες». Νικηταράς, Καραϊσκάκης, Μπότσαρης, Κανάρης, Μαντώ Μαυρογένους,  Μπουμπουλίνα, Μιαούλης…Το επαναστατικό μήνυμα αντήχησε σε όλη την Ελλάδα… Νάουσα, Χίος, Ψαρά, Μεσολόγγι…Το Μεσολόγγι έγινε το σύμβολο της επανάστασης. Πείνασε, δεκατίστηκε, χτυπήθηκε μα ποτέ δε λύγισε! Έμεινε όρθιο, σαν ατσάλινος πύργος με γρανιτένια θέληση ενάντια στη τυραννία. Κι ο χορός του Ζαλόγγου των γενναίων Σουλιωτισσών, αποτέλεσε πράξη υπέρτατης θυσίας και έχει παραμείνει στην παγκόσμια ιστορία. Η λεβεντογέννα χώρα, είναι  η Ελλάδα μας, ο τόπος που γέννησε την ιδέα της Ελευθερίας, την ιδέα της Δημοκρατίας κι όλων των αξιών.

400 χρόνια υπό Οθωμανικού ζυγού καταφέραμε να διατηρήσουμε το ελληνικό φρόνημα ζωντανό. Η πίστη στον Θεό, η αγάπη για την πατρίδα και το βάρος της ιστορικής κληρονομιάς αποτέλεσαν το τρίπτυχο πάνω στο οποίο δομήθηκε η αποτίναξη του τούρκικου ζυγού και κατ’ επέκταση η ελευθέρωσή μας. Χρόνια Πολλά Ελλάδα και Υπερήφανα!

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

 

Ορμώμενος από την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, και μετά από την παρακολούθηση   μιας λογοτεχνικής  εκδήλωσης,  στην οποία ο καθένας είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει και να απαγγείλει ποιήματα της αρεσκείας του, θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου σχετικές με τον θαυμαστό κόσμο που λέγεται ποίηση.

            Στην  εκδήλωση  απαγγέλθηκαν ποιήματα διακεκριμένων ποιητών και μέσα από αυτά  διαφάνηκε  το κυρίαρχο συναίσθημα, που ήταν το ρίγος της αισθαντικής συγκίνησης. Πραγματικά, ποιος δε το νιώθει αυτό διαβάζοντας αληθινή ποίηση  που έχει τη δύναμη να σε συνεπαίρνει με τη  μαγεία της; Δεν είναι εύκολο  όμως να γράφει κάποιος ποίηση και πόσο μάλλον να δρέπει δάφνες ποιότητας και να χαίρει αναγνώρισης και θαυμασμού. Άλλωστε, πιστεύω πως οι ποιητές δεν φυτρώνουν ξαφνικά. Δεν κάνουν την εμφάνισή τους απότομα χωρίς να έχει προηγηθεί ένα στάδιο ωρίμανσης κι εσωτερικής διεργασίας. Εννοώ φυσικά, τους αληθινούς ποιητές, που έχουν χαραγμένη στα ποιήματά τους τη «σφραγίδα της δωρεάς» κι όχι τους καιροσκόπους και ματαιόδοξους που νομίζουν ότι με το να αραδιάζουν στίχους, δημιουργούν ποίηση.

            Η ζωή μας χαρίζει τα βιώματα εκείνα, που υλοποιώντας τα και συνταιριάζοντας τα με παιδεία και γνώση, ο έμφυτος λυρισμός θα τα μεταμορφώσει σε έντεχνο ποιητικό λόγο με διαστάσεις διανθρώπινες και καθολικές. Αυτή τη διαδικασία ακολουθεί ο γεννημένος με το δώρο της αληθινής ποίησης. Ο ποιητής, όντας δέκτης ευαίσθητος και φύση λαμπερή, επηρεάζεται από τα προσωπικά του βιώματα, τα οποία τον τυλίγουν, όπως το μεταξένιο κουκούλι τον μεταξοσκώληκα. Εκεί μέσα επιτελούνται οι διεργασίες και με μόχθο πολύ προκύπτει το ηθικό υπόβαθρο της ποίησής του. Λιγοστοί είναι οι ποιητές, οι οποίοι ακολουθούν τον μακρύ και φιλέρημο δρόμο. Οι ματαιόδοξοι πετούν το «κουκούλι» νεότατοι και διατυμπανίζουν με όση φωνή έχει η απειρία τους, την ποιητική τους ιδιότητα. Οι πραγματικοί όμως ποιητές αφήνουν να ωριμάσει μέσα τους η ποίηση, έχοντας έναν πόλεμο ανοιχτό με την ίδια τους την πνευματική φύση για να καταθέσουν εν τέλει με σεβασμό τη δημιουργία τους στο βωμό της ποιητικής Τέχνης. Έτσι καταφέρνει ο ποιητής να αποτελεί ανεξάντλητο κρουνό εμπνεύσεων και να προσφέρει στην τέχνη, η οποία εξυψώνει το πνεύμα στο επίπεδο μιας ύψιστης ευδαιμονίας και δίνει την αίσθηση του αιώνιου, του απέραντου, του καθολικού. Ο Ι.Μ Παναγιωτόπουλος μας λέει «Όσοι λιγότεροι άνθρωποι πιστεύουν στην ποίηση, τόσο φτωχότερη γίνεται η οικουμενική ανθρώπινη ψυχή.»

            Η ρέμβη, η νοσταλγία, η αγάπη, η ελευθερία, η ελπίδα έρχονται και συμπλέκονται αρμονικά στον ίδιο χώρο της καρδιάς. Η αδελφοσύνη, η επικράτηση του δικαίου, ενσαρκώνουν το φάσμα της ποιητικής.  Αυτό είναι το αιώνιο όραμα κάθε γνήσιου ποιητή, που σέβεται την ποιητική και τον ίδιο του τον εαυτό.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ- Η ΕΛΠΙΔΑ ΙΔΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ

 

Σπείραμε ανέμους και τώρα θερίζουμε θύελλες! «Μα πού να στηριχθούμε;» αναρωτιούνται με παράπονο και με μία επικάλυψη οργής οι νέοι μαθητές για την κοινωνία που τους παραδίδουμε. Τους δίδαξε άραγε κάποιος Δάσκαλος τη δυνατότητα να σταθούν στα πόδια τους ή φρόντισε να τους εφησυχάσει λέγοντάς τους πως γι' αυτό τον λόγο υπάρχουν και οι πατερίτσες! Μπορεί να βρέθηκε κάποιος στο διάβα της σχολικής τους ζωής, αλλά δυστυχώς ένας κούκος δε δύναται να φέρει την άνοιξη.

Οι σκέψεις εκκινούν από τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού εκφοβισμού και τα αυξανόμενα περιστατικά σχολικής βίας, λεκτικής είτε σωματικής εις βάρος μαθητών και καθηγητών. Πού είναι ο σεβασμός προς τον ιερό χώρο του σχολείου και προς το λειτούργημα του Εκπαιδευτικού; Απαξιώθηκε κι αυτός, όπως όλες οι υψηλές αξίες! Ο σχολικός εκφοβισμός μεταξύ μαθητών, ακόμη και επιθέσεις εναντίον καθηγητών αποτελούν μία κατάσταση για την οποία όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης.

Αρχικά η παρεχόμενη εκπαίδευση πιο αποστεωμένη και από ένα αδέσποτο ζώο που έχει έλλειψη τροφής επαίρεται για την περιβόητη κοινωνικοποίηση του μαθητή, την οποία εντέχνως την υποδαύλισε, ωθώντας τον νεαρό να μιλά για επανάσταση, ισοπέδωση θα συμπληρώναμε, μέχρι τη στιγμή που η ειδοποίηση από το istagram θα ηχήσει και δε βαριέσαι έχουμε καιρό μπροστά μας για ανατροπές… Η αλλαγή του κόσμου μπορεί να περιμένει! Η εξέγερση ταυτίστηκε με την έννοια του «εικονικού σπασμού».

Σε στράτευση τα προβαλλόμενα είδωλα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σπεύδουν να τονώσουν την εγωπάθεια του επαναστατημένου νέου, λέγοντάς του ωμά ότι παλληκαριά μπορεί να είναι και η απάτη, αρκεί να γίνει με έξυπνο τρόπο, ώστε να μη το καταλάβει κανείς. Η δε γονική συμβουλή σε όλα αυτά σχετίζεται με το να πιάσεις πολλά λεφτά στα χέρια σου, για να μη σου λείπει τίποτα. Δεν ομιλούμε ασφαλώς, για το σύνολο των οικογενειών, καθώς η πλειονότητα των γονέων πασχίζουν να μεταλαμπαδεύσουν αξίες και ιδανικά στα παιδιά, για να βγουν στην κοινωνία ηθικοπνευματικά αρματωμένα. 

Τι να πράξει όμως, ο νέος σε μία κοινωνία, που τον τροφοδοτεί συνεχώς με αντιφάσεις; Ξεχασμένη λέξη είναι η αγάπη, δεν έχει θέση στο οπλοστάσιο αξιών της σύγχρονης εποχής, εκφυλίστηκε και αυτή σε χυδαίο έρωτα με τη στρεβλότητα. Η κοινωνία παίρνοντας τον ρόλο του καλού παιδαγωγού κραυγάζει ότι ιδανικά και αξίες δεν υπάρχουν. Το παν είναι να είσαι νικητής! Και νικούν οι βάνδαλοι, αγνοώντας ότι είναι ήδη ηττημένοι. Εξού και ο κατήφορος της  κοινωνίας, μέσα σε μία φούσκα παραλογισμού και ξεδιαντροπιάς.

Ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι νέοι μας ζουν κάτω από τον ίσκιο τους, δειλοί και φοβισμένοι κυνηγοί ενός καλύτερου κόσμου με ανήθικες προδιαγραφές και με μικρόνοες προοπτικές. Και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού η εργασία και η μελέτη, αντικαταστάθηκε από τη φυγοπονία και την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια. Δεν αναφερόμαστε στο σύνολο των νέων, αλλά στο γενικό στίγμα της σημερινής εποχής. Μπορεί άραγε το κλίμα της γενικότερης απαξίωσης να αλλάξει;

Η απάντηση είναι ότι ο Εκπαιδευτικός οφείλει να εμπνεύσει! Πρωταρχικά  ως αξιόλογος παιδαγωγός να παρακινείται από την πηγαία του θέληση και το όραμά του να διαμορφώσει ανθρώπους εμφορούμενους με αξίες, ιδανικά, κριτική ικανότητα και όχι παθητικούς θεατές των γεγονότων. Η ηθικοπλαστική αναμόρφωση των μαθητών είναι το ζητούμενο για το εκπαιδευτικό σύστημα. Μόνο με σωστούς ανθρώπους που έχουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα, μπορεί να ανελιχθεί μία κοινωνία. Εν τέλει, ο προοδευτικός εκπαιδευτικός πρέπει να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι μόνο μεταδότης γνώσεων, αλλά και πολιτικός αγωνιστής, καθώς και διαμορφωτής συνειδήσεων. Η δουλειά του δεν ολοκληρώνεται με τη διδασκαλία των μαθημάτων, αλλά συνεχίζεται με τη συμμετοχή και αφιέρωσή του στον αγώνα για την αποδοχή της διαφορετικότητας, της ισότητας και της εξάλειψης της κοινωνικής αδικίας.

Ο δημοκρατικός εκπαιδευτικός υποχρεούται να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές και μελλοντικούς δημοκρατικούς πολίτες της κοινωνίας. Δε νιώθει δέσμιος μπροστά στο κατεστημένο, δεν επιβάλλεται με απολυτότητα, αλλά σέβεται την ελευθερία της σκέψης, του φρονήματος των παιδιών, των συναδέλφων του, των συνανθρώπων του, προσπαθώντας με πράξεις να κρατήσει σταθερό το «πηδάλιο άξιών», για να έχει αίσιο τέλος το ταξίδι με συνοδοιπόρους τους μαθητές του προς κόσμους θεληματικούς.

Αδιαμφισβήτητα, η ελπίδα ενυπάρχει στο «γιατί» του νεαρού μαθητή. Αυτό που απαιτείται είναι η συνεργασία όλων των αρμόδιων φορέων με σκοπό να πείσουν τον μαθητή ότι η αναμόρφωση είναι η λύση. Όχι η ισοπεδωτική κριτική και κατ' επέκταση ο βανδαλισμός και η βία!