ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ- Η ΕΛΠΙΔΑ ΙΔΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ

 

Σπείραμε ανέμους και τώρα θερίζουμε θύελλες! «Μα πού να στηριχθούμε;» αναρωτιούνται με παράπονο και με μία επικάλυψη οργής οι νέοι μαθητές για την κοινωνία που τους παραδίδουμε. Τους δίδαξε άραγε κάποιος Δάσκαλος τη δυνατότητα να σταθούν στα πόδια τους ή φρόντισε να τους εφησυχάσει λέγοντάς τους πως γι' αυτό τον λόγο υπάρχουν και οι πατερίτσες! Μπορεί να βρέθηκε κάποιος στο διάβα της σχολικής τους ζωής, αλλά δυστυχώς ένας κούκος δε δύναται να φέρει την άνοιξη.

Οι σκέψεις εκκινούν από τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού εκφοβισμού και τα αυξανόμενα περιστατικά σχολικής βίας, λεκτικής είτε σωματικής εις βάρος μαθητών και καθηγητών. Πού είναι ο σεβασμός προς τον ιερό χώρο του σχολείου και προς το λειτούργημα του Εκπαιδευτικού; Απαξιώθηκε κι αυτός, όπως όλες οι υψηλές αξίες! Ο σχολικός εκφοβισμός μεταξύ μαθητών, ακόμη και επιθέσεις εναντίον καθηγητών αποτελούν μία κατάσταση για την οποία όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης.

Αρχικά η παρεχόμενη εκπαίδευση πιο αποστεωμένη και από ένα αδέσποτο ζώο που έχει έλλειψη τροφής επαίρεται για την περιβόητη κοινωνικοποίηση του μαθητή, την οποία εντέχνως την υποδαύλισε, ωθώντας τον νεαρό να μιλά για επανάσταση, ισοπέδωση θα συμπληρώναμε, μέχρι τη στιγμή που η ειδοποίηση από το istagram θα ηχήσει και δε βαριέσαι έχουμε καιρό μπροστά μας για ανατροπές… Η αλλαγή του κόσμου μπορεί να περιμένει! Η εξέγερση ταυτίστηκε με την έννοια του «εικονικού σπασμού».

Σε στράτευση τα προβαλλόμενα είδωλα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σπεύδουν να τονώσουν την εγωπάθεια του επαναστατημένου νέου, λέγοντάς του ωμά ότι παλληκαριά μπορεί να είναι και η απάτη, αρκεί να γίνει με έξυπνο τρόπο, ώστε να μη το καταλάβει κανείς. Η δε γονική συμβουλή σε όλα αυτά σχετίζεται με το να πιάσεις πολλά λεφτά στα χέρια σου, για να μη σου λείπει τίποτα. Δεν ομιλούμε ασφαλώς, για το σύνολο των οικογενειών, καθώς η πλειονότητα των γονέων πασχίζουν να μεταλαμπαδεύσουν αξίες και ιδανικά στα παιδιά, για να βγουν στην κοινωνία ηθικοπνευματικά αρματωμένα. 

Τι να πράξει όμως, ο νέος σε μία κοινωνία, που τον τροφοδοτεί συνεχώς με αντιφάσεις; Ξεχασμένη λέξη είναι η αγάπη, δεν έχει θέση στο οπλοστάσιο αξιών της σύγχρονης εποχής, εκφυλίστηκε και αυτή σε χυδαίο έρωτα με τη στρεβλότητα. Η κοινωνία παίρνοντας τον ρόλο του καλού παιδαγωγού κραυγάζει ότι ιδανικά και αξίες δεν υπάρχουν. Το παν είναι να είσαι νικητής! Και νικούν οι βάνδαλοι, αγνοώντας ότι είναι ήδη ηττημένοι. Εξού και ο κατήφορος της  κοινωνίας, μέσα σε μία φούσκα παραλογισμού και ξεδιαντροπιάς.

Ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι νέοι μας ζουν κάτω από τον ίσκιο τους, δειλοί και φοβισμένοι κυνηγοί ενός καλύτερου κόσμου με ανήθικες προδιαγραφές και με μικρόνοες προοπτικές. Και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού η εργασία και η μελέτη, αντικαταστάθηκε από τη φυγοπονία και την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια. Δεν αναφερόμαστε στο σύνολο των νέων, αλλά στο γενικό στίγμα της σημερινής εποχής. Μπορεί άραγε το κλίμα της γενικότερης απαξίωσης να αλλάξει;

Η απάντηση είναι ότι ο Εκπαιδευτικός οφείλει να εμπνεύσει! Πρωταρχικά  ως αξιόλογος παιδαγωγός να παρακινείται από την πηγαία του θέληση και το όραμά του να διαμορφώσει ανθρώπους εμφορούμενους με αξίες, ιδανικά, κριτική ικανότητα και όχι παθητικούς θεατές των γεγονότων. Η ηθικοπλαστική αναμόρφωση των μαθητών είναι το ζητούμενο για το εκπαιδευτικό σύστημα. Μόνο με σωστούς ανθρώπους που έχουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα, μπορεί να ανελιχθεί μία κοινωνία. Εν τέλει, ο προοδευτικός εκπαιδευτικός πρέπει να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι μόνο μεταδότης γνώσεων, αλλά και πολιτικός αγωνιστής, καθώς και διαμορφωτής συνειδήσεων. Η δουλειά του δεν ολοκληρώνεται με τη διδασκαλία των μαθημάτων, αλλά συνεχίζεται με τη συμμετοχή και αφιέρωσή του στον αγώνα για την αποδοχή της διαφορετικότητας, της ισότητας και της εξάλειψης της κοινωνικής αδικίας.

Ο δημοκρατικός εκπαιδευτικός υποχρεούται να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές και μελλοντικούς δημοκρατικούς πολίτες της κοινωνίας. Δε νιώθει δέσμιος μπροστά στο κατεστημένο, δεν επιβάλλεται με απολυτότητα, αλλά σέβεται την ελευθερία της σκέψης, του φρονήματος των παιδιών, των συναδέλφων του, των συνανθρώπων του, προσπαθώντας με πράξεις να κρατήσει σταθερό το «πηδάλιο άξιών», για να έχει αίσιο τέλος το ταξίδι με συνοδοιπόρους τους μαθητές του προς κόσμους θεληματικούς.

Αδιαμφισβήτητα, η ελπίδα ενυπάρχει στο «γιατί» του νεαρού μαθητή. Αυτό που απαιτείται είναι η συνεργασία όλων των αρμόδιων φορέων με σκοπό να πείσουν τον μαθητή ότι η αναμόρφωση είναι η λύση. Όχι η ισοπεδωτική κριτική και κατ' επέκταση ο βανδαλισμός και η βία!