Ακου ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ!

                                                   
Η  τρομαλαγνική απειλή του χρέους και της ανέχειας είχε ως αποτέλεσμα μία μεγαλύτερη κρίση πέρα από τον αξιακό μαρασμό και την οικονομική καταβαράθρωση της κοινωνίας, την αμφισβήτηση των θεσμών και την εκχώρηση δημοκρατικών δικαιωμάτων.  Η κορύφωση του φόβου, της ενοχής και της ανασφάλειας ήταν τα όπλα, που αφόπλισαν τους πολίτες και τους μετέτρεψαν σε έρμαια μιας μοιρολατρίας.
Το χειρότερο όμως όλων, είναι, ότι χάσαμε την ανθρωπιά μας. Περάσαμε από τον ανθρωπισμό στον αντιανθρωπισμό. Στο επίκεντρο πλέον δεν τίθεται ο άνθρωπος, αλλά η αξία της ύλης. Πώς σχετίζεται σήμερα ο ανθρωπισμός με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου; Το φιλοσοφικό κίνημα που κληροδοτήθηκε από τους Έλληνες και Λατίνους στους Ιταλούς της Αναγέννησης, αναζωογονήθηκε από τους Γάλλους Διαφωτιστές του 18ου αιώνα και στη συνέχεια ανανεώθηκε από τους μαρξιστές, φτάνοντας στον 21ο αιώνα ως ένας θολός στόχος τοποθετώντας τον άνθρωπο εκτός πεδίου ευθύνης του. Στο κέντρο της προσοχής τίθεται πλέον το χρήμα και κατά προτίμηση το «εύκολο κέρδος». Ο ατομικισμός, αντίρροπη ιδεολογία του ουμανισμού, που επικράτησε στις μέρες μας, δημιούργησε κι εδραίωσε την πεποίθηση ότι ο ανθρωπισμός είναι εκ γενετής γνώρισμα και άρα δεν χρειάζεται να τον προσπαθήσουμε, είναι στοιχείο που μας χαρακτηρίζει, γιατί γεννηθήκαμε άνθρωποι. Και κάπου εδώ «χάθηκε η μπάλα» και δώσαμε προσοχή στο δέντρο χάνοντας  το δάσος, δηλαδή την ουσία . Ακόμη και ο σκεπτόμενος επιχειρηματίας αντικαταστάθηκε από τον κερδοσκόπο που στρέφεται κατά αποκλειστικότητα στο χρηματιστηριακό κέρδος, εγκαταλείποντας τον μόχθο της παραγωγικής διαδικασίας. Κάπως έτσι ξεχάσαμε να αγαπάμε τον άνθρωπο κι αγαπήσαμε το  χρήμα, γεγονός που σταδιακά οδήγησε στην όλο κι αυξανόμενη κοινωνική διαφθορά.
To κορυφαίο όλων μάλιστα είναι, ότι στις φετινές εξετάσεις στο μάθημα της έκθεσης ζητήθηκε από τους μαθητές να μιλήσουν για ανθρωπισμό. Δηλαδή να παραθέσουν αράδες  σκέψεων για ένα θέμα στην ουσία ουτοπικό, αφού η κοινωνία μας πλέον μόνο ανθρωπιά δεν διαθέτει. Πόσο υποκριτικό είναι να ζητούν από τα παιδιά μας να αναπτύξουν το θέμα του ανθρωπισμού τη στιγμή που πλέον ο ανθρωπισμός υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας! Δε θέλω να φανώ ισοπεδωτικός, οπωσδήποτε υπάρχουν κι εξαιρέσεις,  υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αγαπούν και συνδράμουν τον συνάνθρωπό τους, αφού προσφέρουν ανιδιοτελώς όλο τους το είναι. Ωστόσο αυτοί είναι λίγοι και μάλλον αποτελούν την εξαίρεση για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα ότι ζούμε σε μία κοινωνία «ανθρωποφάγων» κι όχι ανθρωπιστική.
Κοιτάτε τι συμβαίνει γύρω μας. Ο ένας κοιτά να βγάλει το μάτι του άλλου. Ο θάνατος σου η ζωή μου. Προσδοκούμε στην αποτυχία του φίλου μας, του συνεργάτη- συναδέλφου μας για να πατήσουμε επί πτωμάτων και να ανελιχτούμε. Όπως οι Κυνικοί φιλόσοφοι διεκήρυτταν ότι η Αρετή, το υψηλότερο ιδανικό, μπορεί να διδαχθεί με μηχανικό τρόπο και να αποτελέσει κτήμα του ανθρώπου κι αφού αποκτηθεί μία φορά είναι αδύνατον να απολεσθεί, το ίδιο κυνικά και η σύγχρονη κοινωνία ομολογεί πως ο ανθρωπισμός υπάρχει και δεν χρειάζεται να αποδείξουμε την ύπαρξή του, δηλαδή να προχωρήσουμε σε πράξεις που το αποδεικνύουν. Ο άνθρωπος μετατράπηκε σε ανθρωπάκο, που έχασε τις ηθικές του αξίες και  για να είμαι πιο ακριβής τις αντικατέστησε με την αγάπη προς την ύλη, οτιδήποτε υλικό που του προσφέρει κύρος, δόξα και σεβασμό, έναν ψευδεπίγραφο σεβασμό για την ακρίβεια.