Η αύρα του Λογοτέχνη

Ο Λογοτέχνης καλλιεργεί τον έντεχνο λόγο συγγράφοντας έργα, μ’ έναν τρόπο ξεχωριστό, μ’ έναν τρόπο ολότελα δικό του. Τα κοινά και συνηθισμένα λόγια τ’ αναμοχλεύει μες στην ψυχή του και τ’ αρμονίζει με τον παλμό της. Τα χρωματίζει με τη συγκίνησή του και τα ντύνει με τον ρυθμό της καρδιάς του. Έτσι, από το τετριμμένο καθημερινό υλικό, ο Λογοτέχνης μετουσιώνει τις λέξεις  σε υλικό καλλιτεχνικό, δίνοντάς τους  περιεχόμενο και χρώμα, βάθος κι ομορφιά και τις καθιστά όχι μόνο να εκφράζουν τη συγκίνησή του, μα και να τη μεταδίδουν. 

            Οραματίζεται κι αγωνίζεται  για να απαλύνει τα σκοτάδια, καθιστώντας την καρδιά του παλλόμενο μικρόκοσμο του σύμπαντος. Η ψυχική του πλημμυρίδα ξεφεύγει από τα προσωπικά του όρια και πασχίζει να διαποτίσει τον δικό του νου και την ψυχή των ανθρώπων όλου του κόσμου.  Ενάρετος, ένθεος και μοναχικός τις περισσότερες φορές, ζει τις πληγές του, τις χάρες του, τους στοχασμούς του και δεινοπαθεί να μείνει ακέραιος και ισορροπημένος. Ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, έχοντας συνοδοιπόρους την αγάπη για τον άνθρωπο, την αλήθεια, το δίκαιο, την ειρήνη, το αιώνιο. Επωμίζεται τη βαριά ευθύνη της αναστήλωσης της χαμένης αξιοπρέπειας ανθρώπων και λαών, τη διαπαιδαγώγηση νεανικών τρυφερών υπάρξεων, τη γεφύρωση χασμάτων, την απελευθέρωση της ψυχής από εμπάθειες και μίση. Ο ρόλος του, πάντοτε υπεύθυνος, δυσβάσταχτος, οδυνηρός μα και λυτρωτικός, ουσιώδης, μεστός μηνυμάτων, ευαισθησίας και πάλης.  

             Στις δυσκολίες των καιρών , βρίσκεται πέρα από σύνορα, γίνεται πανανθρώπινος, ανήκει στους αδύναμους και στους ισχυρούς, στους καταφρονεμένους και στους φιλόδοξους, εξακοντίζεται με τα λόγια του σ’ όλα τα μήκη και πλάτη. Σαν άτομο, με την ιδιαίτερη έκφραση του λόγου του, μάχεται με μια πένα, μ’ ένα δάκρυ και με περίσσεια  ψυχής, στηλιτεύοντας, καταπραΰνοντας , ξεσηκώνοντας κι ενώνοντας τον κόσμο.

            Ο γνήσιος Λογοτέχνης μαγνητίζει και προβληματίζει. Πάνω στο χαρτί ξεδιπλώνει αυτό που γεννήθηκε στις ομορφότερες στιγμές της περισυλλογής, της έξαρσης, του πόνου, της ελπίδας. Με όλη τη σεμνότητα και την ευαισθησία, με όλο το δέος και τη φλόγα της δημιουργίας αγωνίζεται σαν δημιουργός για τη δικαίωση των οραμάτων μας.  

            Ο Λογοτέχνης σήμερα, γνωρίζει πολύ καλά πως δε δικαιούται να επαναπαύεται . Οφείλει να αγρυπνεί για τους ελλοχεύοντες εχθρούς, φύλακας των κάστρων που πρέπει να μένουν άπαρτα μετερίζια, να παραδειγματίζει με τη ζωή του και τη συμπεριφορά του και, με συνέπεια, ήθος κι ευθύνη να καθιστά τον λόγο, την ιδέα, τον στοχασμό, έργο και πράξη ζωής.