ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

 

Ορμώμενος από την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, και μετά από την παρακολούθηση   μιας λογοτεχνικής  εκδήλωσης,  στην οποία ο καθένας είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει και να απαγγείλει ποιήματα της αρεσκείας του, θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου σχετικές με τον θαυμαστό κόσμο που λέγεται ποίηση.

            Στην  εκδήλωση  απαγγέλθηκαν ποιήματα διακεκριμένων ποιητών και μέσα από αυτά  διαφάνηκε  το κυρίαρχο συναίσθημα, που ήταν το ρίγος της αισθαντικής συγκίνησης. Πραγματικά, ποιος δε το νιώθει αυτό διαβάζοντας αληθινή ποίηση  που έχει τη δύναμη να σε συνεπαίρνει με τη  μαγεία της; Δεν είναι εύκολο  όμως να γράφει κάποιος ποίηση και πόσο μάλλον να δρέπει δάφνες ποιότητας και να χαίρει αναγνώρισης και θαυμασμού. Άλλωστε, πιστεύω πως οι ποιητές δεν φυτρώνουν ξαφνικά. Δεν κάνουν την εμφάνισή τους απότομα χωρίς να έχει προηγηθεί ένα στάδιο ωρίμανσης κι εσωτερικής διεργασίας. Εννοώ φυσικά, τους αληθινούς ποιητές, που έχουν χαραγμένη στα ποιήματά τους τη «σφραγίδα της δωρεάς» κι όχι τους καιροσκόπους και ματαιόδοξους που νομίζουν ότι με το να αραδιάζουν στίχους, δημιουργούν ποίηση.

            Η ζωή μας χαρίζει τα βιώματα εκείνα, που υλοποιώντας τα και συνταιριάζοντας τα με παιδεία και γνώση, ο έμφυτος λυρισμός θα τα μεταμορφώσει σε έντεχνο ποιητικό λόγο με διαστάσεις διανθρώπινες και καθολικές. Αυτή τη διαδικασία ακολουθεί ο γεννημένος με το δώρο της αληθινής ποίησης. Ο ποιητής, όντας δέκτης ευαίσθητος και φύση λαμπερή, επηρεάζεται από τα προσωπικά του βιώματα, τα οποία τον τυλίγουν, όπως το μεταξένιο κουκούλι τον μεταξοσκώληκα. Εκεί μέσα επιτελούνται οι διεργασίες και με μόχθο πολύ προκύπτει το ηθικό υπόβαθρο της ποίησής του. Λιγοστοί είναι οι ποιητές, οι οποίοι ακολουθούν τον μακρύ και φιλέρημο δρόμο. Οι ματαιόδοξοι πετούν το «κουκούλι» νεότατοι και διατυμπανίζουν με όση φωνή έχει η απειρία τους, την ποιητική τους ιδιότητα. Οι πραγματικοί όμως ποιητές αφήνουν να ωριμάσει μέσα τους η ποίηση, έχοντας έναν πόλεμο ανοιχτό με την ίδια τους την πνευματική φύση για να καταθέσουν εν τέλει με σεβασμό τη δημιουργία τους στο βωμό της ποιητικής Τέχνης. Έτσι καταφέρνει ο ποιητής να αποτελεί ανεξάντλητο κρουνό εμπνεύσεων και να προσφέρει στην τέχνη, η οποία εξυψώνει το πνεύμα στο επίπεδο μιας ύψιστης ευδαιμονίας και δίνει την αίσθηση του αιώνιου, του απέραντου, του καθολικού. Ο Ι.Μ Παναγιωτόπουλος μας λέει «Όσοι λιγότεροι άνθρωποι πιστεύουν στην ποίηση, τόσο φτωχότερη γίνεται η οικουμενική ανθρώπινη ψυχή.»

            Η ρέμβη, η νοσταλγία, η αγάπη, η ελευθερία, η ελπίδα έρχονται και συμπλέκονται αρμονικά στον ίδιο χώρο της καρδιάς. Η αδελφοσύνη, η επικράτηση του δικαίου, ενσαρκώνουν το φάσμα της ποιητικής.  Αυτό είναι το αιώνιο όραμα κάθε γνήσιου ποιητή, που σέβεται την ποιητική και τον ίδιο του τον εαυτό.